فیلم Pierrot le Fou 1965

این یکی از آن تجربیات سینمایی کاملاً رضایت‌بخش است که به نظر می‌رسد از هر امکان موجود در رسانه سینما بهره‌برداری کرده است. موج نوین سینمای فرانسه الهام زیادی از داستان‌های جنایی آمریکایی گرفته است و فیلم «پیرو لوفو» اثر ژان-لوک گدار در سال 1965 دارای داستانی به‌ظاهر ساده است: فردیناند (ژان-پل بلماندو)، که پنج سال از ازدواجش می‌گذرد و از آن راضی نیست، با پرستار...

این یکی از آن تجربیات سینمایی کاملاً رضایت‌بخش است که به نظر می‌رسد از هر امکان موجود در رسانه سینما بهره‌برداری کرده است. موج نوین سینمای فرانسه الهام زیادی از داستان‌های جنایی آمریکایی گرفته است و فیلم «پیرو لوفو» اثر ژان-لوک گدار در سال 1965 دارای داستانی به‌ظاهر ساده است: فردیناند (ژان-پل بلماندو)، که پنج سال از ازدواجش می‌گذرد و از آن راضی نیست، با پرستار بچه‌هایش ملاقات می‌کند و متوجه می‌شود که او یک عشق قدیمی‌اش به نام ماریان (آنا-کارینا) است. هر دوی آن‌ها می‌خواهند فرار کنند و از آنجایی که ماریان تجربه‌ای در دنیای زیرزمینی جنایی دارد، این دو مقداری پول سرقت کرده و به سمت جنوب فرانسه می‌روند. در مسیرشان به زندگی بهتر، ردپایی از جرایم بیشتری از خود به جا می‌گذارند. با این حال، تنش‌هایی میان آن‌ها ایجاد می‌شود، زیرا پی‌یر دچار افسردگی، وسواس ادبی و بدبینی است، در حالی که ماریان شخصیتی زودگذر و خودجوش دارد که نمی‌خواهد به آینده فکر کند. وقتی با تعدادی از گنگسترها در نیس روبرو می‌شوند، اوضاع به اوج می‌رسد. اما نحوه بسیار پیچیده‌ای که این داستان روایت می‌شود، آن را از یک تریلر ارزان به یک اثر شاهکار سینمای آوانگارد ارتقا می‌دهد. صحنه‌ها با ویژگی‌های اغراق‌آمیز به تصویر کشیده می‌شوند و اغلب به تمثیل‌های عبثی برای عمل تبدیل می‌شوند که تماشاگر باید بفهمد که اتفاق افتاده است. دو دیالوگ میان عاشقان به شماره‌های موسیقی تبدیل می‌شود. حتی در پیچش‌های داستانی ساده مانند تیراندازی‌ها، گدار از هر گونه تظاهر به واقع‌گرایی خودداری می‌کند. تکنیک قدیمی برشتین بیگانگی، که در آن تماشاگر به طور مداوم به یادآوری می‌شود که در حال تماشای عمل صحنه‌ای است و نه واقعیت، به وفور به کار گرفته می‌شود. همچنین، گدار به انتقاد از جامعه مصرف‌گرای دهه 1960 و جنگ ویتنام می‌پردازد. این فیلم مدرنیستی و بسیار شخصی است، اما «پیرو لوفو» به دلیل حس هنر پاپش به راحتی برای تماشاگران باز ذهن قابل دسترسی است. رنگ‌های موجود در طراحی‌های پیچیده صحنه و مناظر برق‌آساست، گویی گدار و فیلم‌بردار رائول کوتارد در سال 1965 رنگ‌های روشنتری از هر چیزی را نسبت به آنچه ما امروز می‌بینیم، مشاهده کرده‌اند و می‌توانستند این ادراک حسی فوق‌العاده را به تصویر بکشند. کارینا و بلماندو نه تنها بازیگران ماهری هستند، بلکه شیمی فوق‌العاده‌ای نیز با یکدیگر دارند. در نهایت، «پیرو لوفو» یک فیلم احساسی عمیق است. بعد از اینکه برای اولین بار آن را دیدم، احساس کردم زندگی‌ام برای همیشه تغییر کرده است و به سرعت نمایش دوباره آن را برنامه‌ریزی کردم (این فیلم در تماشای دوباره نیز تأثیرگذار است). نمی‌دانم آیا این بهترین معرفی برای گدار خواهد بود یا نه. با این حال، لذت خاصی در تماشای فیلم‌های او به ترتیب زمانی وجود دارد و دیدن «پیرو لوفو» پس از نه فیلم قبلی کارگردان لذت‌بخش است. گدار تکنیک داستان‌گویی، لباس‌ها، موسیقی فیلم و عناصر دیگر این فیلم را با ارجاعات به هر یک از فیلم‌هایی که تا آن زمان ساخته بود، پر کرده است. این اشاره‌های کوچک، نگاهی به یک حرفه پربار و داستانی که در واقع تنها شش سال پیش آغاز شده بود، برای علاقه‌مندان جالب است. کلکسیون کریتریون این فیلم را در سال 2008 بر روی بلوری و دی‌وی‌دی منتشر کرد. متأسفانه، این انتشار به سرعت پس از اینکه کریتریون حقوق شمال آمریکا را از دست داد، از چاپ خارج شد. این واقعاً تأسف‌بار است، زیرا بلوری این فیلم بصری زیبا را در فرمت HD که شایسته آن است، ارائه می‌دهد و بسیاری از محتوای جالبی در هر دو مجموعه بلوری و 2DVD وجود دارد: یک مستند یک ساعته درباره زمان همکاری گدار و کارینا، یک مصاحبه با کارینای سالخورده که به‌طور خاص برای کریتریون انجام شده، مصاحبه‌های آرشیوی با بازیگران و تیم تولید و یک ویژوئل که ژان-پیر گورین موضوعات «پیرو لوفو» را در یک ترک صوتی بر روی بخش‌هایی از فیلم ارائه می‌دهد. به یاد روزهای قدیم وینیل می‌افتم که وقتی سوزن را روی صفحه می‌گذاشتید، به آرامی در سراسر دیسک می‌لغزید؟ خوب، با وجود تعداد دفعاتی که این فیلم را تماشا کرده‌ام، همین کار را انجام می‌دهد. داستان حول زندگی کمی شبیه به بانی و کلاید از فردیناند (ژان پل بلماندو)، یک مدیر تلویزیونی متاهل و اخیراً بیکار، و پرستار بچه‌اش ماریان (آنا کارینا) می‌چرخد که در حال سفر در فرانسه سعی در زندگی بوهمی‌وار دارند در حالی که او از برخی گنگسترهای الجزایری که برای آن‌ها در زمینه قاچاق اسلحه فعالیت کرده، دوری می‌کند. ما از ابتدا می‌دانیم که این دو کمی پیشینه دارند - او مدام او را «پیرو» صدا می‌زند - که این به نفع او نیست. اما با وجود تفاوت‌هایشان، آن‌ها باید به یکدیگر بچسبند زیرا ماجراجویی‌هایشان خطرناک‌تر و عجیب‌تر می‌شود و شخصیت‌هایشان روشن‌تر و قوی‌تر نمایان می‌شوند. من همه این‌ها را درک می‌کنم، این یک فیلم جاده‌ای است - رنگارنگ و گاهی سرگرم‌کننده - با شیمی خاصی بین دو ستاره خوش‌قیافه، هر چند نه به طرز چشمگیری. با این حال، سناریوها کمی تکراری‌اند و به نظر می‌رسد که اهمیت فیلم به رابطه قبلی (پشت صحنه) بین کارینا و ژان لوک گدار وابسته است. شاید این فیلم بر اساس زندگی خودشان باشد، اما این چه ارتباطی با آنچه ما در حال تماشای آن هستیم دارد؟ مطمئناً این یک داستان خوب فیلم‌برداری شده و با جریانی روان است، اما به نظر می‌رسد که اهمیت زیادی از طرح و شخصیت‌پردازی به «افرادی که در جریان هستند» مربوط می‌شود و بنابراین من به تدریج آن را گذرای نیمه‌کمدی نسبتاً غیرقابل توجهی یافتم. این فیلم امتیاز بالایی دارد، بنابراین احتمالاً من فقط از خط خارج هستم - اما برای من این واقعاً چیز زیادی برای نوشتن درباره‌اش نیست.