فیلم Starship Troopers 1997

این فیلم نمونه‌ای نادر است از اینکه یک اقتباس ضعیف از یک کتاب، در نهایت به یک فیلم مستقل خوب تبدیل می‌شود. _Starship Troopers_ با طعنه‌های جنگی نزدیک به سبک «استنلی کوبریک»، پیش از هر چیز، فیلمی سرگرم‌کننده است. این فیلم نشان می‌دهد که وضعیت آن‌طور که رهبران جهان می‌خواهند، ساده نیست. یک خبرنگار از این می‌پرسد که آیا انسان‌ها جنگ را آغاز کرده‌اند و آیا...

این فیلم نمونه‌ای نادر است از اینکه یک اقتباس ضعیف از یک کتاب، در نهایت به یک فیلم مستقل خوب تبدیل می‌شود. _Starship Troopers_ با طعنه‌های جنگی نزدیک به سبک «استنلی کوبریک»، پیش از هر چیز، فیلمی سرگرم‌کننده است. این فیلم نشان می‌دهد که وضعیت آن‌طور که رهبران جهان می‌خواهند، ساده نیست. یک خبرنگار از این می‌پرسد که آیا انسان‌ها جنگ را آغاز کرده‌اند و آیا «آرکنیدها» فقط در حال دفاع از خود هستند. یک مهمان برنامه گفت‌وگو، ایده وجود «آرکنیدهای» هوشمند را مضحک می‌داند و این نشان‌دهنده تأثیر تبلیغات بر تصویر دشمن است. در صحنه‌ای بزرگ، چشم یکی از آرکنیدها را برای اولین بار می‌بینیم و به یک لحظه فکر می‌کنم که چه درون این موجود در حال وقوع است. البته، این لحظه کوتاه تفکر به‌سرعت با صدای شلیک سلاح و ادامه خشم جنگ محو می‌شود. به نظر من، این موضوع به پیام ضدجنگ فیلم اضافه می‌کند: سربازان تنها زمانی می‌توانند به عنوان خدمتگزاران مطیع باقی بمانند که فرصتی برای تفکر و پرسش از سیستم نداشته باشند. بنابراین وقتی بیننده در پایان فیلم کلیپ تبلیغاتی را می‌بیند که با فریاد می‌گوید "آنها خواهند جنگید و پیروز خواهند شد"، ممکن است فراموش کرده باشد که لحظاتی پیش، موجودی هوشمند در نام این پیروزی باشکوه مورد شکنجه قرار گرفته است. این فیلم دیدنی است و من آن را دوباره تماشا خواهم کرد و می‌توانم آن را برای یک شب فیلم بد توصیه کنم. باید بگویم که این فیلم به‌طور قطع خوب نیست و به خاطر بد بودنش مشهور است، اما مردم همچنان آن را دوست دارند. درست است که مربوط به سال ۱۹۹۷ است، اما جلوه‌های کامپیوتری واقعاً وحشتناک بودند. جلوه‌های عملی چندان بد نبودند، اما صحنه‌های زیادی برای تحسین آنها وجود نداشت. دوباره، سال ۱۹۹۷، این فیلم به طرز عجیبی با تصور از آینده تاریخ گذشته است. این فیلم به وضوح تحت تأثیر محبوبیت «Starcraft» در اواخر دهه ۱۹۹۰ ساخته شده و در آن زمان فیلم‌های زیادی با موضوع هجوم وجود نداشت، حداقل نه آن‌هایی که زامبی‌ها نبودند. به وضوح از زرج «Starcraft» و تایرانیدهای «Warhammer 40K» الهام گرفته شده است. جهان به طرز فوق‌العاده‌ای طراحی شده و ما تنها نوک قله کوه یخ را می‌بینیم. می‌توانست یک سریال به سبک «Star Trek» در آن جهان وجود داشته باشد. در بخش‌های نوشته شده، بازیگری کافی است، شخصیت‌هایی که قرار است از بین بروند، در سطحی از بازیگری هستند که باید دور انداخته شوند. ستاره‌ها به وضوح ستاره هستند و یک سلسله مراتب بین آنها وجود دارد. من واقعاً نمی‌دانم چقدر می‌توانستند این فیلم را بهتر بازی کنند، اما تصور می‌کنم اگر شخصیت‌پردازی در فیلمنامه بهتر بود، شاید می‌توانستند چند نام بزرگ را جذب کنند. نیل پاتریک هاریس جوان و امی اسمارت در این فیلم حضور دارند و دینا مایرز فوق‌العاده بود، اما سایر شخصیت‌ها دقیقاً قابل دوست داشتن نبودند و نمی‌توانم بفهمم آیا این به خاطر نگارش شخصیت‌ها بود یا اینکه من از چهره‌های آنها خوشم نمی‌آمد. می‌دانم که دنیس ریچاردز یک نام بزرگ بود، اما بینی‌اش به یادم می‌آورد صحنه‌ای از «Grinch» که کری به بینی شهردار حمله می‌کند و حتی در «Wild Things» هم فکر می‌کردم نوئه کمپبل می‌تواند بهتر عمل کند. اجازه دهید بگویم که این فیلم به اندازه کافی خوب است و پر از اکشن و کمدی مناسب است که شما را در طول فیلم سرگرم کند. این فیلم سرگرم‌کننده است، لطفاً آن را جدی نگیرید. اگر من می‌توانم این کار را انجام دهم، شما هم می‌توانید. به یاد می‌آورم که وقتی این فیلم را در سال ۱۹۹۷ در سینما دیدم، کاملاً متفاوت با هر فیلم دیگری بود که دیده بودم... تکه‌تکه کردن، خون و گوشت در همه جا. اما همه اینها در یک زمینه بود. ورهوون واقعاً در ایجاد طعنه‌های هوشمندانه مهارت دارد و این فیلم پر از آن است. این یک شاهکار از پل ورهوون است. احتمالاً پرتماشاگرترین فیلم در مجموعه من (در کنار «RoboCop») است. هیچ شباهتی به کتاب جنجالی پرفروش رابرت ای. هاینلاین با همین نام ندارد. من کتاب را دوست داشتم و فیلم را هم به دلایل کاملاً متفاوت. شاید این یک کلاسیک باشد. شاید این یک کلاسیک باشد. یک اثر دیگر نیمه‌کلاسیک یا کلاسیک از ورهوون. اکشن "در چهره شما" با تم علمی تخیلی، این بار با سربازانی که با حشرات غول‌پیکر از فضا می‌جنگند، تنظیم شده است. این حشرات بزرگ هستند. منظورم این است که واقعاً بزرگ! و آنها بد و شیطانی هستند. شخصیت‌ها به‌ویژه دوست‌داشتنی هستند. کمدی در این فیلم عمدتاً از صحنه‌های مبارزه با شخصیت‌های ناشناس در "تبلیغات" ناشی می‌شود. کارگردانی احتمالاً چیزی است که این فیلم را به این خوبی تبدیل می‌کند، اما نویسندگی هم واقعاً خوب است. در حالی که من «RoboCop» را ترجیح می‌دهم، این فیلم جایگزینی عالی برای آن است، اگر نتوانید «RoboCop» را ببینید. بعضی‌ها این یکی را ترجیح می‌دهند. تفاوت آنقدر کم است که شما در هر صورت در امان هستید. می‌دانید، اگر این فیلم حدود بیست دقیقه کوتاه‌تر بود، احتمالاً یک فیلم علمی تخیلی اکشن نسبتاً خوبی می‌شد. مطمئناً، بازیگران از استعدادهای سطحی و زیبا تشکیل شده‌اند که توسط کاسپر ون دین ("ریکو") رهبری می‌شوند، اما آنها به خوبی با هم ترکیب می‌شوند و ما را با یک تلاش فرار معقول روبه‌رو می‌کنند. "ریکو" مصمم است برای به دست آوردن تابعیت و مبارزه با حشرات مهاجم کلنداتان ثبت‌نام کند. داستان ترکیبی از سناریوهای معمولی اردوگاه آموزشی و برخی صحنه‌های اکشن به‌خوبی فیلم‌برداری شده است، در حالی که قهرمان ما و تیم دوستان قوی‌اش با میلیاردها حشره که قصد دارند مغزها را بمکند، افراد را تکه‌تکه کنند و به طور کلی، کمی بد باشند، مبارزه می‌کنند! دیالوگ‌ها وحشتناک هستند، اما این اهمیتی ندارد - این یک اثر سرگرم‌کننده بی‌شرم است که به‌طور مستقیم به کسانی هدف قرار می‌گیرد که می‌خواهند مغزشان را خاموش کنند و یک فیلم تیراندازی با مقدار زیادی آتش‌بازی، جلوه‌های ویژه و مقداری زیبایی بی‌ضرر تماشا کنند. چند cameo از "دوگی هاوزر" خود (نیل پاتریک هاریس) وجود دارد - به عنوان فردی با قدرت ذهن خوانی که لباس‌هایی به سبک نازی به تن دارد؛ کلانسی براون و مایکل آیرونساید نیروی فیزیکی (اگرچه نه دقیقاً عقلی) را فراهم می‌کنند و حتی ممکن است افراد تیزبین "بلانش" از "دختران طلایی" (رو مک‌کلاناهان) را نیز در اوایل فیلم ببینند. هرگز قرار نیست جوایزی برای فیلمنامه یا بازیگری ببرد، اما جلوه‌ها نامزدی اسکار داشتند و اکشن - پس از یک شروع نسبتاً کند - واقعاً سرگرم‌کننده است. اگر مغزتان به تحریک نیاز ندارد، اما در غیر این صورت ارزش دیدن دارد.