فیلم The Midnight Sky 2020

من متوجه هستم: نقدهای زیادی درباره این فیلم وجود دارد که به علم نادرست تکیه می‌کنند و در آن حفره‌های داستانی دیده می‌شود. من اعتراف می‌کنم که وقتی قهرمان اصلی ما، آگوستوس، پس از شیرجه زدن به آب‌های سرد قطب شمال هیچ نشانه‌ای از مرگ از خود نشان نمی‌دهد، زنگ خطری در ذهنم به صدا درمی‌آید. اما من تمایل دارم در فیلم‌های علمی تخیلی از...

من متوجه هستم: نقدهای زیادی درباره این فیلم وجود دارد که به علم نادرست تکیه می‌کنند و در آن حفره‌های داستانی دیده می‌شود. من اعتراف می‌کنم که وقتی قهرمان اصلی ما، آگوستوس، پس از شیرجه زدن به آب‌های سرد قطب شمال هیچ نشانه‌ای از مرگ از خود نشان نمی‌دهد، زنگ خطری در ذهنم به صدا درمی‌آید. اما من تمایل دارم در فیلم‌های علمی تخیلی از باورم خارج شوم، اگر شخصیت‌ها، دیالوگ‌ها و داستان کلی بتوانند توجه من را جلب کنند. آنچه من را به داستان متصل کرد، نه مسائل مربوط به فضاپیما، بلکه تعامل ناچیز و به آرامی در حال توسعه بین آگوستوس و آیریس، دختری که در هنگام تخلیه پشت گذاشته شده، بود. این موضوع به طور صبورانه و با باورپذیری پرداخته شده است. واقعاً درگیر نزدیک شدن آن‌ها به هم شدم. (و من به طور موقت به نکات عجیبی که ممکن است آیریس حتی در ذهن آگوستوس وجود نداشته باشد، توجه نمی‌کنم.) صحنه‌های داخل فضاپیمایی که آگوستوس سعی در برقراری ارتباط با آن‌ها داشت، برای من کمتر جذاب بود. واقعاً، آن افراد حرفه‌ای بودند، نه؟ آن‌ها با هم شوخی می‌کردند، اما احساساتشان در بیشتر مواقع کجا بود، جز در شرایط شدید فشار؟ به جز مایا، از شنیدن این که آن‌ها اندروید هستند، شگفت‌زده نمی‌شدم. آسمان نیمه‌شب به اندازه‌ای سرگرم‌کننده بود که توجه من را حفظ کند، اما به نظر می‌رسید چندین سوال در ذهنم باقی گذاشت، از جمله اینکه: فرستادن آدم و حوا برای جمعیت‌سازی یک سیاره جدید خوب است، اما چگونه می‌توانند از نسل اول عبور کنند، جز در صورت وقوع زنا با محارم جدی؟