فیلم Summer with Monika 1953

در فیلم «تابستان با مونیكا» (SOMMAREN MED MONIKA) ساخته اینگمار برگمان در سال 1953، هری جوان و آرمان‌گرا (با بازی لارس اکه‌بورگ) با مونیكا آزاداندیش (با بازی هریت آندرسون) آشنا می‌شود. آن‌ها از کارهای خسته‌کننده و کسل‌کننده خود در انبارها خسته شده‌اند و به‌محض نزدیک شدن به جشن نیمه‌تابستان، از کار خود استعفا می‌دهند و به یکی از جزایر متعدد مجمع‌الجزایر استکهلم فرار می‌کنند. هری...

در فیلم «تابستان با مونیكا» (SOMMAREN MED MONIKA) ساخته اینگمار برگمان در سال 1953، هری جوان و آرمان‌گرا (با بازی لارس اکه‌بورگ) با مونیكا آزاداندیش (با بازی هریت آندرسون) آشنا می‌شود. آن‌ها از کارهای خسته‌کننده و کسل‌کننده خود در انبارها خسته شده‌اند و به‌محض نزدیک شدن به جشن نیمه‌تابستان، از کار خود استعفا می‌دهند و به یکی از جزایر متعدد مجمع‌الجزایر استکهلم فرار می‌کنند. هری که مایل است به تمدن بازگردد و تحصیلاتش را ادامه دهد تا بتواند از فرزندی که به زودی خواهند داشت، حمایت کند، در مقابل مونیكا به آینده چندان توجهی ندارد و به دنبال خواسته‌های آنی خود است. هری به‌وضوح قهرمان داستان است و تماشاگر همدردی او را احساس می‌کند در حالی که این دختر بد، زندگی‌اش را به هم می‌ریزد. هنگامی که این فیلم منتشر شد، به شهرت سوئد به‌عنوان مکانی آزاد از نظر جنسی در میانسالی کمک شایانی کرد. اما این موضوع اکنون به تاریخ پیوسته است. تنها یک صحنه برهنگی (از پشت) وجود دارد و به‌طور کلی آنچه که تماشاگران دهه 1950 را شوکه می‌کرد، شامل بوسه‌هایی است که امروز دیگر باعث تعجب کسی نمی‌شود. با این حال، آندرسون می‌داند چگونه جذابیت جنسی خود را به دوربین نمایش دهد، با لب‌های پر و اندام متناسبش. به نظر من، این فیلم یکی از بزرگ‌ترین آثار سینمای مؤلف نیست. اینگمار برگمان به خلق مجموعه‌ای از شاهکارها ادامه داد که کاملاً دنیای من را تحت تأثیر قرار داد، اما «تابستان با مونیكا» مطالعه‌ای نسبتاً عادی از زندگی طبقه کارگر و داستانی اخلاقی است که مشابه درام‌های «سینک‌کچن» بریتانیایی (مانند «بیلی دروغگو») است که در سال‌های بعد به آن‌ها پرداخته می‌شود. همچنین یک صحنه مبارزه کاملاً ساختگی و نسبتاً غیرقابل توضیح وجود دارد که برگمان بی‌دلیل از آن استفاده می‌کند تا هری را شجاع نشان دهد. با این حال، دیدن سوئدی با تقسیمات شدید طبقاتی که اکنون تقریباً از بین رفته است، جالب است؛ خانواده‌های مبتلا به الکلیسم در فقر شدید در کنار ساکنان خوشبخت استکهلم که خدمتکار دارند، زندگی می‌کنند. یک‌سوم اول فیلم تقریباً مانند گوش دادن به یک سمفونی از آلن پترسون است. به‌طور کلی، این فیلم سرگرم‌کننده است و چیزی از زمان و مکان گذشته به ما می‌آموزد، اما فکر نکنید که این یکی از فیلم‌های جدی‌تری است که اینگمار برگمان را به‌عنوان یکی از جسورترین و بیناترین کارگردانان قرن بیستم معرفی کرد.