فیلم The Forgiveness of Blood 2011

جاشوا مارستون، کارگردان شناخته شده داستان قاچاقچی مواد مخدر در فیلم «ماریا پر از gracia»، در اینجا تصویری دلخراش از دشمنی‌های خونی در شمال آلبانی ارائه می‌دهد. فیلمنامه این اثر به‌طور مشترک توسط آندامیون موراتاج نوشته شده و فیلم در محل واقعی فیلم‌برداری شده است. بازیگران همه آلبانیایی هستند و برخی از آن‌ها آماتور بوده و به زبان گِه‌گ که لهجه خاص منطقه‌شان است، صحبت...

جاشوا مارستون، کارگردان شناخته شده داستان قاچاقچی مواد مخدر در فیلم «ماریا پر از gracia»، در اینجا تصویری دلخراش از دشمنی‌های خونی در شمال آلبانی ارائه می‌دهد. فیلمنامه این اثر به‌طور مشترک توسط آندامیون موراتاج نوشته شده و فیلم در محل واقعی فیلم‌برداری شده است. بازیگران همه آلبانیایی هستند و برخی از آن‌ها آماتور بوده و به زبان گِه‌گ که لهجه خاص منطقه‌شان است، صحبت می‌کنند. نیک (تریستان هالیلاژ) در آخرین سال دبیرستان است و آرزو دارد یک کافه بازی‌های اینترنتی در شهر کوچک خود راه‌اندازی کند. خواهرش، رودینا (سندی لچج) امیدوار است که به دانشگاه برود. اما آرزوهای آن‌ها با قتل یک همسایه توسط پدرشان (رفت آباژی) در یک اختلاف ملکی نابود می‌شود. برای جلوگیری از حملات انتقامی خانواده فرد کشته‌شده، مردان خانواده مجبورند همیشه در خانه بمانند، وضعیتی که ممکن است سال‌ها ادامه داشته باشد در حالی که جامعه در حال میانجی‌گری در این خصومت است. با از کار افتادن پدر، رودینا مجبور می‌شود از تحصیل کناره‌گیری کرده، نان توزیع کند و سیگارهای قاچاقی بخرد تا به فروش برساند. مارستون و همکار نویسنده‌اش به وضوح به تقاطع دو دنیای آلبانی علاقه‌مند هستند: تلفن‌های همراه و موتورسیکلت‌های ارزان در کنار قوانین قدیمی که حرمت یک مرد را مقدس می‌دانند. اما آنچه که فیلم را تضعیف می‌کند این است که هیچ جا به‌وضوح بیان نمی‌شود که دشمنی‌های خونی ویژگی معمول زندگی معاصر آلبانی نیست: هرچند که در اوایل دهه ۱۹۹۰ و پس از سقوط کمونیسم به‌طور مختصر بروز کردند و برخی خانواده‌ها هنوز تحت تأثیر آن هستند، اما امروز شروع یک دشمنی خونی بسیار غیرمعمول است. بدون اشاره به این تغییرات، این فیلم آلبانی را به‌طور نادرست نمایش می‌دهد و بینندگان غربی را به سوی کاریکاتوری بوراتی و غلط هدایت می‌کند. نکته قابل توجه این است که سایر بررسی‌ها در اینجا و جاهای دیگر بیشتر به خاطر "آموزش چیزی درباره آلبانی" از فیلم تقدیر می‌کنند تا به خاطر فیلم‌برداری یا بازیگری. کار دوربین کاملاً بی‌تخیل است و فاقد هرگونه نمای پیوسته و حساب‌شده است و بیش از حد به دوربین‌برداری لرزان و دست‌دست شده متکی است که بازیگر را دنبال می‌کند. هرچند بازیگری کاملاً بد نیست، اما کمبودهای موجود در فیلمنامه تنها تلاش‌های آماتور آن‌ها را بیشتر نمایان می‌کند. در حالی که زندگی برای مردان خانواده ملال‌آور است، زیرا نمی‌توانند از خانه خارج شوند، این نکته تا نیمه فیلم به‌خوبی بیان شده و با این حال فیلمنامه بدون هیچ چیز جدیدی ادامه می‌یابد. پایان فیلم به‌طور غیرمنتظره‌ای به نظر می‌رسد و واقعاً از بدنه فیلم پیروی نمی‌کند.