فیلم The Grudge 2 2006

این فیلم «کینه ۲» به خاطر داستان غیرمنطقی‌اش به شدت از ترس‌های ناگهانی بی‌اثر رنج می‌برد. بازسازی غربی شیمی‌زو از خلق وحشت ژاپنی خود، با وجود وعده‌های زیادی که داشت، به‌وضوح در بسیاری از جهات نواقص زیادی داشت. بازیگری متوسط، داستان‌گویی خواب‌آور و ترس‌های ناگهانی فراوان. بچه‌های روحی ژاپنی که یا به‌طرزی بی‌صدا مانند کسی که از گلو درد رنج می‌برد، صدا در می‌آورند یا...

این فیلم «کینه ۲» به خاطر داستان غیرمنطقی‌اش به شدت از ترس‌های ناگهانی بی‌اثر رنج می‌برد. بازسازی غربی شیمی‌زو از خلق وحشت ژاپنی خود، با وجود وعده‌های زیادی که داشت، به‌وضوح در بسیاری از جهات نواقص زیادی داشت. بازیگری متوسط، داستان‌گویی خواب‌آور و ترس‌های ناگهانی فراوان. بچه‌های روحی ژاپنی که یا به‌طرزی بی‌صدا مانند کسی که از گلو درد رنج می‌برد، صدا در می‌آورند یا مانند یک گربه خانگی فریاد می‌کشند و سرشان را از زیر شیروانی‌ها بیرون می‌آورند و با موهای درهم‌ریخته زنان را درگیر می‌کنند و به طور کلی مزاحم هستند. شیمی‌زو به‌زحمت کایاکو و توشیو را برای جنایات بیشتر به تصویر می‌کشد، چون آتش‌سوزی که سارا «با انتخاب شما، بافی یا دافنه...» میشل گلر ایجاد کرد، به نوعی ارواح تاریک را به دنیای ما آزاد کرد. در واقع، دیگر محدود به خانه متروکه ساکی نیست، هرچند هنوز فقط کسانی را که وارد خانه می‌شوند، تسخیر می‌کند؟ نمی‌دانم، منطق در این مرحله به‌طور کامل کنار گذاشته شده است. به جای اینکه دنباله اصلی «جو-آن» را بازسازی کند، شیمی‌زو و نویسنده سوسکو تصمیم گرفتند رویکردی جدیدتر را انتخاب کنند و به سوال اساسی که همه ما دوست داشتیم بپرسیم، پاسخ دهند: «دختر، خط چشم‌ات را از کجا آوردی؟». به‌نظر می‌رسد پاسخ، ارواح تاریک باشد. چیزی که من به‌شدت از این دنباله متنفرم، مسیری است که این دو نفر در داستان انتخاب کرده‌اند. دیگر درباره مواجهه با مرگ با خشم عمیق و قدرت نیست، بلکه به سمت یک پیشرفت فوق‌طبیعی ساده که در هر زاویه ممکن داستان اصلی را مخدوش می‌کند، رفته‌اند. البته شیمی‌زو تصاویری با نیت خوب را به تصویر می‌کشد که ممکن است یک یا دو لرزش ایجاد کند. به‌ویژه صحنه عکاسی و زدن کسی با ماهیتابه در صبحانه (چه ضایع کردن بیکن!). اما این صحنه‌ها معمولاً با یک ترس ناگهانی قابل پیش‌بینی همراه است که ترس را کاهش می‌دهد. کایاکو که از یک عکس بیرون می‌پرد. کایاکو در راهروهای بیمارستان پرسه می‌زند و لامپ‌ها را در پی خود می‌شکند (این نه خیلی مقرون به صرفه است...). کایاکو که در یک اتاق هتل عاشقانه پاهایش را دراز می‌کند. کایاکو بودن کایاکو. یک یا دو بار کافی بود. بیست بار؟ به سرعت خسته‌کننده می‌شود. زیرنویس‌های غیرخطی متقاطع، که شبیه پیشینی خود است، هیچ پیچشی به داستان ارائه نمی‌دهد و اگر چیزی باشد، سرعت داستان را با تغییرات مداوم بین دیدگاه‌های شخصیت‌ها نامنظم می‌کند. یک سناریوی کلاسیک فشار همسالان که کافی است تا چشم‌ها را صد بار بچرخاند. حقه‌های آینه جادویی، هودی‌های بسیار غیرمد روز و هدر دادن کامل بافی. این سه عنصر به‌خوبی محتوای این دنباله بی‌روح را خلاصه می‌کند که هیچ ترس واقعی یا اجرای قابل تحملی ندارد. دوباره، به فرانچایز اصلی بچسبید.