فیلم Cast Away 2000

ما با زمان زندگی می‌کنیم و باید از گناه از دست دادن مسیرمان در زمان پرهیز کنیم. *** این نقد ممکن است شامل اسپویلر باشد *** چاک نولند، کارمند سریع‌السیر فدکس، قبل از کریسمس به یک مأموریت مهم دیگر می‌رود و دوست‌دخترش، کلی فریر (هلن هانت) را پشت سر می‌گذارد. فاجعه در حین پرواز رخ می‌دهد و هواپیما به دریا سقوط می‌کند. چاک موفق می‌شود از جت...

ما با زمان زندگی می‌کنیم و باید از گناه از دست دادن مسیرمان در زمان پرهیز کنیم. *** این نقد ممکن است شامل اسپویلر باشد *** چاک نولند، کارمند سریع‌السیر فدکس، قبل از کریسمس به یک مأموریت مهم دیگر می‌رود و دوست‌دخترش، کلی فریر (هلن هانت) را پشت سر می‌گذارد. فاجعه در حین پرواز رخ می‌دهد و هواپیما به دریا سقوط می‌کند. چاک موفق می‌شود از جت غرق‌شونده خود رهایی یابد و به یک جزیره خالی از سکنه برسد. بدون راحتی‌های مدرن و در نبردی روزانه با تنهایی، او باید امیدوار باشد که روزی نجات یابد قبل از اینکه عقلش را از دست بدهد یا اراده‌اش برای زندگی کردن کمرنگ شود. تام هنکس (نولند) دوباره با کارگردان رابرت زمکیس همکاری می‌کند پس از همکاری موفقیت‌آمیزشان در فیلم «فارست گامپ» در سال 1994. با اینکه «نفرین» هیچ جایزه‌ای نبرد (شایعه اینکه این فیلم برای جوایز اسکار ساخته شده، پیش از آن مطرح شده بود)، می‌توان گفت که این بهترین عملکرد هنکس است. به سختی می‌توان بازیگری در عصر مدرن را پیدا کرد که بتواند فیلم را به خوبی هنکس به دوش بکشد. او با حداقل دیالوگ (تنها همراهش یک والیبال است که با چندین بسته فدکس به ساحل آمده) ما را به تنهایی‌اش جذب می‌کند و در بازیگری با چهره و بدن فوق‌العاده عمل می‌کند. زمکیس که باید برای بخش میانی و سقوط ترسناک هواپیما مورد تحسین قرار گیرد، نولند را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد. با وجود اینکه بسته‌ها به ساحل می‌آیند، نولند آسیب‌دیده و دچار مشکلات دندانی است. البته کلیشه‌های «روبنسون کروزو» وجود دارند، اما زمکیس و هنکس با احساس، ما را به جزیره می‌برند و کار فوق‌العاده‌ای که بخش صدا انجام داده را نیز باید به آن اضافه کرد. متأسفانه «نفرین» در آغاز و پایانش کارهای چندان خوبی ندارد. معرفی شخصیت‌ها در ابتدای فیلم چندان قابل توجه نیست، اما به اندازه کافی خوب است که داستان را پیش ببرد، اما پایان آن از لحاظ احساساتی ضعیف است و با آنچه که ساخته شده تضاد دارد. عدم وجود شیمی بین هلن هانت و هنکس نیز کمک چندانی به این مسئله نمی‌کند و این به نویسندگی ویلیام برویلز جونیور هم مربوط می‌شود زیرا در واقع این نولند است که ما به او اهمیت می‌دهیم. اما شکایت کردن بیش از حد هم نادرست است، زیرا زمکیس ما را در جزیره با چاک نگه می‌دارد و به خانواده‌های داغدار یا تلاش‌های نجات بی‌نتیجه برنمی‌گردد. با این وجود، این یک نمایش فوق‌العاده یک نفره است، حتی اگر این موضوع در نهایت باعث شود که پایان فیلم کمی ناامیدکننده باشد. 7.5/10 **«نفرین» از بسیاری جهات فیلم فوق‌العاده‌ای است، اما برخی از تصمیمات داستانی و شخصیتی ناامیدکننده مانع از آن می‌شود که به فیلم مورد علاقه شخصی من تبدیل شود.** همه چیز در روز کریسمس آغاز شد. بسیاری از مردم فراموش می‌کنند که «نفرین» از نظر فنی یک فیلم کریسمسی است. سقوط مرگبار هواپیما که تام هنکس را تنها در جزیره‌ای با بهترین دوست والیبالش، ویلسون، به دام می‌اندازد، در روز کریسمس رخ می‌دهد و نامزدش را تنها می‌گذارد. جنبه‌های فوق‌العاده‌ای در این فیلم وجود دارد. تام هنکس دوباره عملکردی شایسته اسکار ارائه می‌دهد و کاملاً به نقش خود متعهد است که واقعاً فیلم را به دوش می‌کشد. همه تام هنکس را دوست دارند، بنابراین به دام انداختن او در یک جزیره خالی از سکنه و جنگیدن برای بقا همه را درگیر می‌کند. کارگردانی و فضای فیلم به خوبی طراحی شده است. دو دلیل وجود دارد که «نفرین» امتیاز پایینی دریافت کرده است: 1. با اینکه عملکرد هنکس شگفت‌انگیز است، فیلم عمدتاً یک نفر تنهاست که با خود صحبت می‌کند. این موضوع باعث می‌شود داستان کش بیاید و کمی خسته‌کننده شود. 2. مرا رمانتیک بنامید، اما این واقعیت که او با تمام سختی‌ها به خانه بازمی‌گردد و متوجه می‌شود نامزدش پیش رفته، بسیار ناامیدکننده بود. مطمئناً او در طول فصل تعطیلات او را ترک کرد اما با این حال، او بر خلاف تمام احتمالات به او بازگشت، فقط برای اینکه رد شود. اوه! به نظر می‌رسد او کمی... او را طرد کرده است. 🤭 من با هر کسی که می‌گوید «نفرین» فیلمی شگفت‌انگیز است موافقم، اما این فیلم به عنوان فیلم مورد علاقه شخصی من نیست. تام هنکس در این توصیف خوب از یک مدیر اجرایی با وسواس، که پس از سقوط هواپیما در یک جزیره دورافتاده است، عالی عمل می‌کند. او به هیچ وجه برای زندگی بدون هیچ راحتی مدرن مناسب نیست، اما با وجود چند سلول مغزی، او باید به زندگی جدید خود با نارگیل‌ها و هر ماهی که می‌تواند بگیرد، وفق دهد. داستان زمان می‌برد، اما این به مؤثر بودن عملکرد او کمک می‌کند زیرا باید با چالش‌های جسمی، لجستیکی و به طور فزاینده‌ای روانی که موقعیتش به او تحمیل می‌کند، کنار بیاید. تنهایی و ناامیدی با طبیعت انسانی او برای پیشرفت و بقا در تضاد است و باعث می‌شود «ویلسون»، نوعی ترکیب بین والیبال و آناناس، را برای همراهی ایجاد کند! این یک هواپیمای فدکس بود، که به رابرت زمکیس اجازه می‌دهد تا برخی از لحظات کوتاه طنز را برای سبکتر کردن جو فیلم معرفی کند - شگفت‌انگیز است که مردم چه چیزی را برای همدیگر می‌فرستند - و حتی یک نقش برای برخی از اسکیت‌های یخی به عنوان یک وسیله دندانی وجود دارد! با پیشرفت داستان، ما می‌دانیم که نجات بعید است، بنابراین وقتی فکرش به ماجراجویی در دنیای بزرگ و طوفانی می‌افتد - بر روی یک قایق که با رشته‌های گیاهی و نوار ویدئویی به هم وصل شده - شگفت‌زده نمی‌شویم. خطر زیادی وجود ندارد، بنابراین پایان واقعاً در شک و تردید نیست، اما تلاش هنکس و نویسندگی و کارگردانی محکم، فیلمی جالب و در برخی مواقع نگران‌کننده برای تماشا ایجاد کرده است. من هرگز واقعاً به تجربه جزیره‌ای گرمسیری علاقه‌مند نبوده‌ام - و حالا قطعاً نیستم!