فیلم Paint Your Wagon 1969

"پینت یور واگن" یک موزیکال کلاسیک است که در کوه‌های کالیفرنیا اتفاق می‌افتد. بازیگران فوق‌العاده و سرگرمی خالصی دارد. با وجود داستان عموماً احمقانه‌اش، فیلم تجربه‌ای شاداب و سرگرم‌کننده را ارائه می‌دهد. به علاوه، چه کسی می‌دانست کلینت ایستوود می‌تواند بخواند (به نوعی). دو ساعت و چهل دقیقه... ۱۶۰ دقیقه کامل... چرا؟ این فیلم به طور مطلق خسته‌کننده و هدر دادن وقت است. چرا اینقدر طولانی ساخته...

"پینت یور واگن" یک موزیکال کلاسیک است که در کوه‌های کالیفرنیا اتفاق می‌افتد. بازیگران فوق‌العاده و سرگرمی خالصی دارد. با وجود داستان عموماً احمقانه‌اش، فیلم تجربه‌ای شاداب و سرگرم‌کننده را ارائه می‌دهد. به علاوه، چه کسی می‌دانست کلینت ایستوود می‌تواند بخواند (به نوعی). دو ساعت و چهل دقیقه... ۱۶۰ دقیقه کامل... چرا؟ این فیلم به طور مطلق خسته‌کننده و هدر دادن وقت است. چرا اینقدر طولانی ساخته شده است؟ داستان نیازی به این‌قدر کش آمدن نداشت و موسیقی هم نتوانسته آن را جلو ببرد. چند بخش قابل قبول دارد، اما اینها در میان اضافات قرار گرفته‌اند. لی ماروین، کلینت ایستوود و ژان سیبرگ مانع از این شدند که از این فیلم متنفر شوم، زیرا این سه بازیگر با وجود موارد ذکر شده، همه‌شان عالی هستند. در ابتدا دیدن ماروین و ایستوود در حال خواندن آهنگ جالب است، زیرا آنها از آن دسته افرادی نیستند که انتظار دارید بخوانند. نمی‌گویم که آنها واقعاً می‌توانند بخوانند، اما این موضوع به صورت کمدی مثبت است - که در واقع هدف فیلم همین است. ای کاش فیلم کوتاه‌تر بود؛ به راحتی می‌توان یک ساعت از آن را کم کرد و هیچ چیزی از دست نرود. متأسفانه این فیلم خیلی کشدار است. این یک اقتباس خوب از داستان لِرِنر و لوئه درباره ماجراجویی‌های دو جوینده طلا، مشروب و همسر است... کلینت ایستوود، که کمی ظریف‌تر و پرهیزگارتر است، واقعاً در نقش "پاردنر" شگفت‌انگیز است؛ بله - او واقعاً می‌تواند به خوبی بخواند، در کنار لی ماروین "بن رامسون" که به طرز عجیبی خشن و سرسخت است. وقتی یک مرد مومن به "شهر بدون نام" می‌رسد، تصمیم می‌گیرد یکی از همسرانش را حراج کند؛ ماروین خریداری می‌کند و به زودی یک زندگی مشترک به‌خصوص با همسرشان ژان سیبرگ - "الیزابت" که بسیار بی‌پروا است، شکل می‌گیرد. داستان کمی طول می‌کشد تا شروع شود، اما سه شخصیت اصلی با کمک تنظیمات فوق‌العاده (نیلسون ریدل در هدایت) آهنگ‌های "وادرین استار"، "آنها باد را ماریا می‌نامند" و "من با درختان صحبت می‌کنم" را به خوبی اجرا می‌کنند (اگرچه شاید ماروین به اندازه دیگران نتواند به خوبی بخواند). بازیگران در میان باران، گل و فقر واقعاً سرگرم می‌شوند و این سرگرمی گاهی بسیار مسری است؛ همچنین صحنه‌ها و شماره‌های گروهی واقعاً لذت‌بخش هستند. اما داستان به طرز غیرقابل تحملی خیلی نازک کشیده شده و با وجود برخی دیالوگ‌های تند و تیز، کمدی به طور مساوی در این فیلم سه ساعته توزیع نشده است. ده دقیقه آخر کار بزرگی برای صحنه‌پردازان و طراحان دکور است، زیرا تقریباً به جایی که شروع کردیم برمی‌گردیم... این فیلم سرگرم‌کننده و شاداب است...