فیلم Yesterday 2019

فیلم «دیروز» ایده‌ای ناب را در اختیار دارد اما متاسفانه آن را به یک فیلم کلیشه‌ای تبدیل می‌کند. هر دو کارگردان، دنی بویل و نویسنده، ریچارد کورتس، پیش از این خلاقیت خود را ثابت کرده‌اند، اما در اینجا این خلاقیت و همه چیز دیگری که در فیلم وجود دارد، به هدر رفته است. من واقعاً از این فیلم لذت بردم. از همان ابتدا باید بپذیرید که...

فیلم «دیروز» ایده‌ای ناب را در اختیار دارد اما متاسفانه آن را به یک فیلم کلیشه‌ای تبدیل می‌کند. هر دو کارگردان، دنی بویل و نویسنده، ریچارد کورتس، پیش از این خلاقیت خود را ثابت کرده‌اند، اما در اینجا این خلاقیت و همه چیز دیگری که در فیلم وجود دارد، به هدر رفته است. من واقعاً از این فیلم لذت بردم. از همان ابتدا باید بپذیرید که این یک فانتزی است و نه علمی-تخیلی، زیرا ژانر دوم معمولاً سعی می‌کند توضیحی برای وقوع یک اتفاق ارائه دهد، اما در اینجا ما آن را همان‌طور که هست می‌پذیریم. دیالوگ‌ها عمدتاً witty و سرگرم‌کننده هستند و شخصیت‌ها همدردی من را جلب کردند. تنها مشکل کوچکی که داشتم این بود که دو شخصیت اصلی همیشه رابطه‌ای پلاتونیک داشتند و هرگز به‌طور کامل توضیح داده نشد چرا این‌گونه است. اما توانستم این موضوع را نادیده بگیرم. همچنین از دیدن شخصیت سوم، مینی کوپر (بله، من هم یکی از آن‌ها را به مدت تقریباً بیست سال دارم) واقعاً لذت بردم. بخشی از پایان قابل پیش‌بینی بود و بخشی دیگر نیز همین‌طور، اما یک قسمت از نتیجه‌گیری من را به خاطر اصالتش شگفت‌زده کرد، بنابراین برای من موثر بود. یک زیرمجموعه جالب حول چند نفر که دانش دربارهٔ بیتلز را به اشتراک می‌گذارند و داستان را به حرکت در می‌آورد، شکل گرفته بود و از اینکه چگونه این زیرمجموعه حل شد، شگفت‌زده و خوشحال شدم. بله، برای پرداختن به نکته‌ای که در اتاق وجود دارد، بیشتر آهنگ‌هایی که در فیلم ارائه شده‌اند، زمانی که بیتلز آن‌ها را اجرا کردند، بهتر بودند، اما آیا این همان نکته نیست؟ من هیچ مشکلی در نادیده گرفتن این واقعیت نداشتم و از این فیلم بی‌ضرر و سرگرم‌کننده لذت بردم. همچنین از اینکه اد شیرن در این فیلم یک روحیه خوب دارد و به شخصیت اصلی اجازه می‌دهد تا به نوعی در یک مسابقه آهنگ‌نویسی او را شکست دهد (هرچند که البته اد واقعاً برنده شد) قدردانی می‌کنم. در این فیلم، همه برنده هستند (خوب، به جز بیتلزهای خیالی، مگر اینکه بتوانید تصور کنید که آن‌ها کجا را ترجیح می‌دهند). متاسفم، اما من متوجه نمی‌شوم. چگونه می‌توانید این ایده نسبتاً اصلی - مردی که زیر یک اتوبوس می‌رود و به یک وجود موازی بیدار می‌شود که فقط او بیتلز را به یاد می‌آورد - را به این فیلم با یک شوخی تبدیل کنید؟ هیمش پاتل خود بسیار جذاب است اما او به هیچ وجه به اندازه کافی برای کشش دو ساعت کامل این فیلم ندارد! لیلی جیمز هم سعی می‌کند کمک کند اما نمی‌توان از فیلمنامه بسیار ضعیف فرار کرد. موسیقی متن فوق‌العاده است اما بیشتر آن ۵۰ سال پیش نوشته شده است. یک نوع انتقاد به صنعت موسیقی مدرن و به صنایع که از «هنرمندان انفرادی» حمایت می‌کنند وجود دارد، اما هرگونه پتانسیل برای یک نقد بیشتر به دلیل ابتذال آن از دست رفته است. افسوس! به طور کلی، خوب بود. من عاشق بیتلز هستم و این فیلمی بود که مدت‌ها می‌خواستم تماشا کنم، بنابراین وقتی آن را در نتفلیکس دیدم، واقعاً خوشحال شدم، اما به نظر من می‌توانست _بسیار_ بهتر باشد.