فیلم The Three Faces of Eve 1957

این فیلم به هیچ وجه به تو مربوط نیست که با من ازدواج کنی. این من هستم که نمی‌توانم با هیچ‌کس ازدواج کنم. من بیمارم. من از نظر ذهنی بیمار هستم و هرگز نمی‌توانم با کسی ازدواج کنم. "سه چهره ایو" به کارگردانی نانالی جانسون ساخته شده که همچنین فیلمنامه را از کتابی نوشتهٔ کربت تیگپن و هروری ام. کلاکی تهیه کرده است. در این فیلم...

این فیلم به هیچ وجه به تو مربوط نیست که با من ازدواج کنی. این من هستم که نمی‌توانم با هیچ‌کس ازدواج کنم. من بیمارم. من از نظر ذهنی بیمار هستم و هرگز نمی‌توانم با کسی ازدواج کنم. "سه چهره ایو" به کارگردانی نانالی جانسون ساخته شده که همچنین فیلمنامه را از کتابی نوشتهٔ کربت تیگپن و هروری ام. کلاکی تهیه کرده است. در این فیلم بازیگران برجسته‌ای چون جوان وودوارد، لی جی. کاب، دیوید وین و ادوین جروم به ایفای نقش پرداخته‌اند. این فیلم یک تولید سینماسکوپ است و موسیقی آن توسط رابرت امیت دولان و فیلم‌برداری توسط استنلی کورتز انجام شده است. دکتر کورتس لوتِر (کاب) ایو وایت (وودوارد) را که مبتلا به اختلال شخصیت چندگانه است، درمان می‌کند. این فیلم به نوعی در جهنم هالیوود گرفتار شده است. تأثیر آن در زمان اکران در سال ۱۹۵۷، زمانی که هالیوود هنوز در تلاش بود تا با نمایش بیماری‌های روحی کنار بیاید، نباید نادیده گرفته شود و باید خود را به آن زمان منتقل کرد تا از تولید آن بهره‌برداری کرد. با نگاهی به آن امروز، به شدت پر از ایده‌های ساده‌انگارانه است، جایی که به نظر می‌رسد هالیوود باور دارد که درمان جادویی برای بیماری‌های روحی وجود دارد، دنیایی که در آن دکتری دوستانه می‌تواند صحبت کند، انگشتش را بزند و ناگهان همه چیز خوب شود و عذرخواهی کند که برخی از صحنه‌های فیلم را به صورت کمدی نمایش داده است. دلیل اینکه این فیلم در سرزمین بی‌طرف هالیوود قرار دارد این است که با وجود تقریباً مبتذل بودن آن، هنوز به عنوان فیلمی با اهمیت شناخته می‌شود، تصویری که موضوع را به جریان اصلی آورد. به عنوان یک فیلم واسط در مسیر ورود به مسائل ذهنی در سینما، آگاهی را افزایش داد و پلی ساخت که فیلم‌هایی چون "پرنده‌ای بر فراز آشیانه فاخته" و "دختری در حال قطع ارتباط" بتوانند بعداً با افتخار از آن عبور کنند. این فیلم همچنین شامل یک بازی فوق‌العاده از وودوارد است، یک نمایش واقعی که بیننده را به شدت درگیر می‌کند، به طوری که غم، خشم، امید و درک به یک دستاورد سینمایی مبهم تبدیل می‌شود. هرچند که دور از تعاملات "ایو" با دکتر لوتِر (کاب که برای تغییر در این نقش به خوبی کنترل شده است)، بقیه فیلم کمی حس پرکننده دارد و جانسون به اندازه کافی به عنوان کارگردان راحت نیست تا تم‌های دراماتیک را از دفتر دکتر گسترش دهد. بر اساس داستان واقعی کریس کاسنر سایزمور، این داستان تنها سطحی از آنچه که این زن بدبخت تجربه کرده را لمس می‌کند. راه‌حل روان‌پزشکی ارائه‌شده در این فیلم بسیار ناامیدکننده است، حتی اگر قطعاً لحظات هیجان‌انگیزی را حس می‌کنید که "ایو" سینما از تونل تاریک عبور کرده و نور را پیدا می‌کند. بنابراین از این منظر، این نیز یک لکه بر روی کارنامه نانالی جانسون است. اما دوباره، این فیلم موضوع را در آگاهی عمومی قرار داد، جایی که حتی امروز باید مردم را به مطالعه درباره داستان واقعی "ایو" ترغیب کند. قطعاً ناپایدار است، جایی که پاداش‌ها و آزارها در انتظارند، اما وودوارد و تأثیر فیلم در تاریخ موضوعات آن را بسیار فراتر از متوسط می‌برد. ۷.۵ از ۱۰ اصلاً انتظار نداشتم این فیلم این قدر خوب باشد! قبل از اینکه شروع به تماشای آن کنم، هیچ چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم و چه سورپرایز خوشایندی بود! این فیلم که داستان واقعی یک زن جوان مبتلا به اختلال شخصیت چندگانه را روایت می‌کند، از نظر من بسیار جلوتر از زمان خود است. ترکیب با بازی خوب و داستانی که هرگز شما را خسته نمی‌کند، یکی از بهترین فیلم‌هایی است که از دهه ۵۰ تماشا کرده‌ام. آیا دوباره آن را تماشا می‌کنم؟ قطعاً. آیا می‌خواهم دوستانم آن را تماشا کنند؟ حتماً. جوان وودوارد در این درام پیچیده و پیچیدهٔ "خانم وایت" فوق‌العاده است. او زنی است که با "رالف" (دیوید وین) ازدواج کرده و به انتهای خود می‌رسد وقتی که او به خرید و ولخرجی می‌پردازد. او این موضوع را انکار می‌کند، به فرزندشان حمله می‌کند و سپس به یک بیمارستان روان‌پزشکی منتقل می‌شود و هیچ چیزی به یاد نمی‌آورد، جایی که "دکتر لوتِر" (لی جی. کاب) شروع به فکر کردن می‌کند که او بیمار است. گفت‌وگوهای بیشتر و کمی کمک از همکارش "دکتر دی" (ادوین جروم) به زودی آنها را به این نتیجه می‌رساند که این خانم دارای شخصیت‌های چندگانه است. یکی، موجودی مهربان و ملایم، و دیگری شخصیتی قاطع‌تر. آنها به صورت همزیستی بدن را به اشتراک می‌گذارند که دینامیک بین ساکنان را به تدریج تغییر می‌دهد. اوضاع وقتی که یک شخصیت سوم ظاهر می‌شود پیچیده‌تر می‌شود - و این باعث می‌شود پزشکان سردرگم شوند، اما هنوز مصمم هستند که به این زن کمک کنند قبل از اینکه او به فشارهای شخصیت گیج‌کننده و آشفته‌اش تسلیم شود. آیا این چیزی است که عمیقاً در گذشته‌اش دفن شده است؛ یک تراژدی یا آسیب؟ وودوارد با مهارت فوق‌العاده‌ای از یک نسخه به نسخه دیگر حرکت می‌کند؛ صحنه‌های او با هر دو وین و کاب که در حالت فرم خود هستند واقعاً جذاب است. این نمایش از علم ابتدایی پزشکی روان‌پزشکی به خوبی توسط نانالی جانسون ارائه شده و موسیقی رابرت دولان به خوبی به ما کمک می‌کند تا چهره‌های "ایو" نام‌برده آمده و بروند. این موضوعی دشوار برای بازتاب دادن به خوبی است، اما واقعاً تلاش‌های قوی و محکم و همچنین خوراک فکری را به ما ارائه می‌دهد.