فیلم Scary Stories to Tell in the Dark 2019

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگم را دنبال کنید. این فیلم ممکن است اولین فیلم سال ۲۰۱۹ باشد که من هیچ اطلاعاتی درباره‌اش نداشتم. معمولاً من از تماشای تریلر اکثر فیلم‌ها پرهیز می‌کنم، اما تقریباً غیرممکن است که تصویری یا کلیپی از آن‌ها ندید. با این حال، در مورد "داستان‌های ترسناک"، از آنجا که در کشور من به شدت تبلیغ نشد،...

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگم را دنبال کنید. این فیلم ممکن است اولین فیلم سال ۲۰۱۹ باشد که من هیچ اطلاعاتی درباره‌اش نداشتم. معمولاً من از تماشای تریلر اکثر فیلم‌ها پرهیز می‌کنم، اما تقریباً غیرممکن است که تصویری یا کلیپی از آن‌ها ندید. با این حال، در مورد "داستان‌های ترسناک"، از آنجا که در کشور من به شدت تبلیغ نشد، تنها چیزهایی که می‌دانستم این بود که گیلرمو دل تورو در آن دخالت داشته و اینکه این یک فیلم ترسناک است. با توجه به آثار دل تورو، به خودم یادآوری کردم که این فیلم تنها یک داستان ترسناک ساده نخواهد بود که پر از ترس‌های قابل پیش‌بینی و روایت بی‌مزه باشد. این اولین توصیه من به دوستانم است: اگر انتظار دارید که این فیلم شبیه آثار دنیای "احضار" باشد، ناامید خواهید شد. این فیلم همچنین به سمت دیگری هم نمی‌رود. از ابهام و عجیب‌بودن آثار جردن پیل پیروی نمی‌کند، بنابراین اگر شما از آن نوع ترس‌ها خوش‌تان نمی‌آید، خیالتان راحت باشد. با توجه به آخرین فیلم‌های منتشر شده از این ژانر، پیدا کردن فیلمی که این دو رویکرد را به خوبی متعادل کند، دشوار است. "داستان‌های ترسناک" در نیمه اول خود به آرامی شخصیت‌ها و داستانش را توسعه می‌دهد. این فیلم به تدریج به چیزی بزرگ می‌رسد که تقریباً پیش‌زمینه داستان است، بنابراین تلاش می‌کند به "عمل" واقعی برسد بدون اینکه کمی خسته‌کننده یا طولانی شود. وجود یک پیش‌زمینه خوب با توسعه شخصیت مناسب و علاقه‌ای فزاینده به داستان اصلی، در مقایسه با پرش به صحنه‌های ترسناک بی‌معنی تنها پانزده دقیقه پس از شروع، یک "نفس تازه" در این ژانر است. آندره اووردال در کارگردانی عملکرد بسیار خوبی دارد. او واقعاً می‌داند چگونه تعلیق ایجاد کند و پیش‌زمینه‌ای واقعاً ترسناک بسازد. کار دوربین در برخی صحنه‌های فوق‌العاده بدون تکیه بر ترس‌های ناگهانی برای ایجاد احساس "ترس" شگفت‌انگیز است. این تعلیق بی‌پایان، آن احساس محبوس‌بودن حتی اگر شخصیت در یک فضای بسته نباشد، وجود دارد. به جز یک صحنه، همیشه می‌توانیم ببینیم که چه اتفاقی در حال وقوع است. "هیولاها" از هیچ‌جا ظاهر نمی‌شوند، آن‌ها درست در زمان سوم که شخصیت به سمتی دیگر نگاه می‌کند، فریاد نمی‌زنند و ترس‌های ناگهانی واقعاً مؤثر هستند. با این حال، آن‌ها ترسناک نیستند، مانند خود فیلم... این فیلم صرفاً یک فیلم ترسناک نیست. این فیلم آن حالت سنگین و تاریکی را که در دیگر فیلم‌های ترسناک حس می‌کنیم، ندارد. در ابتدا فکر می‌کردم این ممکن است یک نکته بد باشد، اما "داستان‌های ترسناک" از همان ابتدا این لحن متمایز را برقرار می‌کند. حتی بدون دانستن هیچ چیز درباره فیلم، از دقایق اول متوجه شدم که قرار است "متفاوت" باشد. به شما توصیه می‌کنم که این فیلم را بر اساس تریلرهایش قضاوت نکنید اگر آن‌ها نشان می‌دهند که این یکی از آن فیلم‌هایی است که شما را هر پنج دقیقه می‌ترساند. قطعاً پیامی برای انتقال وجود دارد و فکر می‌کنم در پایان به خوبی منتقل شده است. ممکن است برای برخی خیلی احساسی به نظر برسد یا برای فیلمی که از تماشاگران کمی صبر می‌خواهد، تأثیر نداشته باشد، اما برای من به اندازه کافی کارساز بود. بازیگری به طور کلی خوب است. زویی کوله‌تی (استلا) و مایکل گارزا (رامون) بدون شک بهترین‌ها هستند و کار خوبی در پیشبرد روایت انجام می‌دهند. هر دو دارای داستان‌های پس‌زمینه جذاب هستند، اما با توجه به زمانی که فیلم صرف توسعه شخصیت‌ها می‌کند، کاش استلا را بیشتر بررسی می‌کردند. او گذشته‌ای به‌ویژه جالب دارد و به نظرم از آن به اندازه کافی استفاده نشده است. گابریل راش (آگی) و آستین زاجور (چاک) شیمی خوبی دارند، اما نقش‌های کمدی آن‌ها به فیلمی که در غیر این صورت بسیار محکم است، آسیب می‌زند. به لحاظ فنی، کار دوربین، رومن اوسین، تصاویری زیبا را به نمایش می‌گذارد. معمولاً صحنه‌های شب در فیلم‌های با بودجه پایین به شدت از کمبود وضوح رنج می‌برند، اما اوسین کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد و با نورپردازی به شیوه‌ای واقعاً منحصر به فرد بازی می‌کند. کنجکاو هستم که ببینم تماشاگران چه نظری درباره این فیلم خواهند داشت. اگر بخواهم شرط‌بندی کنم، فکر می‌کنم مردم به دلیل کمبود ترس‌های ناگهانی بیشتر و روایت ساده ناامید خواهند شد. راستش را بخواهید، ریتم کند کمکی نمی‌کند، به‌خصوص وقتی که توسعه شخصیت تنها برای دو نفر مؤثر است. در نهایت، "داستان‌های ترسناک" که سارا تعریف می‌کند، سرگرم‌کننده و تخیلی هستند و کل مفهوم این فیلم به شدت جذاب است. به طور کلی، "داستان‌های ترسناک برای گفتن در تاریکی" یک فیلم ترسناک متمایز است، با شخصیت‌های خوب توسعه‌یافته و رویکردی خلاقانه به پیش‌زمینه‌ای منحصر به فرد. این فیلم قوانین ترسناک‌های عمومی را دنبال نمی‌کند و به اندازه کافی به ترس‌های ناگهانی تکیه نمی‌کند و داستان و شخصیت‌ها را به عنوان محور اصلی قرار می‌دهد. این فیلم به طرز زیبایی توسط گیلرمو دل تورو و همکارانش تولید و به طرز فوق‌العاده‌ای توسط آندره اووردال کارگردانی شده است. "داستان‌های ترسناک" واقعاً تاریک و ترسناک هستند و نیمه دوم فیلم را با صحنه‌های ترسناک عالی پر می‌کنند. با این حال، نیمه اول زمان می‌برد تا همه‌چیز را آماده کند و کمبود "عمل" بیشتر ممکن است برخی بینندگان را ناامید کند. تنها دو شخصیت واقعاً جالب هستند که نشان می‌دهد این ساختار کند به اندازه‌ای که باید، نتیجه نداده است. این فیلم به طور عمدی باید تقسیم‌کننده باشد، اما من به شدت پیشنهاد می‌کنم که آن را تماشا کنید! امتیاز: B- به اندازه کافی ترسناک است تا به زیر ۱۵ سال‌ها با درآمد قابل صرفه‌جویی جلب کند، اما برای دیگرانی که به دنبال ورود به روح واقعی هالووین هستند، بسیار کم است. "داستان‌های ترسناک برای گفتن در تاریکی" پتانسیل واقعی برای منحصر به فرد بودن دارد، اما به خاطر بی‌مزه بودن و کمبود اصالتش ناامیدکننده است. بله، در پایان فیلم نشانی از دنباله‌ای وجود دارد، اما امیدوارم برای ما، کتاب بر روی هیچ‌کدام از این داستان‌های ترسناک دیگر بسته شود. - چارلی دیوید پیج