فیلم Le Havre 2011

داستانی ساده که به نرمی و با سبک خاص کائوریسمäki روایت می‌شود. در تولید سال ۲۰۱۱ فیلم "لِ هاور"، کارگردان فنلاندی آکی کائوریسمäki از محیط همیشگی هلسینکی فاصله می‌گیرد و به نخستین فیلم از سه‌گانه‌ای در شهرهای بندری غرب اروپا می‌پردازد. او همیشه حامی افراد ضعیف جامعه بوده و این بار تمرکز او فقط بر روی طبقه شهری حاشیه‌نشین نیست، بلکه بر روی قشری اجتماعی...

داستانی ساده که به نرمی و با سبک خاص کائوریسمäki روایت می‌شود. در تولید سال ۲۰۱۱ فیلم "لِ هاور"، کارگردان فنلاندی آکی کائوریسمäki از محیط همیشگی هلسینکی فاصله می‌گیرد و به نخستین فیلم از سه‌گانه‌ای در شهرهای بندری غرب اروپا می‌پردازد. او همیشه حامی افراد ضعیف جامعه بوده و این بار تمرکز او فقط بر روی طبقه شهری حاشیه‌نشین نیست، بلکه بر روی قشری اجتماعی که به‌طور قابل توجهی از آن‌ها پایین‌تر است: مهاجران غیرقانونی. مارسل، کفاش میانسالی که در محله‌ای فقیرنشین با همسرش آرلتی زندگی می‌کند، با ادریس، کودکی که از گابون به فرانسه درون یک کانتینر حمل شده، آشنا می‌شود. مارسل تصمیم می‌گیرد از این پسر حمایت کند و او را به مقصد نهایی‌اش یعنی انگلستان برساند، اما کارآگاه مونه در تعقیب آن‌هاست. علی‌رغم مکان فرانسوی، این فیلم همچنان بسیار فنلاندی است با دیالوگ‌های کمیاب و طنز بی‌حال. کائوریسمäki دوباره از رنگ‌های کدر استفاده می‌کند و فیلم را ظاهراً در زمان حال قرار می‌دهد، اما با خودروها، رادیوها و موسیقی راک از دهه ۱۹۵۰. مانند تقریباً هر فیلم دیگری که ساخته، یک اجرای موسیقی از یک گروه راک قدیمی وجود دارد، با موهای حالت‌دار و ژاکت‌های چرم. این موضوع به طرز نگران‌کننده‌ای تکراری شده است. به‌طور کلی، اگر دو فیلم قبلی کائوریسمäki را دیده باشید، تقریباً هیچ چیز جدیدی در از نظر زیبایی‌شناسی و حتی داستان نخواهید یافت. با این حال، این فیلم نسبت به فیلم قبلی‌اش، "لَحیکاپینین والوت" در سال ۲۰۰۶ که بسیار تیره و ناامیدکننده بود، به مراتب مثبت‌تر است. کائوریسمäki به وضوح نگران سرنوشت کسانی است که به هر قیمتی می‌خواهند از آفریقای زیر صحرایی فرار کنند و این موضوع بیننده را به تفکر وا می‌دارد، اما نقد او بر مراکز بازداشت و آزارهای پلیس گاهی اوقات سنگین و غیرقابل تحمل می‌شود. زمانی که یک کارگر بندر صدای عجیبی از جعبه‌ای که به تازگی از گابون رسیده را می‌شنود، شاید از این که محموله‌اش انسانی و به مقصد لندن است، چندان شگفت‌زده نشود. ادریس جوان و چابک موفق می‌شود از چنگ مقامات مهاجرت فرار کند و در حین فرار با مارسل آشنا می‌شود. مارسل به این تازه‌وارد نگران ترحم می‌کند و او را به خانه‌اش می‌برد تا درباره بهترین اقدام بعدی تصمیم بگیرند. این یک جامعه کوچک است و خیلی زود تقریباً همه در بار محلی می‌دانند که این جوان کیست و کجاست، اما به جای اینکه او را لو دهند، تصمیم می‌گیرند که شاید بتوانند به او کمک کنند. او دزد یا نافرمان نیست، بلکه جوانی گیج و دوستانه است. با شروع آشنایی مارسل با ادریس، او تصمیم می‌گیرد به او کمک کند تا به انگلستان برسد، اما با وجود یک دوست خائن در میان آن‌ها و کارآگاه مونه در تعقیبشان، کارها به سادگی نیست. مارسل همچنین با مشکلات عاطفی خود نیز مواجه است، زیرا همسرش در بیمارستان با بیماری دست و پنجه نرم می‌کند و پیش‌بینی‌ای که ما به عنوان تماشاگران درک می‌کنیم، اما او هنوز از آن بی‌خبر است. تصمیمات باید گرفته شود و اولویت‌ها برای همه مشخص شود در حالی که زمان و شرایط به شدت جلو می‌آیند. من ارتباط قوی و موثری بین ویلماس و میگوئل جوان یافتم و دیالوگ‌های کم‌حجم به شخصیت‌ها اجازه می‌دهد تا نفس بکشند و ما بتوانیم وضعیت‌های جداگانه و در نهایت متصل آن‌ها را مشاهده کنیم در حالی که این جوان بدون ریشه‌های واقعی دست و پنجه نرم می‌کند. در برخی مواقع، فیلم ظاهری مستندگونه دارد که به جنبه‌های تحقیقی درام کمی اصالت می‌بخشد - پلیس که کارش را به طور مؤثر انجام می‌دهد، اما آیا از آن لذت می‌برد؟ این فیلم در نود دقیقه، افکار زیادی را به چالش می‌کشد و ما را به تفکر درباره نگرش‌های خود دعوت می‌کند - مسائلی مانند "فقط لطف خدا شامل حال من نشده است". این فیلم سعی نمی‌کند مزایای نسبی مهاجرت غیرقانونی یا قاچاق انسان را به طور خاص به تصویر بکشد، اما بار دیگر، ما با بوم نقاشی مواجه هستیم که تقریباً همه، اعم از دوستان و دشمنان، آن را ترسیم کرده‌اند اما خود جوان چندان در آن نقشی ندارد.