فیلم The Hobbit: The Battle of the Five Armies 2014

با توجه به اینکه از پایان فیلم قبلی چیز جدیدی برای گفتن وجود ندارد، تنها به تماشای بیش از دو ساعت نبرد مداوم پرداخته می‌شود. این موضوع به نظر بی‌معنا می‌رسد، اما اگر به دنبال اکشن هستید، ممکن است از آن لذت ببرید. هنوز هم سه فیلم اول «ارباب حلقه‌ها» در صدر لیست ده‌تایی من قرار دارند. نیازی به گفتن نیست که من طرفدار تالکین و...

با توجه به اینکه از پایان فیلم قبلی چیز جدیدی برای گفتن وجود ندارد، تنها به تماشای بیش از دو ساعت نبرد مداوم پرداخته می‌شود. این موضوع به نظر بی‌معنا می‌رسد، اما اگر به دنبال اکشن هستید، ممکن است از آن لذت ببرید. هنوز هم سه فیلم اول «ارباب حلقه‌ها» در صدر لیست ده‌تایی من قرار دارند. نیازی به گفتن نیست که من طرفدار تالکین و داستان خیال‌انگیز سرزمین میانه او هستم. هرگز احساس نکردم که مجموعه «هابیت» بتواند با سه‌گانه اصلی هم‌سطح باشد، اما بسیاری از داستان‌های «هابیت» واقعاً متعلق به تالکین نیستند و توسط نویسندگان سینمای هالیوود برای تزئین داستان به‌گونه‌ای که بتوانند سه فیلم بسازند، تولید شده‌اند. این تلاش به هیچ وجه بد نیست (با توجه به اینکه هالیوودی است) اما به قله‌های «ارباب حلقه‌ها» نمی‌رسد. با این حال، من واقعاً از این فیلم‌ها خوشم آمد. آنها فیلم‌های خوبی در ژانر ماجراجویی، فانتزی و جلوه‌های ویژه هستند. بنابراین وقتی به IMDb رفتم و اولین چیزهایی که دیدم، گروهی از افراد بودند که بی‌معنا فریاد می‌زدند و یک ستاره به فیلم می‌دادند، ناراحت شدم. این واقعاً مزخرف است. این سومین فیلم است و تفاوت زیادی با فیلم‌های قبلی ندارد. اگر این فیلم‌ها را آنقدر که باید دوست نداشتید، چرا این یکی را تماشا کردید؟ همچنین، بحث درباره عدم پیروی از کتاب در این مرحله یک استدلال بی‌معناست. وقتی اعلام شد که قرار است سه فیلم وجود داشته باشد، کاملاً واضح بود که قرار نیست جزئیات کتاب به‌طور دقیق دنبال شود و اگر در آن زمان متوجه نشدید، باید از دو فیلم قبلی این موضوع را دریافته باشید. امتیاز یک ستاره بیشتر شبیه به ترویج بد است. به هر حال، برگردیم به خود فیلم. من به‌طور قطع این فیلم را بیشتر از دومی دوست داشتم. از نظر من، هم‌سطح با فیلم اول بود. چیزهای احمقانه کمتری وجود داشت، و جلوه‌های ویژه به‌طور کلی خوب بودند. داستان و اجرا، همانطور که نوشتم، از لحاظ پرکننده‌ها کمتر پر شده است نسبت به فیلم قبلی. حداقل از دیدگاه من. با این حال، داستان به هیچ وجه به استاندارد آثار اصلی تالکین نمی‌رسد. این نشان می‌دهد که یک محصول هالیوودی است که به جلوه‌ها و کمیت بیشتر از عمق و کیفیت اهمیت می‌دهد. نبرد در پایان حماسی بود اما در عین حال به‌طور نسبی بی‌معنا به نظر می‌رسید که چگونه مردم به جلو و عقب می‌دویدند و به یکدیگر و موجودات حمله می‌کردند. من واقعاً از تروال کوبنده خوشم آمد. باید بگویم که از آن کثیف‌کار «آلفرید» خوشم نیامد. مطمئناً او قرار بود که مورد تنفر قرار گیرد، اما خیلی زود خسته‌کننده شد. از نظر من، بعد از اینکه او به آب انداخته شد، می‌توانست از داستان حذف شود. بعد از آن، هر بار که او ظاهر می‌شد، عصبانی می‌شدم و به‌خصوص از این واقعیت که به نظر می‌رسید همه، حتی گندالف، به او اعتماد دارند، ناراحت بودم که واقعاً طبق دستوراتش عمل کند. در طول صحنه‌های پایانی، امیدوار بودم که او به سرنوشتی دردناک دچار شود. به‌طور کلی، من واقعاً از این فیلم خوشم آمد. دارای جوی «تالکینی» بود، بازیگری قابل قبول، داستانی مناسب و انبوهی از جلوه‌های ویژه. هرچند به قله‌های «ارباب حلقه‌ها» نمی‌رسد، اما قطعاً سرگرمی فوق‌العاده‌ای برای طرفداران فانتزی و به‌ویژه جلوه‌های ویژه است. مقایسه سه‌گانه «ارباب حلقه‌ها» و سه‌گانه «هابیت» مانند مقایسه سیب و پرتقال‌های بی‌کیفیت است، اما هیچ‌کدام به اندازه «نبرد پنج ارتش» بی‌کیفیت نیستند. اشتباه نکنید، من یک «نبرد» را به اندازه هر فرد دیگری دوست دارم، شاید حتی بیشتر، و از فیلمی که ۹۵ درصد نبرد باشد هم ناراحت نمی‌شوم، اما در اینجا؟ این کار نمی‌کند. «پنج ارتش» فیلمی است که هرگز از پیش‌تولید خارج نشد، چه برسد به یک نسخه نهایی و کامل. من تا حدی از آن لذت می‌برم وقتی که در حال تماشای یک ماراتن سرزمین میانه هستم، اما فقط زمانی که گروهی که با آن هستم اجازه می‌دهد چشمانم را بچرخانم و درباره‌اش شکایت کنم. امتیاز نهایی: ★★½ - موارد زیادی داشت که به من جذاب بود، اما به‌عنوان یک کل چندان کار نمی‌کند. دقیقاً همان چیزی که روی جلدش نوشته شده است - به طرز غیرقابل انتقادی. اشتباه نکنید، من آن را دوست دارم. اما به سمت پایان «هابیت: نبرد پنج ارتش» قطعاً شروع به کند شدن می‌کند - تأثیر آنچه در نهایت اتفاق می‌افتد، راستش، به آن شدت که باید باشد، نیست. اکشن خالص خوب است، اما چیز زیادی برای یادآوری درباره بقیه وجود ندارد. هیچ‌یک از شخصیت‌ها، به جز ریچارد آرمیتاژ (تورین) و لوک اوانز (بارد) به‌نظر نمی‌رسد که در میان نبرد پر دردسر برجسته باشند. مارتین فریمن (بیلبو)، ایان مک‌کلن (گندالف) و همراهان در واقع اهمیت چندانی ندارند که این واقعاً جای تأسف دارد. متأسفانه، مجموعه «هابیت» در طول زمان ضعیف‌تر می‌شود. فیلم اول را دوست داشتم، از دومی لذت بردم اما این قسمت سوم - در حالی که قابل قبول است - من را با احساسی از خواستن چیز دیگری از آن رها می‌کند. خوشحالم که آنها را تماشا کردم، اما هنوز هم مطمئناً آنها را توصیه می‌کنم. پس از شروعی به طور خاص کند برای این مجموعه و علی‌رغم اینکه هنوز هم نمی‌توانم با شخصیت اصلی مارتین فریمن ارتباط برقرار کنم، به‌نظر می‌رسد که این بهترین فیلم سه‌گانه باشد با جلوه‌های بصری فوق‌العاده و داستانی محکم و پرشخصیت از همان ابتدا. با «سموگ» که آتش را در سراسر شهر می‌افکند، بار به‌دنبال نجات روز است. در این میان، «بیلبو» (فریمن) باید با پادشاه کوتوله‌ای که به طور فزاینده‌ای دچار جنون قدرت شده است، یعنی «تورین» (ریچارد آرمیتاژ) که از نوعی کوری ناشی از طلا رنج می‌برد و وفاداری دوستان و متحدانش را به‌خطر می‌اندازد، کنار بیاید و در معرض درگیری با ارتش الفی «تِراندویل» (لی پیس) که به شدت عصبانی است، قرار بگیرد. با خط‌های نبرد کشیده شده، محاصره به‌نظر اجتناب‌ناپذیر می‌رسد و با کوتوله‌ها و الف‌ها در تضاد، تنها یک برنده شوم و بدخواه در انتظار است. این داستان ما را به دنیای داستان‌های LOTR نزدیک‌تر می‌کند و داستان‌های همپوشان به شخصیت‌های بیشتری عمق می‌بخشند - فایده ساخت داستان دوم قبل از اول، به صورت سینمایی. هنوز هم نمی‌توان از این واقعیت که برخی از بازیگران در اینجا در بهترین حالت کمی بی‌روح هستند، فرار کرد و گاهی اوقات افرادی مانند آیدان ترنر و آقایان فریمن، آرمیتاژ و اوانز حتی اورلاندو بلوم را به عنوان یک برنده احتمالی BAFTA جلوه می‌دهند. با این حال، خوشبختانه، صدای ماندگار سر ایان مک‌کلن، کیت بلانشت و کریستوفر لی به این تصاویر خیره‌کننده و جلوه‌هایی که به خوبی با اژدهای آتش‌افروز، نبردها، حس فزاینده بدخواهی و بی‌اعتمادی و البته صحنه‌های نبرد فوق‌العاده که تقریباً همه از سرزمین میانه برای بقا یا تسلط می‌جنگند، وزن می‌افزاید. این احتمالاً تنها فیلم از این سه‌گانه است که با شتاب آغاز می‌شود و به‌راحتی مدت زمان طولانی‌اش را حفظ می‌کند و اگر بتوانید آن را روی یک پرده بزرگ تماشا کنید که به تصاویر و تخیل موسیقایی هاوارد شور احترام می‌گذارد، ارزش تماشا دارد.