فیلم Serenity 2019

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگم را دنبال کنید. من همیشه به اراده کارگردان یا نویسنده در تلاش برای انجام کارهای جسورانه و عجیب احترام می‌گذارم. چه این شامل یک چرخش داستانی بحث‌برانگیز، یک شخصیت دوگانه یا حتی یک روش غیرمعمول فیلم‌برداری باشد، مهم نیست، به شرطی که موفق باشد. استیون نایت داستانی را ارائه می‌دهد که از همان ابتدا احساس...

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگم را دنبال کنید. من همیشه به اراده کارگردان یا نویسنده در تلاش برای انجام کارهای جسورانه و عجیب احترام می‌گذارم. چه این شامل یک چرخش داستانی بحث‌برانگیز، یک شخصیت دوگانه یا حتی یک روش غیرمعمول فیلم‌برداری باشد، مهم نیست، به شرطی که موفق باشد. استیون نایت داستانی را ارائه می‌دهد که از همان ابتدا احساس درستی ندارد. همه چیز عجیب و تصادفی به نظر می‌رسد، با دیالوگ‌های عجیب و نشانه‌های ناشیانه به چیزی که در پس این ماجرا وجود دارد. سپس، یک چرخش داستانی نسبتاً قابل پیش‌بینی تقریباً همه چیز را تغییر می‌دهد چون دیدگاه ما کاملاً متفاوت شده است. با این حال، این چرخش فیلم را حتی بیشتر غرق می‌کند و مجموعه‌ای از ناسازگاری‌ها و حفره‌های داستانی را ایجاد می‌کند. این فیلم قبل از چرخش داستانی اصلاً خوب نبود و پس از آن به تدریج به چیزی به شدت بد تبدیل می‌شود. علاوه بر این، پیام نهایی که استیون نایت برای تماشاچیان باقی می‌گذارد، احتمالاً یکی از بدترین پیام‌ها از زمان فیلم «مووی اموجی» است. "انجام کارهای نادرست به دلایل درست" همیشه یک بیانیه بحث‌برانگیز خواهد بود، اما در این مورد خاص، با توجه به آنچه در فیلم اتفاق می‌افتد و کسانی که در آن دخیل هستند، ۱۰۰٪ نادرست است و می‌خواهم باور کنم که نایت واقعاً نمی‌خواست این را به این شکل منتقل کند. در عمق این فیلمنامه به هم ریخته، داستانی جذاب و معنادار وجود دارد. پشت تمامی صحنه‌های توضیحی غیرضروری (نیازی به توضیح آنچه در حال اتفاق است نیست، زیرا چرخش داستانی کاملاً خود توضیحی است) و دیالوگ‌های خنده‌دار، یک روایت خوب ساختار یافته و یک مفهوم فوق‌العاده برای کاوش وجود دارد. با این حال، نمی‌دانم چه بر سر فیلمنامه یا مراحل تولید و فیلم‌برداری این فیلم آمده است، اما حالا می‌فهمم چرا تاریخ انتشار اصلی آن در ماه اکتبر به ژانویه، که معمولاً زمان اکران فیلم‌های بی‌کیفیت است، موکول شد. این فیلم قرار بود یک فیلم با شانس نامزدی اسکار باشد: کارگردان/نویسنده نامزد اسکار و دو بازیگر برنده اسکار، در فیلمی که به نظر می‌رسد بیشتر از آنچه هست، به نظر می‌رسد؟ فکر می‌کنم شرکت‌های تولید این را پیش‌بینی کردند و سعی کردند از یک شکست بزرگ‌تر جلوگیری کنند. من همیشه اولین کسی هستم که از فیلمی که حداقل "خوب" از نظر فنی نیست، دفاع می‌کنم، اما همچنین اولین کسی هستم که تأیید می‌کنم اگر یک فیلم نتواند داستانی جذاب با شخصیت‌های جالب ارائه دهد، هیچ سینماتوگرافی شگفت‌انگیز یا جلوه‌های ویژه حیرت‌آور نمی‌تواند آن را نجات دهد. «سرنیتی» حتی این را هم ندارد. با وجود اینکه خوشحالم که در یک مکان فیلم‌برداری شده و طراحی صحنه آن بسیار جذاب است، اما ویرایش آن به شدت نامنظم است. به نظر می‌رسد نایت مجبور شده چندین برش را حذف کند تا زمان طولانی را کاهش دهد، که به بهترین نحو انجام نشده است. در بسیاری از لحظات، یک شخصیت به یک طرف می‌نگرد و در برش بعدی، او به سمت کاملاً متفاوتی نگاه می‌کند (این مورد واقعاً زیاد اتفاق می‌افتد). در مورد شخصیت‌ها، بیکر و پسرش قطعاً کسانی هستند که بیشتر درباره آن‌ها یاد می‌گیریم چون ارتباطشان به طور مداوم مورد توجه قرار می‌گیرد. همان‌طور که بالاتر نوشتم، داستانی مرتبط پشت تمام این هرج و مرج وجود دارد، اما من (حتی اگر به طور مختصر) نوری در انتهای این تونل بسیار تاریک دیدم. آن نور به سرعت توسط تاریکی بلعیده می‌شود زیرا شخصیت‌های جدید یا زیرپلان‌ها شروع به ظهور می‌کنند و پوچی بر همه چیز غالب می‌شود. شخصیت جرمی استرانگ به طرز خنده‌داری مضحک است، دایان لین (کانستنس) یکی از ده‌ها دلیل منطقی است که چرا چرخش داستانی کار نمی‌کند، اما کسی که بیش از همه مرا آزار داد حتی در فیلم ظاهر نشد. شما یک فیلم کامل را صرف صحبت در مورد این یک شخص می‌کنید، گویی قرار است زیرپلان حیاتی باشد، و سپس فراموشش می‌کنید. شما به سادگی فیلم را تمام می‌کنید، و انگار آن شخصیت هرگز حتی ذکر نشده است… چرا؟ چرا به کسی دلایل بیشتری برای ترک سینما با ناامیدی می‌دهید؟ سپس، نوبت به لحن می‌رسد. این لحن تا چرخش داستانی عجیب و بعد از آن عجیب‌تر است. حتی متیو مک‌کانهی یا آن هاتاوی هم نمی‌توانند از برخی دیالوگ‌های وحشتناک نجات پیدا کنند. با این حال، این بازیگران هستند که این ویرانی را از تبدیل شدن به یک فاجعه نجات می‌دهند. مک‌کانهی بازیگر فوق‌العاده‌ای است و در طول زمان فیلم، دامنه‌ی فوق‌العاده‌اش را نشان می‌دهد. هاتاوی کار کمتری برای انجام دارد و احساس می‌کنم دیالوگ‌هایش بدترین بودند، اما نمی‌توانم در مورد توانایی او در انتقال هر احساسی بحث کنم. جیسون کلارک (فرانک زاریاکاس) به عنوان پدر/شوهر خشن عالی است و دیژمون هونسو (دوک) فضایی برای درخشش دارد. در پایان، «سرنیتی» سعی می‌کند بزرگ و جسورانه باشد، اما به طرز شگفت‌آوری بی‌نظیر می‌شود. حفره‌های داستانی، ناسازگاری‌های منطقی، دیالوگ‌های وحشتناک، ویرایش terrible، شخصیت‌های توخالی و زیرپلان‌های نادیده گرفته شده. استیون نایت یک مفهوم عالی و یک تریلر-معما واقعاً جالب در ذهنش داشت، اما اجرای او به طرز شگفت‌آوری گیج‌کننده است و چرخش داستانی همه چیز را به چیزی بسیار بدتر تبدیل می‌کند. پیام نهایی اصلی‌ترین دلیلی است که چرا به هیچ‌کس توصیه نمی‌کنم این فیلم را ببیند، به ویژه اگر نوجوانان یا کودکان را با خود ببرید. متیو مک‌کانهی به اندازه کافی خوب است تا از یک فاجعه کامل جلوگیری کند، و می‌دانم که چیزی شگفت‌انگیز پشت این همه آشفتگی وجود داشت. احتمالاً این فیلم به یکی از بدترین فیلم‌های ۲۰۱۹ تبدیل خواهد شد، مگر اینکه سال سینما واقعاً فاجعه‌بار باشد. امتیاز: D-