فیلم Good Vibrations 2012

این بچه‌ها مشکل بلفاست نیستند، بلکه راه‌حل آن هستند. "زمانی که پانک راک بر اولستر حکومت می‌کرد، هیچ‌کس هرگز بیشتر از آن روزها هیجان و تفریح نداشت. میان بمب‌گذاری‌ها و تیراندازی‌ها، نفرت مذهبی و تسویه حساب‌های قدیمی، پانک به همه فرصتی برای زندگی در یک لحظه شگفت‌انگیز داد." جو استرومر (عمو جو). پانک راک و پانک‌ها همیشه مورد سوءتفاهم قرار گرفته‌اند. در موج اولیه‌ای که از سال ۱۹۷۶...

این بچه‌ها مشکل بلفاست نیستند، بلکه راه‌حل آن هستند. "زمانی که پانک راک بر اولستر حکومت می‌کرد، هیچ‌کس هرگز بیشتر از آن روزها هیجان و تفریح نداشت. میان بمب‌گذاری‌ها و تیراندازی‌ها، نفرت مذهبی و تسویه حساب‌های قدیمی، پانک به همه فرصتی برای زندگی در یک لحظه شگفت‌انگیز داد." جو استرومر (عمو جو). پانک راک و پانک‌ها همیشه مورد سوءتفاهم قرار گرفته‌اند. در موج اولیه‌ای که از سال ۱۹۷۶ آغاز شد، تصور می‌شد که پانک‌ها می‌خواهند ملکه را بکشند و روستاهای شما را آتش بزنند، بنابراین حتی اگر برخی از مدیران ناآگاه (به‌عبارتی: نادان) به جنجال دامن می‌زدند، روح پانک راک، ایده‌ها و دلایل وجود آن در میان هیاهوی رسانه‌ها و مرگ‌های ناشی از مواد مخدر گم شد. در طول سال‌ها فیلم‌ها و مستندهای زیادی ساخته شده است، برخی ارزشمند و برخی نه چندان، اما همه به تلاشی برای اصلاح تصورات غلط درباره پانک راک یا جلب توجه به ژانری از موسیقی که هنوز امواج آن حس می‌شود، اختصاص یافته‌اند. فیلم "ویبرشن‌های خوب" تجسم واقعی آنچه بود که این جریان درباره‌اش بود. داستان درباره‌ی تری هولی (با بازی فوق‌العاده ریچارد دورمر) است که اعتقاد داشت موسیقی می‌تواند تفاوتی ایجاد کند، حتی در حالی که یک جنگ داخلی ویران‌گر در خیابان‌های بلفاست در حال وقوع بود. او یک فروشگاه رکورد افتتاح کرد و یک لیبل مستقل موسیقی (ویبرشن‌های خوب) تأسیس کرد و سپس روزی به یک جنبش برخورد کرد، بچه‌های پانکی که به هیچ چیز جز عشق به موسیقی اهمیت نمی‌دادند و به‌عنوان یک گروه متحد شدند. این موضوع تمام جنبه‌های دنیای هولی را به چالش کشید و او را به این پرسش واداشت که این بچه‌ها در طول زندگی‌اش کجا بودند؟ من می‌خواهم گزارشی از یک جنگ داخلی ارائه دهم! زمینه دهه ۱۹۷۰ "مشکلات" ایرلند شمالی تمام احساسات درست را برمی‌انگیزد، اما سازندگان هرگز به‌طرز سنگینی عمل نمی‌کنند و هرگز افراط نمی‌کنند. کلید اینجا در به تصویر کشیدن یک جنبش و یک فرد است که حاضر به تسلیم در برابر بمب‌ها و گلوله‌ها نبودند. در واقع، در یکی از صحنه‌های فوق‌العاده، نادانی به‌عنوان خوشبختی به نمایش گذاشته می‌شود. از تجربه شخصی می‌توانم بگویم که به‌عنوان یک بریتانیایی که در انگلستان زندگی می‌کرد، به شدت به من گفته شد که در اواخر دهه ۱۹۷۰ حتی به فکر خرید یک سی‌دی هفت اینچی از یکی از "مخالفان پانک ایرلندی" نباشم. من هنوز هم همان انگشت وسط را که در آن زمان نشان دادم، امروز نیز نشان می‌دهم! رویاهای نوجوانی سخت به فراموشی سپرده می‌شوند. خوشبختانه فیلم بیشتر زمان خود را به آنچه که طرفداران موسیقی به عنوان گروه‌های کلیدی ایرلندی آن دوران می‌شناسند، اختصاص نمی‌دهد. "آندر‌تونز" به هولی بدهکار بودند، همان‌طور که به جان پیل افسانه‌ای (و بسیار مورد علاقه) نیز بدهکار بودند، اما این تصویر به سختی شامل "آندر‌تونز" یا "استیف لیتل فینگرز" می‌شود. مورد اول کلیدی است و برخی از لحظات به یاد ماندنی هولی را فراهم می‌کند، در واقع این موضوع هسته‌ی نبوغ و تغییرات خانوادگی هولی را تشکیل می‌دهد. اما گروه‌های کمتر شناخته‌شده آن زمان به جلو می‌آیند و داستان را در کنار هولی روایت می‌کنند که هرچند این یک نوع بیوگرافی است، اما لمسی فوق‌العاده و به‌جرأت می‌توان گفت که بسیار پانک راکی است. همان‌طور که او می‌گوید، همه آن‌ها بخشی از ویبرشن‌های خوب هستند. من نور را دیدم. هولی به‌عنوان یک فرد چگونه به تصویر کشیده شده است؟ فیلم تلاش می‌کند نشان دهد او به‌هیچ‌وجه یک شوهر ایده‌آل نبوده و عشق زندگی‌اش، روث (با بازی زیبای جودی ویتاکر که شخصیتش به خوبی نمایان شده) در سایه‌ی اشتیاق موسیقی‌اش قرار دارد. رابطه‌اش با والدینش تنها به‌طور مختصر بیان شده، اما به اندازه کافی برای ایجاد یک نکته، در نظر گرفته شده است. برخی از تعاملاتش با گروه‌های متخاصم در جامعه‌اش کمی غیرواقعی به نظر می‌رسد. اما این‌ها انحرافاتی قابل بخشش هستند، زیرا این داستان درباره‌ی عشق به موسیقی و جنبشی است که او برای شنیده شدن در آن جنگید. هرگز درباره‌ی پول نبود، پانک‌ها آن را می‌خواستند، حتی به آن نیاز داشتند، اما روح واقعی پانک در "ویبرشن‌های خوب" به‌روشنی می‌درخشد، هم از نظر موسیقی و هم به‌عنوان یک داستان انسانی، که آن را به تماشای ضروری برای هر کسی که به موج اولیه پانک راک علاقه دارد، تبدیل می‌کند. ۱۰ از ۱۰.