فیلم Exorcist II: the Heretic 1977

احترام زیادی برای جان بورمن قائل هستم؛ فیلم‌های «نقطه‌ی خالی» و «رهایی» او فوق‌العاده هستند. اما این دنباله به یکی از بزرگترین فیلم‌های ترسناک ساخته شده، به طرز عجیبی بی‌روح و بی‌حالت است. البته، فیلمنامه به شدت پرگفتگو و بی‌جان است؛ گویی از تمام شگفتی و شوکه‌کننده بودن که ویلیام فریدکین در نبرد خیر و شر به تصویر کشیده، «تغییر مکان» داده شده است. بله،...

احترام زیادی برای جان بورمن قائل هستم؛ فیلم‌های «نقطه‌ی خالی» و «رهایی» او فوق‌العاده هستند. اما این دنباله به یکی از بزرگترین فیلم‌های ترسناک ساخته شده، به طرز عجیبی بی‌روح و بی‌حالت است. البته، فیلمنامه به شدت پرگفتگو و بی‌جان است؛ گویی از تمام شگفتی و شوکه‌کننده بودن که ویلیام فریدکین در نبرد خیر و شر به تصویر کشیده، «تغییر مکان» داده شده است. بله، سر ریچارد برتون بازیگر بزرگی بود، اما زمانی که در فیلمنامه‌ای ضعیف قرار می‌گیرد و عادت‌های آزاردهنده‌اش کنترل نشده باقی می‌مانند، تماشای او می‌تواند بسیار خسته‌کننده باشد. اگرچه من دو دنباله‌ی اخیر از فرانچایز «احضار» را ندیده‌ام، می‌توانم با اطمینان بگویم که با وجود اینکه «احضار II» بدترین فیلم ترسناک ساخته شده نیست (که به هر حال هرگز هدفش این نبوده است)، اما قطعاً بدترین فیلم از سه‌گانه‌ی اصلی است و بسیار فاصله دارد. این فیلم به قدری کسل‌کننده است که شاید حتی شیاطین هم تصمیم بگیرند از بدن ریگان مک‌نیل خارج شوند و شاید حتی کل زمین را ترک کنند، بدون اینکه حتی بخواهند بلیط برگشت بخرند. یکی از بسیاری از عواملی که «احضار» را به یکی از بزرگترین فیلم‌های ترسناک تاریخ تبدیل می‌کند، این است که از نمای پایانی اجباری که نشان می‌دهد شر ادامه خواهد داشت، استفاده نمی‌کند. برعکس، این فیلم بر note‌ای امیدوارکننده و خوشبینانه پایان می‌یابد؛ یک تسکین خوشایند پس از آزمونی که ما، شخصیت‌ها و بینندگان، به تازگی تحمل کرده‌ایم. «احضار II: کافر» به گونه‌ای ادامه می‌یابد که گویی آن نمای پایانی همیشه وجود داشته است. نه تنها ریگان مک‌نیل (لیندا بلر) باید چهار سال بعد به مقابله با پازوزو برگردد – که به این معناست که دو مرد خوب بی‌دلیل جان باخته‌اند – بلکه نحوه‌ی این دوباره‌دیدن نیز مهم است. زمانی که امکان تسخیر شیطانی را بپذیریم، همه چیز در «احضار» کاملاً قابل باور است. اما «کافر» با دستگاه «هیپنوتیزم همزمان» خود به دیالوگ‌های مضحکی مانند «دستگاه شما نشان داده که یک شیطان باستانی درون او وجود دارد!» می‌رسد. این جمله که توسط ریچارد برتون پرهیجان – که می‌تواند با مواد مناسب به عظمت برسد – گفته می‌شود، به آن کمکی نمی‌کند. با در نظر گرفتن همه چیز، تنها کفر موجود در اینجا چیزی است که کارگردان جان بورمن با منبع اصلی انجام می‌دهد (به انصاف باید گفت که فیلمنامه‌نویس ویلیام گودهارت، ظاهراً فیلمنامه‌اش به حدی اصلاح شده که قابل شناسایی نیست) – اما واقعاً از استفاده‌ی استعاری از ملخ‌ها لذت بردم که می‌توانند از ملخ‌های تنها و بی‌ضرر به، خوب، لژیون تبدیل شوند.