فیلم The Pink Panther 2 2009

به‌طور کلی، این فیلم از نسخه قبلی خود بدتر است، با وجود اینکه یک بازیگر مشهور در آن حضور دارد که تمام تلاش خود را برای نجات فیلم از فاجعه‌ای بزرگ انجام می‌دهد. پس از موفقیت تجاری خوبی که نسخه اول "پنتر صورتی" داشت، تولید یک فیلم دوم قابل پیش‌بینی بود، در تلاشی احتمالی برای احیای فرانچایز موفقی که سی سال پیش به لطف استعداد پیتر...

به‌طور کلی، این فیلم از نسخه قبلی خود بدتر است، با وجود اینکه یک بازیگر مشهور در آن حضور دارد که تمام تلاش خود را برای نجات فیلم از فاجعه‌ای بزرگ انجام می‌دهد. پس از موفقیت تجاری خوبی که نسخه اول "پنتر صورتی" داشت، تولید یک فیلم دوم قابل پیش‌بینی بود، در تلاشی احتمالی برای احیای فرانچایز موفقی که سی سال پیش به لطف استعداد پیتر سلرز به موفقیت رسید. با وجود انتقادات منفی فراوان، فیلم تولید شد، اما نتوانست از ضعف‌ها و نواقص نسخه قبلی درس بگیرد. تمام ویژگی‌های نجات‌بخش که در فیلم قبلی مشاهده کردم، هنوز هم در اینجا وجود دارد، اما مشکلات و نکات منفی بیشتر به چشم می‌آید. استیو مارتین همچنان یکی از نقاط قوت فیلم است. ممکن است برخی از مردم از او خوششان نیاید، اما به نظر من او بازیگر قابلی است و آنچه از او خواسته شده را به خوبی انجام داده است. با این حال، به وضوح می‌توان گفت که متنی که او با آن کار کرده، ضعیف بوده و شوخی‌های طراحی شده برای شخصیت او جالب نیستند و از کلیشه‌های معمول کمدی‌های آمریکایی دور نمی‌شوند. ژان رنو و امیلی مورتیمر نیز در اینجا هستند و هر دو بازیگر توجه بیشتری، زمان نمایش بیشتر و اهمیت بیشتری در این فیلم دارند. هر کدام به نحوی نقش‌های کلیدی در داستان ایفا می‌کنند و تا حد امکان بهترین تلاش خود را انجام می‌دهند. اضافه شدن جان کلیز واقعاً یک امتیاز بود، زیرا چندین بار احساس کردم که شیمی خوبی بین او و مارتین وجود دارد. همچنین بازی‌های خوبی از آلفرد مولینا و لیلی تاملین دیده می‌شود و بازی قابل قبولی (هرچند نه چندان خوب) از اندی گارسیا، یک cameo از جرمی آیرونز و بازیگر ناشناخته اما جذاب، ایشا رای باچان، که به نظرم دقیقاً به خاطر زیبایی‌اش انتخاب شده، وجود دارد. اگرچه سطح بازیگران بهبود یافته و تقریباً همه به‌طور معقولی عملکرد خوبی دارند، اما نمی‌توان همین را درباره فیلمنامه گفت. فیلمنامه‌ای که نتوانسته چیزی واقعاً خوب به آنها ارائه دهد تا درخشش داشته باشند. در واقع، فیلمنامه بزرگترین مشکل خود فیلم است: داستانی که روایت می‌شود، غیرواقعی و دور از ذهن است. با ایده ساده یک "تیم رویایی" از کارآگاهان بین‌المللی پر از خودخواهی و خودپسندی شروع می‌شود، اما محکوم به همکاری برای حل یک سری جنایات که به ظاهر توسط یک نفر انجام شده است! این موضوع منطقی نیست، مانند اشیای دزدیده شده، قطعات هنری یا تاریخی، اما نمی‌تواند علاقه واقعی به یک دزد ایجاد کند (مگر اینکه ایده این بوده باشد که برای بازگرداندن شیء دزدیده شده، باج خواسته شود). و سپس جزئیاتی وجود دارد که به سادگی قابل قبول نیستند: اینکه کلاوزو به نظر نمی‌رسد که کوچک‌ترین ایده‌ای درباره پاپ داشته باشد، مثلاً… از نظر فنی، فیلم بسیار شبیه به نسخه قبلی خود است: فیلمبرداری و کارهای سینمایی به‌طور معقولی خوب است و پاریس یک شهر زیبا و سینمایی است. دوباره، تیتراژ ابتدایی به‌خوبی انجام شده و ملودی منچینی به‌خوبی استفاده شده است. با این حال، فیلم تقریباً هیچ موسیقی متن دیگری ندارد و آنچه هم که دارد، به‌طور خاص خوب یا به‌خوبی استفاده نشده است. ویرایش فیلم به نظر می‌رسد ناشیانه است و ریتم فیلم ناهماهنگ و نامناسب است، که زمان را بر روی چیزهای خنده‌دار تلف کرده و به صحنه‌هایی که نیاز به چند دقیقه بیشتر دارند، rushed می‌شود. جلوه‌های ویژه نیز عالی نیستند و به‌طور کلی، فیلم ارزان‌تر و کمتر حرفه‌ای به نظر می‌رسد نسبت به نسخه قبلی خود.