فیلم Wasp Network 2019

با توجه به داستان جذاب و بازیگران خوب این فیلم، انتظار می‌رفت که نتیجه خوبی به دست آید، اما این‌گونه نیست. فیلم در مسیرهای متعددی سرگردان می‌شود و با وجود طرح‌های بسیار و زیرطرح‌ها، فاقد یک روایت محکم است. این فیلم می‌توانست به راحتی به یک سریال شش قسمتی تبدیل شود، اما به عنوان یک فیلم سینمایی به هیچ وجه هماهنگ نیست. اولیویه آسایاس به وضوح...

با توجه به داستان جذاب و بازیگران خوب این فیلم، انتظار می‌رفت که نتیجه خوبی به دست آید، اما این‌گونه نیست. فیلم در مسیرهای متعددی سرگردان می‌شود و با وجود طرح‌های بسیار و زیرطرح‌ها، فاقد یک روایت محکم است. این فیلم می‌توانست به راحتی به یک سریال شش قسمتی تبدیل شود، اما به عنوان یک فیلم سینمایی به هیچ وجه هماهنگ نیست. اولیویه آسایاس به وضوح در این پروژه سرمایه‌گذاری کرده است، زیرا تلاش می‌کند تا داستان‌های سیاسی و شخصی پنج کوبایی را که به طرق مختلف در دهه 1990 به فلوریدا می‌رسند، به هم پیوند دهد. خلبان توریستی ادگار رامیرز (با نام "رنه") یکی از آن‌هاست که روزی خانه و همسر زیبا و خیره‌کننده‌اش پنه‌لوپه کروز (با نام "اولگا") را ترک کرده، هواپیمایی را می‌دزدد و به ایالات متحده فرار می‌کند. او به همراه "خوان پابلو" (با بازی واگنر مورا) به زودی بخشی از شبکه‌ای می‌شود که به طور مؤثر در تلاش است تا به فراری‌های کوبایی کمک کند تا به آمریکا برسند. عزم آن‌ها برای بی‌ثبات کردن دولت کاسترو، آن‌ها را به انتخاب‌های پیچیده و اخلاقی سوق می‌دهد، در حالی که ما همچنان می‌بینیم همسرش در زندگی روزمره با دخترشان در خانه دست و پنجه نرم می‌کند. این تنها نیم ساعت اول فیلم است... شخصیت‌ها و داستان‌های بیشتری وجود دارد؛ از جمله دخالت CIA و بمب‌گذاری‌های هتل در سال 1997 - همه اینها به شکلی سخت‌گیرانه و اپیزودیک روایت می‌شود. فیلم تلاش می‌کند تا بیش از حدی را در دو ساعت جا دهد و به همین دلیل شخصیت‌ها به خوبی توسعه نمی‌یابند. مشکل این نیست که شما آن‌ها را دوست نداشته باشید یا همدردی نکنید، بلکه این است که هیچ‌گاه احساس نمی‌کنید که واقعاً آن‌ها را می‌شناسید یا درک می‌کنید. گائل گارسیا برنال به عنوان شخصیت معادل "کنترل" به طرز عجیبی فاقد هرگونه تهدید یا ظرافت است. عکاسی زیبایی از جزیره کوبا و همچنین از جزایر قناری وجود دارد و فیلم زیبایی بصری دارد، اما به تمرکز و فیلتر شدن دقیق‌تری نیاز دارد. شبکه زنبور (2019) "بر اساس یک داستان واقعی" است، اما سازندگان آن ممکن است واقعیت را از طریق 'عینک‌های الکلی' مشاهده کنند. به عنوان مثال، شخصیتی که آنا د آرماس در آن نقش‌آفرینی می‌کند، صرف‌نظر از استعدادش، من را به یاد تیفانی امبر تیسن جوان می‌اندازد. اما در اپیلوگ، عکسی از شخصیت واقعی مربوطه به ما نشان داده می‌شود و آنچه می‌بینیم، زنی چاق و پُر و با اندامی متفاوت است و هیچ اشکالی در این وجود ندارد که د آرماس لاغر باشد؛ مشکل در این است که حقیقت به گونه‌ای دست‌کاری می‌شود که برای عموم جذاب‌تر به نظر برسد. اگر کارگردان اولیویه آسایاس با یک شخصیت فرعی چنین آزادی‌هایی را اتخاذ کند، چطور می‌توانیم مطمئن باشیم که چه چیزی واقعی است و چه چیزی کاملاً ساختگی؟ در این راستا، مکان‌ها واقعی هستند، اما حتی اگر رویدادهای فیلم نیز کاملاً واقعی بودند، آسایاس به طرز غیرضروری آن‌ها را پیچیده می‌کند. به طور کلی، من مشکلی با داستان‌های غیرخطی ندارم، اما این فیلمنامه به خودی خود با جاسوسی و ضدجاسوسی، نفوذی‌ها، مأموران و دو مأمور بودن، و به‌ویژه ابهام اخلاقی و تناقضات سیاسی، دنبال کردن آن را دشوار می‌کند. این محتوا نیاز به ساده‌سازی دارد، نه پیچیدگی. به عبارت دیگر، اگر فیلم شما به اصطلاح یک داستان واقعی است، آیا نمی‌خواهید حقیقت را در کانون توجه قرار دهید؟ دانستن اینکه واقعاً چه اتفاقی افتاده، چه فایده‌ای دارد اگر نفهمیم چگونه و چرا این اتفاق افتاده است؟ با این حال، واگنر مورا برای نقش خود در شبکه زنبور کاملاً مناسب است، به دلایلی که او را برای نقش اصلی در "سرجیو" انتخاب نادرستی کرده بود. در هر دو فیلم، او مغرور، متکبر و سطحی است؛ ویژگی‌هایی که برای یک دیپلمات نجیب سازمان ملل مناسب نیستند، اما به خوبی با شخصیت فرصت‌طلب او در اینجا همخوانی دارند - شخصیتی که بهترین دیالوگ‌های فیلم را نیز دارد (به‌عنوان مثال: [در حال خوردن یک بیگ مک] "پس از سال‌ها خوردن مک‌کاسترو، مک‌دونالد یک لذت است؛" یا وقتی یک روزنامه‌نگار کوبایی از او می‌پرسد که در زندگی‌اش در آمریکا چه چیزی را بیشتر از دست داده است: [پس از کمی فکر] "جیپ چروکی‌ام").