فیلم Manhattan 1979

این فیلم را پس از دیدار وودی آلن با کشورم و برگزاری یک کنسرت جاز و سخنرانی جالب در سینماتک ملی مشاهده کردم. با اینکه چندین فیلم از این کارگردان را دیده‌ام و او را بد نمی‌دانم، اما همیشه به نظر می‌رسد که او بیش از حد ارزش‌گذاری شده است. او برای کارگردانی بهترین جایزه اسکار را برده و چندین بار نامزد این جایزه شده...

این فیلم را پس از دیدار وودی آلن با کشورم و برگزاری یک کنسرت جاز و سخنرانی جالب در سینماتک ملی مشاهده کردم. با اینکه چندین فیلم از این کارگردان را دیده‌ام و او را بد نمی‌دانم، اما همیشه به نظر می‌رسد که او بیش از حد ارزش‌گذاری شده است. او برای کارگردانی بهترین جایزه اسکار را برده و چندین بار نامزد این جایزه شده است، اما پس از "آن نی هال" به نظر می‌رسد که چندین فیلم با همان پیش‌فرض و بر پایه زوج‌هایی با مشکلات ساخته است. پس از دیدن "آن نی هال"، برایم سخت بود که این فیلم را بدون حس سرقت ادبی آلن تماشا کنم، زیرا به نظر می‌رسید او از همان فرمول استفاده می‌کند تا به موفقیت مشابهی دست یابد. برای هدفی که در نظر داشت، موفق بود و پیدا کردن یک منتقد حرفه‌ای که بگوید "منهتن" فیلمی ضعیف است، دشوار است. اما این احساسی است که دارم و از منتقدین حرفه‌ای و طرفداران آلن عذرخواهی می‌کنم. در این فیلم، آلن به نوعی به بازی خود می‌پردازد، مانند چیزی که در "آن نی هال" دیدیم. دیان کیتون کار بسیار خوبی انجام می‌دهد و به‌طور قطع بهترین بازیگر در اینجا است، اما حتی این هم توجیه کاملی برای تماشای این فیلم به جای دیگر آثار بهتر او نیست. بازیگران کمکی خیلی کمک نمی‌کنند؛ آنها فقط می‌خواهند در پروژه ظاهر شوند و به نظر می‌رسد همین کافی است. از نظر فنی، فیلم برخی نکات ارزشمند دارد؛ با توجه به سلیقه موسیقایی این کارگردان، تعجبی ندارد که موسیقی متن یکی از نقاطی است که آلن می‌خواست رد پای سلیقه شخصی خود را در آن بگذارد. از آنجا که او زاده نیویورک است، واضح است که فیلم کار عشق است و ما محبت آلن را نسبت به زادگاهش می‌بینیم، جایی که به خاطر مسائل قانونی نمی‌تواند به آنجا سفر کند. منهتن با عشق به تصویر کشیده شده و در تمام زیبایی و جاذبه اسطوره‌ای خود ظاهر شده است و موسیقی جورج گِرشوین به خوبی انتخاب شده و دلنشین است. تمام ویرایش به خوبی انجام شده، حتی اگر فیلم کمی کند باشد. تنها یک نکته را نمی‌فهمم: چرا آلن تصمیم به فیلمبرداری به صورت سیاه و سفید و با دانه‌های زیاد گرفت؟ این سوال بی‌پاسخ باقی می‌ماند. در این فیلم، آلن به عنوان "آیزاک" به تصویر کشیده می‌شود؛ مردی که با مجموعه‌ای از بحران‌های میانسالی مواجه است و در تلاش است کتابی بنویسد. او تنها نیست. همسر سابقش که به لزبین تبدیل شده، "جیل" (مریل استریپ) نیز در حال برنامه‌ریزی برای نوشتن داستان خود است. او با "تریسی" (ماریل همینگوی) که تحت تأثیر درک خود از این مرد بزرگ‌تر است، درگیر است، اما به زودی مشخص می‌شود که او ناامید خواهد شد. این ممکن است به این دلیل باشد که آیزاک آینده کمی در رابطه با یک دختر دانش‌آموز می‌بیند و توجهش را به روزنامه‌نگار "مری" (دیان کیتون) معطوف می‌کند که به نوعی در حال معاشقه با بهترین دوست متأهلش "ییل" (مایکل مرفی) است. او کمی دور از دسترس و خودبین است، اما آیزاک مصمم است که ادامه دهد - فارغ از عواقب احتمالی این روابط. این همه در پس‌زمینه جزیره‌ای پر سر و صدا که اساس کتابش را فراهم کرده، اتفاق می‌افتد، اما با زندگی شخصی‌اش که همچون طوفانی است، آیا او هرگز می‌تواند کتابش را بنویسد؟ آیا او عشق را پیدا خواهد کرد؟ به‌طور کلی، این فیلم به‌عنوان یک تمرین خودشیفتگی به زیبایی فیلمبرداری شده است که انسانی خودخواه و flawed را به مخاطب نشان می‌دهد بدون اینکه واقعاً سعی کند ما را به او علاقه‌مند کند. در واقع، تنها شخصیتی که ارزش توجه دارد، "تریسی" ایده‌آل‌گرا است که از همان ابتدا به وضوح از نظر عاطفی در عمق خود غرق شده است. همینگوی واقعاً آسیب‌پذیری‌ها و خوش‌بینی نقش را به خوبی به تصویر می‌کشد، اما بقیه این فیلم نقدی نسبتا بدبینانه از وسواس اجتماعی در جستجوی اما هرگز نمی‌خواهد رضایت است. موسیقی همراه از جورج گِرشوین حس کلاسیک دهه 1920 را به تصاویر سیاه و سفید می‌دهد و فیلم بدون شک زیبا به نظر می‌رسد و صدا دارد، هرچند گاهی اوقات با انبوهی از کلمات خشک بمباران می‌شویم که سعی در سرگرم کردن ما دارد اما اغلب اوقات از هدف خود دور می‌شود. آیا هنر زندگی را تقلید می‌کند یا بالعکس؟ واقعاً برایم مهم نیست.