فیلم A Special Day 1977

قبلاً زوج‌های سینمایی متعددی از سوفیا لورن و مارچلو ماسترویاننی را دیده بودم؛ این زوج، در کنار ویلیام پاول و میرنای لوئی، یکی از محبوب‌ترین زوج‌های سینمایی من هستند. اما هرگز با آثار کارگردان اسکولا آشنا نبودم و بنابراین نمی‌دانستم چه انتظاری داشته باشم، به‌ویژه اینکه این فیلم یک اثر تاریخی از ایتالیا در آستانه جنگ جهانی دوم است. این فیلم یک شاهکار بود. می‌توانم...

قبلاً زوج‌های سینمایی متعددی از سوفیا لورن و مارچلو ماسترویاننی را دیده بودم؛ این زوج، در کنار ویلیام پاول و میرنای لوئی، یکی از محبوب‌ترین زوج‌های سینمایی من هستند. اما هرگز با آثار کارگردان اسکولا آشنا نبودم و بنابراین نمی‌دانستم چه انتظاری داشته باشم، به‌ویژه اینکه این فیلم یک اثر تاریخی از ایتالیا در آستانه جنگ جهانی دوم است. این فیلم یک شاهکار بود. می‌توانم ساعت‌ها دربارهٔ عالی بودن این دو ستاره صحبت کنم که چگونه توانستند تمام تصورات قبلی ما از شراکت عاشقانه‌شان را به‌طور کامل زیر و زبر کنند (به ویژه، لورن که نقش مادری خجالتی و تحت‌فشار با شش فرزند را بازی می‌کند و ماسترویاننی که نقش مردی همجنس‌گرا و خودکشی‌خواه را ایفا می‌کند) و این کار را به‌طرزی بسیار متقاعدکننده انجام دهند. همچنین، به تماشاگران به شدت توصیه می‌کنم تمام اضافات موجود در نسخه اخیر مجموعه کریکشن را تماشا کنند؛ من از بیانیهٔ اسکولا لذت بردم (و آن را به‌صورت خلاصه بیان می‌کنم): «شوخی به اندازهٔ همهٔ چیزهای دیگر جزئی از زندگی است - اگر یک نویسنده فرصتی برای قرار دادن یک حادثهٔ کمدی در یک درام واقع‌گرا داشته باشد، موظف است این کار را انجام دهد.» این جمله را به خاطر می‌سپارم و امیدوارم در کار خودم از آن بهره‌مند شوم، اگر روزی این شانس را پیدا کنم که در زمینه‌ای که دوستش دارم کار کنم. مرا متعجب کرد که در هیچ‌یک از اضافات ذکر نشده بود که ماسترویاننی برای بازی‌اش در این فیلم نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر شد. این موضوع برای یک فیلم به زبان خارجی بسیار نادر است و باید نشانه‌ای از کیفیت فیلم باشد. در مصاحبهٔ لورن در ژوئن ۲۰۱۵، او گفت که این بهترین کارش به جز بازی برندهٔ اسکارش در «دو زن» است. او به‌طور کامل درست می‌گوید و هنوز هم فوق‌العاده به نظر می‌رسد. این فیلم خریداری و تماشا کردنش قطعاً ارزش دارد. یکی از عمیق‌ترین مشاهدات از تنهایی است که تا کنون دیده‌ام. وقتی آنتونیتا (لورن) به گابریله (ماسترویاننی) می‌گوید «من تو را همانی که هستی دوست دارم»، واقعاً مهم نیست که چه بر سر هر یک از آن‌ها می‌آید - گابریله عشق بی‌قید و شرط را پیدا کرده است. واقعاً هیچ چیز دیگری ارزشمندتر از آن نیست، حتی زندگی. باید نامش «یک روز بسیار ویژه» می‌بود، زیرا واقعاً چنین است، به‌ویژه برای سینمادوستی که اکنون آن را می‌بیند. و از این واقعاً متعجب نخواهم شد اگر انتشار مجدد فیلم باعث افزایش علاقه به آلبوم‌سازی شود، زیرا آنتونیتا در این کار بسیار خوب بود و به‌طور وسواس‌گونه کارهای محبوبش، ایل دوچه، را ثبت می‌کرد. پانزده دقیقهٔ اول این فیلم شامل یک مینی‌مستند است که صحنه را تنظیم می‌کند در حالی که آدولف هیتلر از آلمان با قطار به رم سفر می‌کند تا با پادشاه ویتوریو امانوئل سوم و بنیتو موسولینی ملاقات کند و این پیمان دوستی را در سال ۱۹۳۸ امضا کند. فیلم‌های آرشیوی گسترده‌ای با نریشن تبلیغاتی هم‌پوشانی شده که کاملاً با نمایش‌های سینمایی آن زمان متناسب است و قدرت امپراتوری ایتالیا و متحدان جدید و شکست‌ناپذیرشان را ستایش می‌کند. این یک جشن بزرگ در رم است که خانواده «آنتونیتا» (سوفیا لورن) قرار است در آن شرکت کنند. شوهرش «امانوئل» (جان ورنون) شش فرزندشان را به مهمانی می‌برد در حالی که او در خانه به کارهایش رسیدگی می‌کند. در غیاب آن‌ها، او با همسایه‌اش «گابریله» (مارچلو ماسترویاننی) آشنا می‌شود. او تا مدت اخیر گویندهٔ رادیو دولتی بوده اما دیگر نیست. چند ساعت پرتنش و یک پرندهٔ مینا که ذهن خود را دارد، ما را به عمق شخصیت‌های هر دو معرفی می‌کند و کشف می‌کنیم که چرا او دیگر روی آنتن نیست، در رژه حضور ندارد و چرا او از زندگی یکنواختش راضی نیست. شدت یک ساعت یا بیشتر که در کنار این زوج می‌گذرانیم، بسیاری از تصورات کلیشه‌ای دربارهٔ رفتارهای قابل انتظار و قابل تحمل در دههٔ ۱۹۳۰ را به چالش می‌کشد - و نه فقط در ایتالیا. دیالوگ‌ها عمیق و گاه با آرامش و گاه به‌طرزی طوفانی بیان می‌شوند و لورن به‌خوبی خشم «آنتونیتا» را در تمام آپارتمانشان به نمایش می‌گذارد. نتیجه‌گیری تقریباً در همهٔ جبهه‌ها قابل پیش‌بینی است، اما در حالی که صدا به‌طور مداوم یادآور می‌شود که بقیه مردم چه می‌کنند، داستان صمیمی این دو انسان ناقص به‌خوبی روایت می‌شود.