فیلم Bringing Up Baby 1938

"برخی از فیلم‌ها پس از انتشار اولیه خود با شکست مواجه می‌شوند، اما «نوزاد را بزرگ کن» که در سال 1938 منتشر شد، اکنون به عنوان یک کلاسیک در ژانر کمدی دیوانه‌وار شناخته می‌شود و به‌خوبی این عنوان را به خود اختصاص داده است. کاترین هپبورن هرگز این‌قدر بامزه نبوده است و این تنها تجربه‌اش در این نوع کمدی دیوانه‌وار است. کوری گرانت نیز با...

"برخی از فیلم‌ها پس از انتشار اولیه خود با شکست مواجه می‌شوند، اما «نوزاد را بزرگ کن» که در سال 1938 منتشر شد، اکنون به عنوان یک کلاسیک در ژانر کمدی دیوانه‌وار شناخته می‌شود و به‌خوبی این عنوان را به خود اختصاص داده است. کاترین هپبورن هرگز این‌قدر بامزه نبوده است و این تنها تجربه‌اش در این نوع کمدی دیوانه‌وار است. کوری گرانت نیز با تسلط خود بر دیالوگ‌های سریع و سقوط‌های مهارتی، در نقش خود فوق‌العاده است. داستان این فیلم هم ساده است و هم توصیف آن دشوار. هپبورن در نقش سوزان ونس، دختر ثروتمند جامعه، بازی می‌کند که به شدت مصمم است کوری گرانت، دیرینه‌شناس خشک و جدی را که به شدت به آزادی نیاز دارد، به‌دست آورد. این تلاش او و بیشتر از آن، محور اصلی فیلم است. از اولین دیدارشان در یک زمین گلف تا اعلام نهایی عشق‌شان بر روی استخوان‌های دایناسور، این فیلم پر از دیوانگی‌های شگفت‌انگیز است. فیلمنامه اوج ذکاوت است و کارگردان هاوارد هاوکس با سرعتی سرسام‌آور، ریتم فیلم را حفظ می‌کند. من این فیلم را در نوجوانی دیدم و واقعاً جذب آن شدم. تقریباً هر سال یک بار، تمایل شدیدی به ورود به این دنیای وارونه دارم و در این تفریح شاداب شرکت می‌کنم، جایی که یوزهای وحشی در کنتیکت می‌دوند، گرانت مجبور می‌شود لباس خواب بپوشد و خانم هپبورن شخصیتی زنانه را خلق می‌کند که نماد زیبایی و دیوانگی زیرکانه است. این کمدی پرسرعت به قدری من را خسته کرده است که حتی بدون ترک صندلی‌ام، نفس کم آورده‌ام! گرانت در نقش مردی که در حال نصب آخرین استخوان در اسکلت بزرگش است و همزمان در حال ازدواج است، به شدت ناامید است. او باید با یک وکیل محلی برای جلب یک میلیون دلار کمک مالی به موزه‌اش گلف بازی کند و در این حین با کاترین هپبورن، زن جوانی پرشور و بی‌قرار آشنا می‌شود. وقتی متوجه می‌شود که او یک یوز به نام «نوزاد» دارد، همه‌چیز به هم می‌ریزد. دو ستاره فیلم در بهترین حالت خود هستند و لذت آن‌ها به تماشاگران منتقل می‌شود. دیالوگ‌ها به‌راحتی جریان دارند و در این کمدی لذت‌بخش، لحظات سرگرم‌کننده زیادی وجود دارد. البته، سگ پر سر و صدا بعد از مدتی کمی اعصابم را به هم ریخت و جنبه‌های بصری کمدی کمی بیش از حد بازیگوشانه به نظر می‌رسید، به‌خصوص در پایان فیلم. اما این فیلم یک تفریح شاداب است که دو ستاره‌ای در آن بازی می‌کنند که دیگر هرگز مثل آن‌ها را نخواهیم دید. این فیلم کمدی‌ای است که بسیار دوست داشتم و با وجود اینکه نمی‌توانم آن را به عنوان یک اثر فرهنگی مهم در نظر بگیرم، اما نمی‌توانم آن را از عنوان کلاسیک محروم کنم. فیلمی است که برای تماشای خانوادگی مناسب است و از شوخی‌های بی‌پرده و کلیشه‌ای که در کمدی‌های معاصر دیده می‌شود، دوری می‌کند. اکشن آن بسیار سریع است و همه‌چیز به سرعت اتفاق می‌افتد و ما فرصتی برای تفکر نداریم. این فیلم برای تحلیل منطقی نیست، چون به مانند خانه‌ای از کارت‌ها خراب می‌شود. بلکه باید با ذهنی باز و آمادگی برای شوخی‌های متوالی آن را تماشا کرد. کوری گرانت نیازی به معرفی ندارد و او با توجه به تجربه‌اش در کمدی به خوبی با این نوع مواد و نقش خود سازگار است. نتیجه کارش عالی است: این فیلم هرگز یکی از فیلم‌های تعریف‌کننده حرفه‌اش نخواهد بود، اما به فیلموگرافی‌اش افزوده‌ای محترم است و برای طرفداران گرانت تماشای آن ضروری است. از طرف دیگر، کاترین هپبورن در این فیلم توانایی کمدی چندانی ندارد و پیش از این کارهای کمدی قابل توجهی نکرده بود. او در بازی با شخصیت و مواد دریافتی به شدت تلاش می‌کند و این در بعضی مواقع در نحوه بازی‌اش به‌صورت مصنوعی و کمی تحمیلی دیده می‌شود. با این حال، نمی‌توانیم به تلاش او نمره منفی بدهیم."