فیلم Hitchcock 2012

شب بخیر. فیلم امشب ما درباره مردی است که به قتلobsessed شده است. این داستانی است درباره خشونت، دروغ و فریب، حسادت و طمع. و به طور طبیعی، داستانی عاشقانه است. در سال 1960، فیلم «روانی» به سینماها آمد و یکی از بزرگ‌ترین دهه‌های تغییر در سینمای آمریکا را با ویولن‌های جیغ‌زن و فریادی وحشتناک آغاز کرد. مرد پشت این فیلم، کارگردان فوق‌العاده، آلفرد هیچکاک، به...

شب بخیر. فیلم امشب ما درباره مردی است که به قتلobsessed شده است. این داستانی است درباره خشونت، دروغ و فریب، حسادت و طمع. و به طور طبیعی، داستانی عاشقانه است. در سال 1960، فیلم «روانی» به سینماها آمد و یکی از بزرگ‌ترین دهه‌های تغییر در سینمای آمریکا را با ویولن‌های جیغ‌زن و فریادی وحشتناک آغاز کرد. مرد پشت این فیلم، کارگردان فوق‌العاده، آلفرد هیچکاک، به اندازه بازیگران اصلی‌اش چهره‌ای شناخته‌شده بود. او توانست عموم مردم را به دنیای خشونت و انحرافی وارد کند که در آن زمان فراتر از تصور بود و هیچ‌چیز مشابهی را در فیلم‌ها ندیده بودند. و آن‌ها از این تجربه لذت بردند و خواهان بیشتر شدند. اما این مردی که چنین کار بزرگی را انجام داد، کیست؟ چه رازهایی در ذهن منحصر به فرد یکی از بزرگ‌ترین کارگردان‌های تاریخ نهفته است؟ "بیایید کارگردان فیلم «آنویل! داستان آنویل» را برای پاسخ به این سوال بیاوریم!" کسی گفت... ظاهراً. این موضوع به هیچ وجه توهین‌آمیز نیست. کارگردان ساشا گراواسی در این مستند پشت‌صحنه‌ای از ساخت یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌های تاریخ به خوبی عمل کرده است. اما واقعیت این است که... واقعاً این‌طور نیست. عنوان «هیشکاک» شاید بهتر بود که «هیشکاک‌ها» نامیده شود تا شامل آلمای رویویل، همسر و همکار خلاق هیشکاک نیز باشد. با توجه به ساخت «روانی»، گراواسی رابطه دردناک و غالباً پرتنش اما سرانجام پربار بین این دو مهاجر بریتانیایی را روایت می‌کند. هیشکاک به عنوان یک شخصیت مشهور، با کار کردن با او به شدت دشوار بود و استعدادش در هدایت دقیق و گاهی گیج‌کننده تیم خلاقش نمود پیدا می‌کرد. استعداد آلمای رویویل نیز با استعداد بزرگ‌ترین کارگردان هم‌خوانی داشت و او ویراستار، مشاور و confidante همیشگی هیشکاک بود. در این فیلم، نقش‌های اصلی را سر آنتونی هاپکینز و دیم هلن میرن بازی می‌کنند و بازیگران «روانی» شامل اسکارلت جوهانسون (در نقش جانت لی)، جیمز دارسی (در نقش آنتونی پرکینز) و جسیکا بیل (در نقش ورا مایلز) هستند. بازیگران با تمام وجود در نقش‌های خود ظاهر می‌شوند، به ویژه دو نفر: جوهانسون نمایش فوق‌العاده‌ای از کلاس، گرما و هوش جانت لی ارائه می‌دهد، در حالی که جیمز دارسی به طور کامل انرژی عصبی آنتونی پرکینز را به تصویر می‌کشد. دنی هاستون، به عنوان یک نویسنده و احتمالاً عاشق آلمای نادیده گرفته‌شده، تنها عملکرد ضعیف فیلم را ارائه می‌دهد؛ او به نظر می‌رسد سعی دارد برای تماشاگران عمومی بازی کند، گویی که از فیلمی واقعاً ساخته شده در سال 1960 وارد شده است. این عملکرد به شدت با بازی طبیعی سایر بازیگران در فیلم تضاد دارد و اصلاً کار نمی‌کند. اما این فیلم، نمایش هاپکینز و میرن است و آن‌ها نقش‌هایشان را به زیبایی ایفا می‌کنند و به وضوح از بازی در نقش دو چهره محبوب بریتانیا لذت می‌برند. هاپکینز با استفاده از مقدار زیادی آرایش و رول‌های چربی، سعی در نزدیک شدن به فیزیک منحصر به فرد هیشکاک دارد و در حالی که صدایش متفاوت است، تقلید او از بیان خاص هیشکاک (به همراه نحوه حرکت یک مرد بزرگ) او را به یک شبیه‌سازی واقعی تبدیل می‌کند. اما اجرای او به عنوان یک انسان، نه یک شخصیت تاریخی، این تصویر را به حقیقت می‌کشاند. هیشکاک او حسی از شوخ‌طبعی تلخ و دوری از واقعیت اصلی را حفظ می‌کند، اما انسانی واقعی را نیز به تصویر می‌کشد که می‌تواند به راحتی با شخصیتی با پاتوس و آسیب‌پذیری واقعی اشتباه گرفته شود. میرن به نظر می‌رسد از نقش خود به عنوان نیروی محرکه زیر بال‌های هیشکاک لذت می‌برد و از چشمانش قدرتی را ساطع می‌کند که برای هر نبردی آماده است، چه از جانب مدیران مداخله‌گر و چه از جانب شوهرش. تعاملات الکتریکی آن‌ها نبضی است که هیشکاک را زنده و پرجنب‌وجوش نگه می‌دارد. خود فیلم به طور کلی به خوبی ساخته شده است، هرچند subplot مربوط به ویتفیلد کوک (هاستون) که سعی در جذب آلمای هیشکاک دارد، ضروری به نظر نمی‌رسد و به خوبی نیز اداره نمی‌شود. همچنین در صحنه‌هایی که هیشکاک توسط اد گین (مایکل وینکات)، قاتلی که رابرت بلاخ به عنوان الهام برای رمان اصلی «روانی» استفاده کرده، مورد آزار قرار می‌گیرد، یک نوع عجیبی وجود دارد، اما این به نوعی نمایش غیرعادی از روند خلاقانه کار می‌کند؛ هرکسی که با یک اثر در ذهنش زندگی کرده باشد می‌داند که شخصیت‌های آن هرگز خاموش نیستند. این موضوع به خوبی به این فیلم به عنوان یک کل اشاره دارد: این فیلم بی‌نظم و کمی عجیب است، اما به شدت لذت‌بخش. این فیلم با سرعت خاص خود پیش می‌رود، به نوعی ساختارمند اما واقعاً نه. بسیاری از جنبه‌های فنی به صورت زیبا به تصویر کشیده شده‌اند (به ویژه عکاسی توسط جف کرونن‌وت از «شبکه اجتماعی» و طراحی صحنه)، هرچند که بی‌نقص نیست. ویرایش به ویژه ضعیف است و وقتی شما فیلمی درباره دو نفر از بزرگ‌ترین ویرایش‌گران تاریخ می‌سازید، بهتر است بهترین عملکرد خود را ارائه دهید. اما وقتی که نام‌ها روی پرده می‌روند، شما خوشحال خواهید بود که زمان خود را با این افراد گذرانده‌اید.