فیلم Red Dragon 2002

من مرد نیستم. روزی به عنوان یک مرد آغاز کردم، اما اکنون در حال تبدیل شدن به چیزی بیشتر از یک مرد هستم، همان‌طور که شما شاهد خواهید بود. فیلم «اژدهای سرخ» بر اساس رمان هم‌نامی نوشته توماس هریس ساخته شده و کارگردانی آن بر عهده برت رتنر و نویسندگی‌اش توسط تد تالی انجام شده است. بازیگران اصلی شامل ادوارد نورتون، آنتونی هاپکینز، رالف فاینس، امیلی...

من مرد نیستم. روزی به عنوان یک مرد آغاز کردم، اما اکنون در حال تبدیل شدن به چیزی بیشتر از یک مرد هستم، همان‌طور که شما شاهد خواهید بود. فیلم «اژدهای سرخ» بر اساس رمان هم‌نامی نوشته توماس هریس ساخته شده و کارگردانی آن بر عهده برت رتنر و نویسندگی‌اش توسط تد تالی انجام شده است. بازیگران اصلی شامل ادوارد نورتون، آنتونی هاپکینز، رالف فاینس، امیلی واتسون، هاروی کیتل، مری-لوئیس پارکر و فیلیپ سیمور هافمن هستند. دنت اسپینوتی وظیفه فیلم‌برداری را بر عهده دارد و دنی الفمن موسیقی متن را ساخته است. «اژدهای سرخ» پیش‌درآمدی بر فیلم موفق «سکوت بره‌ها» است. داستان قبلاً در سال 1986 تحت عنوان «شکارچی انسان» به کارگردانی مایکل مان فیلم‌برداری شده بود. نشانه‌ها برای «اژدهای سرخ» چندان امیدوارکننده نبود. سال گذشته، ریدلی اسکات فیلم «هانیبال» را ساخته بود که با نتایج نه چندان مطلوبی روبه‌رو شد. در اینجا نیز کارگردان فیلم‌های «ساعت شلوغی 1 و 2» در رأس کار بود و نسخه مایکل مان به عنوان یک کلاسیک کالت تاریک و آزاردهنده به حساب می‌آید. اما خوشبختانه، اگرچه این فیلم به اندازه «سکوت بره‌ها» برجسته نیست، اما به‌عنوان یک سرگرم‌کننده قابل قبول، واقعا توانسته است احساس ناامنی را به تماشاگر منتقل کند. اول از همه، باید از عامل هانیبال لکتر عبور کرد تا بتوان فیلم را بر اساس معیارهای خودش لذت برد و انتظارات را کاهش داد. لکتر (هاپکینز که از بازی خود لذت می‌برد اما به نظر می‌رسد که در حال انجام وظیفه است) یک شخصیت فرعی است. آیا مهم است؟ بله! اما همچنان به عنوان یک شخصیت فرعی در برابر کارآگاه با استعداد و پر مشکل FBI، ویل گراهام (نورتون) و قاتل سریالی دیوانه، فرانسیس دولارهای (با بازی رالف فاینس) قرار دارد. «اژدهای سرخ» در درجه اول یک داستان کارآگاهی جذاب است که رتنر و تالی به‌خوبی از قسمت‌هایی که رمان هریس را به موفقیتی بزرگ تبدیل کرده، استفاده کرده‌اند. البته آن‌ها به داستان خود نیز اضافه کرده‌اند (سکانس پیش از تیتراژ که لکتر و گراهام را معرفی می‌کند، به‌خوبی مقدمات را فراهم می‌آورد)، اما در نهایت، این فیلم داستانی جذاب و تنش‌زا را به‌خوبی روایت می‌کند. سازندگان باهوشانه فیلم را با بازیگران باکیفیتی پر کرده‌اند. نورتون به‌خوبی نقش گراهام را بازی می‌کند؛ شخصیتی که نمی‌تواند از شغف خود دور بماند، شغفی که خانواده‌اش را تهدید می‌کند و به راحتی می‌توان به او دل بست. فاینس نیز به‌طور معقولی در نقش خود عمل می‌کند و با چشمان آبی نافذ، ترس و خطر را بدون تبدیل شدن به کاراکتری زشت و مضحک به نمایش می‌گذارد. هاپمن نیز به‌خوبی نقش یک خبرنگار زیرک را ایفا می‌کند و کیتل، اگرچه نیازی به کشف پتانسیل خود ندارد، اما به خوبی نقش جک کرافورد را به تصویر می‌کشد. اما بهترین بازی، که متأسفانه چندان مورد توجه قرار نگرفته، از امیلی واتسون در نقش ربا، زن نابینا است. ربا به‌عنوان یک نقطه عطف عاشقانه و نجات‌دهنده برای دوگانگی شخصیتی دولارهای عمل می‌کند و واتسون در این نقش با ترکیبی از شجاعت، غم و لطافت تأثیرگذار ظاهر می‌شود. فیلم کمی بیش از حد صیقلی است تا به‌عنوان یک اثر ترسناک تأثیرگذار شناخته شود و رتنر نتوانسته است حال و هوای لازم برای تیره‌گی درون فیلم را ایجاد کند. اما در عوض، وعده‌های خود را در مورد آن بخش ابتدایی و همچنین روایت دقیق هریس برآورده می‌کند. نمره: 7 از 10 این ممکن است واقعاً تنها کار خوبی باشد که برت رتنر تا به حال انجام داده است. من حتی به فیلم‌هایی که ساخته است اشاره نمی‌کنم، بلکه به هر چیزی که در زندگی‌اش انجام داده، اشاره دارم. این فیلم به کتاب و همچنین به «سکوت بره‌ها» نمی‌رسد (اگرچه فهمیدن این موضوع برای من کمی زمان برد)، اما من این فیلم را به‌طور نیمه‌منظم تماشا می‌کنم و هنوز از آن خسته نشده‌ام. نمره نهایی: ★★★½ - واقعاً از آن خوشم آمد. به شدت توصیه می‌کنم زمان خود را به آن اختصاص دهید. ویل گراهام (با بازی ادوارد نورتون)، مأمور بازنشسته FBI، دوباره به همکاری با هانیبال لکتر (سر آنتونی هاپکینز) می‌پردازد که سال‌ها پیش به سختی از مرگ در دستان او جان سالم به در برده بود. این بار آن‌ها در جستجوی «دندان‌پزشک» (با بازی رالف فاینس) هستند که در بالتیمور با استفاده از هر ماه کامل به کشتن دو خانواده ظاهراً نا مربوط می‌پردازد. نورتون در این نقش فوق‌العاده است؛ او به‌خوبی بین مأمور احساسی و کارآگاه متعهد و تقریباً وسواسی تعادل برقرار می‌کند. هاپکینز کمتر در صحنه‌ها ظاهر می‌شود، اما هنوز هم به شیوه‌ای که تنها او می‌تواند، ترس را منتقل می‌کند و فاینس نیز به نظر دیوانه و شرور می‌رسد که در کنار اقتباس ماهرانه تد تالی از رمان رابرت هریس، دو ساعت فوق‌العاده تنش‌زا و دراماتیک را ایجاد می‌کند. این فیلم از نظر سبک و سرعت به دنباله‌اش در سال 1991 نمی‌رسد - اما شاید این به این دلیل است که ما ده سال فرصت داشته‌ایم تا متوجه شویم که این شخصیت‌های اصلی چقدر تأثیرگذار بودند؛ اما این فیلم همچنان تماشایی است که وحشت و شرارت را در یک داستان در گاهی اوقات تماشایی و هیجان‌انگیز ترکیب می‌کند.