فیلم Streets of Fire 1984

**بررسی فیلم Streets of Fire** فیلم Streets of Fire به کارگردانی والتر هیل و با همکاری لری گروس نوشته شده است. بازیگران اصلی این فیلم شامل مایکل پاره، دایان لین، ریک مورنایس، ایمی مادیگان و ویلم دفو می‌باشند. موسیقی فیلم توسط ری کودر ساخته شده و فیلمبرداری آن بر عهده اندرو لازلو بوده است. داستان فیلم درباره خواننده اصلی گروه «الن ایم و مهاجمان» است که توسط...

**بررسی فیلم Streets of Fire** فیلم Streets of Fire به کارگردانی والتر هیل و با همکاری لری گروس نوشته شده است. بازیگران اصلی این فیلم شامل مایکل پاره، دایان لین، ریک مورنایس، ایمی مادیگان و ویلم دفو می‌باشند. موسیقی فیلم توسط ری کودر ساخته شده و فیلمبرداری آن بر عهده اندرو لازلو بوده است. داستان فیلم درباره خواننده اصلی گروه «الن ایم و مهاجمان» است که توسط یک باند موتورسواری به نام «بامبرز» ربوده می‌شود. دوست‌پسر سابق او که یک سرباز مزدور است، برای نجات او استخدام می‌شود... در سال 1984، چند فیلم از کارگردانان جسور منتشر شد که در آن زمان مورد انتقاد قرار گرفتند، اما اکنون به شدت مورد تحسین قرار می‌گیرند و به عنوان «فیلم‌های کالت» شناخته می‌شوند. یکی از این فیلم‌ها «مرد بازپس‌گیر» الکس کاکس و دیگری «خیابان‌های آتش» والتر هیل است. «خیابان‌های آتش» ترکیبی از ایده‌ها و تأثیرات مختلف است. بخشی از آن یک راک اوپرای شگفت‌انگیز در پس‌زمینه‌ای خیالی به نام «نئون‌ویل» است، جایی که بین اضطراب دهه 50 و آینده‌نگری دهه 80 زندگی می‌کند. در عین حال، این فیلم یک فیلم ماجراجویی ساده است که یک ضد قهرمان در آن نقش دارد. این فیلم، به اعتراف خود هیل، به نوعی کلاژی از چیزهایی است که او در سینما دوست دارد. با این حال، این موضوع به ضرر فیلم نیست؛ داستان به سادگی قابل فهم است و هیل تمام تلاش خود را برای ایجاد یک تجربه جذاب به کار می‌برد. در واقع، این فیلم شبیه یک کتاب مصور زنده است و به خوبی می‌داند که فقط یک فیلم است و هیچ ادعایی برای واقع‌گرایی ندارد. فضای فیلم بسیار پرزرق و برق و فانتزی است، جایی که قهرمان و شرور به ترتیب لباس‌های خاصی پوشیده‌اند. دختران نیز ترکیبی از یک دیوای نوجوان و یک دختر سخت‌کوش هستند. شهر با رنگ‌ها و صحنه‌های شلوغ ترکیب شگفت‌انگیزی از زیبایی و هیجان را به نمایش می‌گذارد و خیابان‌ها به طور واقعی در آتش هستند. هیل با استعداد خاص خود در کارگردانی صحنه‌های اکشن، همیشه هیجان را حفظ می‌کند و در عین حال موسیقی متن و دیالوگ‌ها پر از شادی و خودآگاهی هستند. بازیگران نیز بسیار خوب عمل کرده‌اند، برخی جذاب و قوی و برخی دیگر ضعیف و ناتوان، اما همه آن‌ها جانی تازه به پیکره فرهنگ عامه فیلم می‌بخشند. با سبکی منحصر به فرد و جذاب، «خیابان‌های آتش» یک ادای احترام به سرگرمی‌های زنده است. اکنون که این فیلم را می‌بینیم، می‌توانیم ببینیم که چطور بر بسیاری از فیلم‌سازان تأثیر گذاشته است. «خیابان‌های آتش» یک ماشین جذاب و فریبنده است. 9/10 **نتیجه‌گیری** فیلم Streets of Fire به نوعی شبیه به یک ویدیو کلیپ طولانی از جیم استینمن است که به خوبی با سبک سینمایی این آهنگساز همخوانی دارد. استینمن آهنگ‌های ابتدایی و پایانی فیلم، از جمله سرود «Tonight Is What It Means to Be Young»، را نوشته است. موسیقی فیلم به طرز قابل توجهی بهترین بخش آن است و باعث می‌شود آرزو کنیم که ای کاش فیلم به صورت یک موزیکال کامل ساخته می‌شد. فیلم با اجرای «Nowhere Fast» از گروه «الن ایم و مهاجمان» آغاز می‌شود. علی‌رغم نام نامناسب گروه، الن به لطف حضور صحنه‌ای دایان لین و صدای لوری سارجنت و هالی شرود، عالی به نظر می‌رسد. نمایش ناگهان با ورود بامبرز، یک باند موتورسواری به رهبری ویلم دفو، به هم می‌خورد و الن ربوده می‌شود. رابان، الن را به باتری می‌برد، جایی که پلیس جرأت ورود به آنجا را ندارد؛ بنابراین، بیلی فیش (مورنایس)، دوست‌پسر و مدیر الن، به تام کودی (مایکل پاره) 10,000 دلار پیشنهاد می‌دهد تا او را نجات دهد — بیلی هنوز نمی‌داند که تام، دوست‌پسر سابق الن است. آن‌ها به همراه مک‌کوی (ایمی مادیگان)، دختری قوی که تحمل بی‌احترامی را ندارد، به راه می‌افتند. اکشن فیلم به‌طور عمدی شبیه به یک مونتاژ MTV اجرا می‌شود. صحنه‌ها بسیار زیبا و دقیق طراحی شده‌اند و ظاهر بازیگران به خوبی شخصیت‌هایشان را منعکس می‌کند. مورنایس از دیالوگ‌هایش به خوبی استفاده می‌کند و همواره به چشمان هم‌صحبت‌هایش نگاه می‌کند، در حالی که به طور غیر ارادی بر آن‌ها تسلط دارد. تنها ناامیدی واقعی در این فیلم، پاره و در نتیجه رابطه عاشقانه بین تام و الن است. ما نمی‌دانیم چه چیزی در یکدیگر می‌بینند جز اینکه هر دو از نظر ظاهری جذاب هستند. علاوه بر این، تنش‌هایی بین آن‌ها وجود دارد، اما این موضوع دلیل اصلی یک صحنه غیرقابل قبول در فیلم نیست. ما با کلیشه‌ای آشنا هستیم که در آن قهرمان برای جلوگیری از آسیب دیدن هم‌دست خود او را می‌زند؛ اما در این فیلم ما شاهد این هستیم که قهرمان مشت خود را به صورت زنی که به او عشق می‌ورزد، می‌زند. در مجموع، «خیابان‌های آتش» یک اثر جذاب و مفرح است که به نوعی به سینمای دهه‌های گذشته ادای احترام می‌کند.