فیلم House of Strangers 1949

خانه بیگانگان به کارگردانی جوزف ال. مانکیویچ و براساس فیلمنامه‌ای از فیلیپ یوردن که از رمان «هرگز به آنجا نمی‌روم» نوشته جروم ویدمن اقتباس شده است، ساخته شده است. بازیگران اصلی این فیلم شامل ادوارد جی. رابینسون، سوزان هایوارد، ریچارد کانته، لوتھر آدلر، پل والنتاین و افریم زیامبالست هستند. داستان فیلم درباره جینو مونیetti (با بازی رابینسون)، یک بانکدار ایتالیایی-آمریکایی است که در حین ساخت...

خانه بیگانگان به کارگردانی جوزف ال. مانکیویچ و براساس فیلمنامه‌ای از فیلیپ یوردن که از رمان «هرگز به آنجا نمی‌روم» نوشته جروم ویدمن اقتباس شده است، ساخته شده است. بازیگران اصلی این فیلم شامل ادوارد جی. رابینسون، سوزان هایوارد، ریچارد کانته، لوتھر آدلر، پل والنتاین و افریم زیامبالست هستند. داستان فیلم درباره جینو مونیetti (با بازی رابینسون)، یک بانکدار ایتالیایی-آمریکایی است که در حین ساخت و ساز کسب‌وکار خانوادگی‌اش، سه پسر از چهار پسرش را طرد کرده است. وقتی اوضاع برای جینو و بانکش بد پیش می‌رود، سه پسرش علیه او می‌شوند و تنها پسر دیگر، مکس (با بازی کانته)، وفادار می‌ماند اما به دام می‌افتد و به زندان می‌افتد. این وضعیت به‌ویژه در حالی رخ می‌دهد که او به عشق سخت‌کوشش، آیرن بنت (با بازی هایوارد) علاقه‌مند شده است. رمان جروم ویدمن به عنوان منبع محبوبی برای اقتباس فیلم شناخته شده است. پس از این فیلم که توسط قرن بیستم فاکس تولید شد، نسخه وسترنی به نام «Broken Lance» در سال 1954 (که یوردن دوباره آن را اقتباس کرد) و سپس «Circus» برای «The Big Show» در سال 1961 ساخته شد. تأثیر این داستان را می‌توان در بسیاری از درام‌های جنایی دیگر نیز مشاهده کرد. روایت خانواده‌ای تقسیم شده، زمینه‌ای خوب برای درام فراهم می‌کند و به بازیگران بااستعداد اجازه می‌دهد تا در این زمینه بدرخشند. این موضوع در «خانه بیگانگان» نیز صدق می‌کند که با وجود اینکه تکنیکاً پایه‌های فیلم نوآر را به لرزه نمی‌آورد، اما از نظر موضوعی به‌عنوان یک ملودرام غنی از شخصیت‌ها و جذاب عمل می‌کند. این فیلم بر پایهٔ محور انتقام و نفرت به جای عشق شکل می‌گیرد و در جستجوی اخلاقیات و دیگر مسائل اجتماعی است. مانکیویچ داستان را به صورت فلش‌بک روایت می‌کند. تمرکز اصلی بر روی مکس و جینو است که هر دو به‌خوبی توسط کانته و رابینسون ایفا شده‌اند. جینو مردی پرانرژی است که به سه پسرش (آدلر به‌خوبی در نقش جو بازی می‌کند) بی‌اعتنا است و به راحتی از آنان عیب‌جویی می‌کند. اما مکس از عشق سخت‌گیرانه به دور است؛ جینو او را تحسین می‌کند و او را هم‌سطح خود می‌بیند که این موضوع به‌طور طبیعی برادران دیگر را به شدت آزرده می‌کند. این تنش‌ها در یک چهارم نهایی به اوج خود می‌رسد، جایی که سرعت داستان افزایش می‌یابد و روایت به پایان پرتنش و نسبتاً نارضایت‌بخش خود می‌رسد. در میان تنش‌های خانوادگی، ما شاهد رابطه در حال رشد مکس با آیرن (با بازی سوزان هایوارد) هستیم که با تنش جنسی یا شاید حتی ناامیدی مثبت سرشار است. این در حالی است که او به زنی به نام ماریا (با بازی دبرا پاگت) که دختر ساده‌ای است، نامزد شده است. با این حال، پدر جینو به‌عنوان شخصی نالایق و مکس به‌عنوان کسی که به نامزدش خیانت می‌کند، نشان می‌دهد که این فیلم به هیچ وجه دربارهٔ ارزش‌های خانوادگی خوب نیست! همچنین موضوع خیانت برادران و فرایند تصمیم‌گیری نادرست وجود دارد که همه این عناصر بیننده را تا آخرین لحظه درگیر نگه می‌دارد. امتیاز: 7 از 10.