فیلم What Happened to Monday 2017

تامی ویرکولا از سبک معمولاً سرگرم‌کننده خود در فیلم‌سازی فاصله گرفته و به سمت یک اثر تاریک و تراژیک در ژانر علمی-تخیلی رفته است. اما یک کارگردان خوب، کارگردانی خوب است و با وجود اینکه ممکن است این فیلم کمی بیش از حد قابل پیش‌بینی باشد و همچنین گلن کلوز تلاش‌های زیادی برای خراب کردن آن انجام دهد، او موفق می‌شود _چه بر سر دوشنبه...

تامی ویرکولا از سبک معمولاً سرگرم‌کننده خود در فیلم‌سازی فاصله گرفته و به سمت یک اثر تاریک و تراژیک در ژانر علمی-تخیلی رفته است. اما یک کارگردان خوب، کارگردانی خوب است و با وجود اینکه ممکن است این فیلم کمی بیش از حد قابل پیش‌بینی باشد و همچنین گلن کلوز تلاش‌های زیادی برای خراب کردن آن انجام دهد، او موفق می‌شود _چه بر سر دوشنبه آمد_ را به خوبی به تصویر بکشد. تقدیر ویژه‌ای به نومی راپاس می‌رسد که به‌طور موفقیت‌آمیز هشت شخصیت متفاوت را بازی می‌کند که هیچ گونه همپوشانی در شخصیت‌پردازی ندارند. امتیاز نهایی: ★★★ - من این فیلم را دوست داشتم. شخصاً توصیه می‌کنم که حتماً آن را تماشا کنید. نمی‌دانم آیا این فیلم بازسازی است یا نه، اما قطعاً به علمی-تخیلی‌های دیستوپیایی دهه ۷۰ بدهکار است. بازی خوب نومی راپاس در نقش خود و حمایت خوب ویلم دفو. مناظر به خوبی ساخته شده‌اند اما جالب نیستند و این موضوع در مورد اکشن نیز صدق می‌کند. اینکه خواهران چقدر متفاوت هستند کمی تحمیلی به نظر می‌رسد و شخصیت‌های فردی آنها ممکن است رنگ‌های مختلفی داشته باشند، اما فقط یک لایه نازک از شخصیت را نشان می‌دهند. داستان بزرگ شدن آنها می‌توانست داستان جالب‌تری باشد نسبت به آنچه در اینجا داریم. در نهایت، این کل ماجرا کاملاً قابل پیش‌بینی است. اگر به مجموعه فیلم‌های من نگاهی بیندازید، با ترکیبی متنوع از فیلم‌ها مواجه خواهید شد. یکی از رایج‌ترین ژانرها و زیرژانرها در این مجموعه، فیلم‌های پساآخرالزمانی و دنیای دیستوپیایی آینده است. این نوع فیلم‌ها را دوست دارم، زیرا نه تنها نگاهی به آینده ممکن ما دارند، بلکه نگاهی به خود ما در حال حاضر و مسیری که اگر به برخی مسیرها ادامه دهیم، به آن سمت می‌رویم. در سنت برخی از فیلم‌های بزرگ مانند کلاسیک‌های _بلید رانر_ و _به یاد آوردن تمام آن‌ها_، تا داستان‌های مدرن‌تری مانند _تعادل_ و _فرزندان انسان_، _چه بر سر دوشنبه آمد_ قرار دارد. این فیلم در آینده‌ای روایت می‌شود که منابع غذایی به شدت کم شده‌اند به دلیل جمعیت زیاد، و یک سازمان شیطانی مسئول اجرای سیاست یک فرزند است و تمام خواهران بعدی را تا زمانی که منابع برای همه کافی شود، به حالت یخ‌زده در می‌آورد. ترنس ستمن (دفو) با تولد شش‌قلوهایی که مادرشان در حین زایمان می‌میرد، در موقعیت بسیار حساسی قرار می‌گیرد. او نام آنها را بر اساس روزهای هفته می‌گذارد و تصمیم خطرناکی می‌گیرد تا همه آنها را در زیر نظر خود بزرگ کند و تمام احتیاط‌های لازم را برای اطمینان از زندگی آنها در خفا به عمل آورد. زمانی که دختران به سنی می‌رسند که او احساس راحتی و اطمینان می‌کند که آنها از خطرات دنیای بیرون آگاه هستند و عواقب هر چیزی که ممکن است منجر به افشای راز شود را درک می‌کنند، اجازه می‌دهد تا هر دختر در روز نامگذاری‌اش بیرون برود. دختران هر روز به عنوان یک شخصیت به نام کارن ستمن زندگی می‌کنند. همان‌طور که در هر گروهی از کودکان، دختران مجموعه‌ای از ویژگی‌های شخصیتی را از خجالتی و آرام تا برون‌گرا و سرکش نشان می‌دهند، و یکی از خواهران با رفتار شورشی خود عواقب ناخوشایند و ماندگاری برای سایر خواهران به بار می‌آورد. با گذشت ۳۰ سال، ما متوجه می‌شویم که دختران به‌طور موفقیت‌آمیز در خفا به بزرگسالی رسیده‌اند و در حالی که در درون خود شخصیت‌های مختلفی دارند، به خوبی با هم همکاری می‌کنند تا زندگی کارن ستمن را در دنیای بیرون حفظ کنند. این همه به خوبی پیش می‌رود تا اینکه دوشنبه از کار به خانه برنمی‌گردد و خواهرانش نگران می‌شوند که چه بر سر او آمده است و سه‌شنبه با ناآگاهی از وقایع روزهای قبل به بیرون می‌رود. حالا این بر عهده سه‌شنبه و خواهرانش است که بفهمند چه بر سر دوشنبه آمده است. چیزی که من بیشتر از همه در مورد این فیلم دوست دارم، مفهوم آن است؛ چیزی که به طور کلی در این ژانر دوست دارم، زیرا داستانی در مورد آینده دیستوپیایی می‌تواند به هر چیزی که باعث وقوع دیستوپیایی می‌شود، بپردازد. من همچنین عاشق بازی‌های نومی و کلارا در دو مرحله از زندگی دختران هستم؛ هفت شخصیت ظریف نیاز به دامنه وسیعی از هر دو دارد تا جوهره هفت خواهر را به تصویر کشد. آنچه که من را در مورد این فیلم تحت تأثیر قرار داد، نحوه تقابل هفت شخصیت مختلف در صحنه‌هایی است که در کنار هم هستند. این کار به هیچ وجه به‌صورت ارزان یا زشت انجام نشده و قطعاً به‌طور غیرطبیعی به نظر نمی‌رسد. **ماتریکس ضد** وقتی پوستر را دیدم، انتظار داشتم که این یک کپی ارزان از ماتریکس باشد. اما خیلی اشتباه می‌کردم؛ این فیلم ماتریکس ضد است. شباهت‌هایش با ماتریکس تنها سطحی و عمدی هستند و فقط برای تمسخر ماتریکس طراحی شده‌اند. این موضوع وقتی کاملاً واضح می‌شود که صحنه پشت بام واقعاً به نمایش در می‌آید (این صحنه به طرز متفاوتی نسبت به ماتریکس به پایان می‌رسد). چرا من باید فیلمی را دوست داشته باشم که ماتریکس را تمسخر می‌کند؟ من نمی‌گویم ماتریکس فیلم بدی است، اما جنبه‌ای بدبینانه‌تر دارد که سازندگان این فیلم به آن پرداخته‌اند و این فیلم واکنش آنهاست. زیرا اگر هیچ "واقعیتی" وجود نداشته باشد و همه چیز تنها یک توهم ایجاد شده توسط "معمار" باشد که ما را زندانی کند، آنگاه زندگی انسانی بی‌ارزش می‌شود. زیرا زندگی‌های آنها همگی فقط یک توهم هستند و اگر بمیرند، روح‌هایشان ممکن است بیدار شوند و از ماتریکس آزاد شوند. یا حداقل این نتیجه‌گیری است که برخی از دیوانه‌ها بعد از دیدن ماتریکس به آن رسیده‌اند. بنابراین در این فیلم ما با یک سیستم خودکامه مواجه هستیم که به‌طور کامل بر اساس زندگی واقعی چین مدل‌سازی شده و نگاهی مشابه به زندگی انسانی دارد - دیدن انسان‌های عادی و روزمره به عنوان موجوداتی قابل حذف. و برای توجیه "برنامه‌ریزی خانواده" در سطح کشور، به خواهران "اضافی" که زندانی کرده‌اند وعده می‌دهند که نوعی ماتریکس خودشان دارند که آنها را در کپسول‌هایی مشابه آنچه در ماتریکس می‌بینیم قرار می‌دهند و در آنجا به حالت خواب می‌برند تا در آن حالت خواب رویا ببینند و نوعی زندگی خود را داشته باشند، حتی اگر فقط در سرشان باشد. بنابراین این نوعی ماتریکس است، با این حال در انتها ما متوجه می‌شویم که ماتریکس آنها... خوب... نمی‌خواهم اسپویل کنم. شما فقط باید آن را تماشا کنید اگر هنوز ندیده‌اید. این یک فیلم عالی با بازی‌های فوق‌العاده است.