فیلم La Haine 1995

نقد فیلم «تنفر» به کارگردانی متیو کاسوویتس، تصویری از نارضایتی جوانان و خشم ناشی از آن در پروژه‌های مسکونی حومه پاریس ارائه می‌دهد. پیش از اکران این فیلم، بسیاری از بینندگان خارجی تنها با تصویر فرانسه‌ای آشنا بودند که در فیلم‌های موج نو دهه 1960 به تصویر کشیده شده بود: فرانسه‌ای ملبس و تحصیل‌کرده. حتی بسیاری از فرانسوی‌ها نیز از زیرپوست تاریک جامعه خود بی‌خبر...

نقد فیلم «تنفر» به کارگردانی متیو کاسوویتس، تصویری از نارضایتی جوانان و خشم ناشی از آن در پروژه‌های مسکونی حومه پاریس ارائه می‌دهد. پیش از اکران این فیلم، بسیاری از بینندگان خارجی تنها با تصویر فرانسه‌ای آشنا بودند که در فیلم‌های موج نو دهه 1960 به تصویر کشیده شده بود: فرانسه‌ای ملبس و تحصیل‌کرده. حتی بسیاری از فرانسوی‌ها نیز از زیرپوست تاریک جامعه خود بی‌خبر بودند، چرا که هیچ فیلمی قبل از این به چنین موضوعاتی نپرداخته بود. «تنفر» یک شوک بزرگ بود. این فیلم که در سال 1995 ساخته شده، هنوز هم کاملاً مرتبط و به‌روز است، چرا که ناآرامی‌ها در سال‌های اخیر همچنان خبرساز بوده‌اند. این فیلم یک روز از زندگی سه جوان با پس‌زمینه‌های قومی مختلف را دنبال می‌کند که همه در یک پروژه مسکونی خاص به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند: وینز (وینسنت کاسل) یهودی و پرخاشگر، سعید (سعید تاغماوی) عرب و ناامید، و هوبِرت (هوبِرت کوندی) آفریقایی ساب‌سaharan و متفکر. فیلم با یک صبح بهاری آغاز می‌شود، در پی یک شورش که پروژه مسکونی این جوانان را تکان داده است. برخی از خودروها و ساختمان‌ها تخریب شده‌اند و اخبار گزارش می‌دهد که یک افسر پلیس در آشفتگی شب گذشته سلاح خود را گم کرده است. در طول 24 ساعت قبل از پایان شگفت‌انگیز فیلم، این سه نفر در محیط تلخ و شیرین پروژه مسکونی خود (خشونت و فقر از یک سو و خانواده‌های دوست‌داشتنی از سوی دیگر) گشت‌وگذار می‌کنند و برای جمع‌آوری طلب‌های خود، به محیط غریب (غنی، تحصیل‌کرده و سفیدپوست) مرکز پاریس می‌روند. این فیلم نه تنها به بینندگان نمایی از فرانسه را نشان می‌دهد که هرگز ندیده‌اند، بلکه بسیار سرگرم‌کننده نیز هست. بازی‌های این بازیگران نسبتا کم‌تجربه کاملاً قانع‌کننده است، به‌ویژه وینسنت کاسل. کاسوویتس از سنت سینمای کشور خود دوری می‌کند و به جای آن، عمل را تحت تأثیر آمریکا شکل می‌دهد. با این حال، زیبایی شناسی "شهری" و "هیپ هاپ" که او به کار می‌برد، فیلم را به تولیدات توخالی هالیوود تنزل نمی‌دهد، بلکه در سطح آثار اسپایک لی و اسکورسیزی قرار دارد. تصمیم کارگردان برای فیلم‌برداری به‌صورت سیاه و سفید به آن وزنی بخشیده که آن را جاودانه می‌سازد. با این حال، با وجود بازی‌های خوب و جزئیات قوم‌نگارانه، خود داستان تا حدی عادی است که مانع از دادن امتیاز بالاتر به آن می‌شود. تلاش جمعی بازیگران برای نشان دادن چقدر زندگی در این پروژه مسکونی پاریسی پرخطر است، بیشتر از بازی‌های فردی به چشم می‌آید. ناآرامی‌های شب قبل، منطقه را در حالت خستگی عصبی قرار داده است. پلیس در حال قدم زدن بر روی تخم‌مرغ‌ها است و جامعه مانند یک جعبه باروت است. به این وضعیت، گم شدن سلاح یک افسر پلیس در شب قبل را اضافه کنید و یکی از محلی‌ها، وینز، قسم خورده است که در صورت مرگ دوستش عبدل که در بیمارستان بستری است، از افسر دیگری انتقام بگیرد. به‌سرعت مشخص می‌شود که عبدل در نتیجه یک بازجویی در ایستگاه پلیس به شدت مجروح شده و اکنون در کما به سر می‌برد. تأثیر این وضعیت بر این جامعه مشکوک و بی‌اعتماد قابل تصور است. کارگردان متیو کاسوویتس در اینجا یک هیولا خلق کرده است. این فیلم، احساسی و خشمگین، تأثیرگذار و ترسناک است. با گذر روز سرنوشت‌ساز به شب و حرکت وینز با دو دوستش سعید و هوبِرت به سمت مرکز شهر، اوضاع به سمت بدتر شدن پیش می‌رود و نتایج تراژیک‌تری به بار می‌آورد. تماشای این فیلم آسان نیست، اما جذاب است و به‌عنوان یک محک غم‌انگیز از زندگی شهری و (عدم) تساهل، بسیار مؤثر است. واقعاً فیلم بسیار خوبی است! «تنفر» نگاهی جالب به زندگی است، و من در طول 90 دقیقه به‌شدت مجذوب داستان آن شدم. برخی از فیلم‌برداری‌ها (سیاه و سفید، انتخاب هوشمندانه) و ویرایش به‌ویژه چشمگیر است، در حالی که پایان فیلم ناگوار و به یاد ماندنی است. هدف‌های فیلم به‌روشنی منتقل می‌شود. من ارتباط زیادی با سه شخصیت اصلی نداشتم، به جز هوبِرت. همچنین از اوایل فیلم حس می‌کردم که چیزی در افق است (هرچند دقیقاً نمی‌دانستم چگونه پیش خواهد رفت)، بنابراین در واقع منتظر بودم که چه زمانی این موضوع فاش می‌شود - اما نمی‌توان انکار کرد که فیلم به‌خوبی شما را در حالت تنش نگه می‌دارد. شخصیت‌ها به‌طور کلی نسبت به تماشای آن‌ها کمی معمولی به نظر می‌رسند، هرچند بازیگران آن‌ها بدون شک عالی هستند. هوبِرت کوندی کسی است که احتمالاً بیشتر در خاطر من خواهد ماند، هرچند بازی‌های قابل توجهی از وینسنت کاسل و سعید تاغماوی نیز وجود دارد؛ دو بازیگری که آن‌ها را در چندین فیلم انگلیسی‌زبان در طول سال‌ها دیده‌ام.