فیلم Irreplaceable 2016

**داستانی از پزشکی** زندگی پزشکان. بخش عمده‌ای از فیلم از جنبه حرفه‌ای و بین دو پزشک، یکی جوان و دیگری با تجربه، پوشش داده شده است. وقتی تصمیم به تماشای آن گرفتم، انتظار داشتم یا فیلمی سرگرم‌کننده یا الهام‌بخش ببینم. اما فیلم بسیار جدی و داستانی معمولی داشت. به عبارت دیگر، می‌توانست مستند باشد، اما ارائه آن به‌وضوح سینمایی بود. هر فیلمی نیاز به نگارش دارد...

**داستانی از پزشکی** زندگی پزشکان. بخش عمده‌ای از فیلم از جنبه حرفه‌ای و بین دو پزشک، یکی جوان و دیگری با تجربه، پوشش داده شده است. وقتی تصمیم به تماشای آن گرفتم، انتظار داشتم یا فیلمی سرگرم‌کننده یا الهام‌بخش ببینم. اما فیلم بسیار جدی و داستانی معمولی داشت. به عبارت دیگر، می‌توانست مستند باشد، اما ارائه آن به‌وضوح سینمایی بود. هر فیلمی نیاز به نگارش دارد و این فیلم نیز از این قاعده مستثنی نیست. به نوعی بیشتر شبیه به تجربه واقعی زندگی کسی بود. مواد لازم را داشت، اما همه‌چیز به‌صورت مستقیم و بدون پیچیدگی پیش می‌رفت. اگر پیشرفت داستان به سطح بعدی را پیچ و تاب یا چرخش در نظر بگیرید، این فیلم چند مورد از این نوع را دارد، اما تأثیرگذاری آن‌ها به معنای واقعی کلمه پیچش در داستان‌گویی نیست. امروزه، پیچش به معنای یک توسعه یا صحنه شگفت‌انگیز است. شخصیت‌ها به‌خوبی طراحی شده بودند. بین دو شخصیت اصلی، روایت مدام در حال جابجایی است و زندگی آن‌ها به‌عنوان پزشک، به‌ویژه در مناطق روستایی را فاش می‌کند. این داستان به تعهدات و تفاوت‌های آن‌ها در اشتیاق به کارشان نیز می‌پردازد. یک پزشک که تمام زندگی‌اش را وقف بیماران فقیر در مناطق روستایی کرده، حالا متوجه می‌شود که تومور مغزی دارد. او بلافاصله درمانش را آغاز می‌کند، اما به او توصیه می‌شود که بازنشسته شود و استراحت کند. اینجاست که یک پزشک جوان به‌عنوان جایگزین او وارد می‌شود. این دو با هم کار می‌کنند، جایی که او تمام بیمارانش را می‌شناسد، اما این همکاری آسان نیست. زیرا او از اینکه جایگزین شده خوشحال نیست، به‌ویژه اینکه بیمارانش منحصر به فرد هستند و سبک‌های متفاوت درمان آن‌ها باعث ایجاد شکاف در رابطه‌اشان می‌شود. یکی از چیزهایی که آن‌ها را به هم متصل می‌کند، پزشکی است. با وجود تفاوت‌ها، آن‌ها تمام تلاش خود را برای کمک از حوزه تخصصی خود می‌کنند. آن‌ها بهترین پزشکان هستند، اما همکاری در زمان نامناسب به معنای عنوان ترجمه شده انگلیسی است. این تقریباً تمام داستان است، همراه با تلاش‌های آن‌ها در محیط‌های روستایی مانند رفت و آمد از مکانی به مکان دیگر، در روز و شب، هر زمان که خدمات مورد نیاز باشد. فیلم بر روی نقش‌هایی که بر آن‌ها تمرکز کرده است تأکید می‌کند تا مفهومی که با آن سروکار دارد. بنابراین اکثر کسانی که آن را می‌بینند نمی‌گویند که فیلم بسیار خوبی را تماشا کرده‌اند. حتی من هم این احساس را داشتم. این به این معنا نیست که فیلم بدی بود. برخی افراد قطعاً از آن به‌خوبی لذت خواهند برد. من فکر می‌کنم پزشکان واقعی یا دوستان و خانواده و بیماران آن‌ها از دیدن تجربیات مشابه خود روی صفحه لذت خواهند برد. چیزی که به آن علاقه‌مند شدم، برجسته کردن اخلاق کاری بین پزشکان روستایی و شهری بود. این دو دنیای متفاوت بودند. من امتیاز بهتری به آن دادم، زیرا کیفیت محتوا بیشتر از آنچه که می‌خواستم زمان خوبی را سپری کنم، بود. علاوه بر این، تقریباً از کلیشه‌ها عاری بود. مانند عدم وجود رمانس، معجزات پزشکی یا زیرنویس غیرمنتظره‌ای که به روشن کردن روایت در جاهایی کمک کند. این باعث شد تا به تماشای فیلم ادامه دهم. همان‌طور که قبلاً اشاره کردم، این فیلم به‌طور عملی یک مستند با تجربه سینمایی بود. اطلاعاتی وجود دارد که می‌گوید این فیلم توسط یک پزشک که به کارگردان تبدیل شده ساخته شده است. بنابراین چه انتظاری می‌توان از چنین کارگردانی داشت. فیلم قبلی او نیز به همین موضوع مربوط می‌شد. معمولاً وقتی چنین فیلم‌هایی ساخته می‌شوند، نویسندگان و کارگردان‌ها تحقیقاتی برای به تصویر کشیدن محتوای آن‌ها به‌درستی انجام می‌دهند. اما اینجا نیازی به آن نبود. فیلم به‌خوبی ساخته شده است، اما برای همه مناسب نیست. یکی از فیلم‌های کمتر شناخته شده است و این برای چنین فیلمی منطقی است، اما انتقاد از آن حتی پس از تماشای آن مانند آنچه بی‌سوادان انجام می‌دهند، جایز نیست. بنابراین آن را تماشا کنید و به آن احترام بگذارید یا اصلاً به آن فکر نکنید. _7/10_ آیا کسی رمان‌های "همه موجودات بزرگ و کوچک" جیمز هریوت را به یاد دارد؟ این فیلم کمی مرا به یاد آن‌ها انداخت، زیرا با "دکتر ورنر" (فرانسوا کلاوزت) آشنا می‌شویم که پزشک تنها در جامعه‌اش است و آن‌ها به او احترام می‌گذارند. وقتی او به سرطان مبتلا می‌شود، پزشک و دوستش "دکتر نوره" (کریستف اودنت) پیشنهاد می‌کند که کمی کمک بگیرد و بنابراین "ناتالی" (ماریان دنی‌کورت) را معرفی می‌کند. او به‌طور جزئی تحصیل‌کرده است، ده سال پرستار بوده و پرشور است. این بیشتر از آن چیزی است که می‌توان درباره او و کمیته بزرگتر گفت. هر دو به روش‌های خود عادت کرده‌اند. او همچنین تمایل دارد به تبلیغات خود ایمان داشته باشد و در ابتدا از حضور او ناراضی است. آنچه در ادامه می‌آید، به نوعی پیش‌بینی‌پذیر است، اما تلاش کلاوزت جذاب است. شخصیت او یک پسر به نام "وینسنت" (فلکس مواتی) دارد، اما رابطه آن‌ها چندان نزدیک نیست و مادر بیوه و سالخورده‌اش (ایزابل سادوین) در تلاش است تا مستقل بماند. شغل او تبدیل به دلیل اصلی وجودش شده و درک تدریجی‌اش از اینکه باید تغییراتی در زندگی‌اش ایجاد کند، باید یاد بگیرد به دیگران اعتماد کند و بر درمان خود تمرکز کند، به‌خوبی توسط بازیگری که این ناامیدی‌ها را به‌طور ظریف نشان می‌دهد، به تصویر کشیده شده است. دیالوگ زیادی وجود ندارد، فقط یک تمرین ملایم در کنار آمدن با مرگ خودتان. همچنین به‌خوبی نشان می‌دهد که جوامع چقدر می‌توانند در برابر تغییر مقاوم باشند - چرخه‌ای که می‌تواند شکستن آن دشوار باشد. نه عالی، نه به‌خصوص به‌یادماندنی، اما برای تماشای کلاوزت ارزش دارد.