فیلم The Color Purple 2023

گاهی بهتر است که یک ویژگی را دوباره تصور نکنیم یا اختراع نکنیم، خصوصاً زمانی که تأثیر عمیق و واقعی آن بر سینما، تئاتر و البته دنیای ادبیات به وضوح مشهود است. داستان درباره "سیلی" جوان است که در سنین جوانی به همسایه‌اش "میستر" (کولمن دومینگو) فروخته می‌شود، در عوض یک گاو و چند تخم‌مرغ. شخصیت دوستانه و خوش‌برخورد او کمی فریبنده است: او مردی...

گاهی بهتر است که یک ویژگی را دوباره تصور نکنیم یا اختراع نکنیم، خصوصاً زمانی که تأثیر عمیق و واقعی آن بر سینما، تئاتر و البته دنیای ادبیات به وضوح مشهود است. داستان درباره "سیلی" جوان است که در سنین جوانی به همسایه‌اش "میستر" (کولمن دومینگو) فروخته می‌شود، در عوض یک گاو و چند تخم‌مرغ. شخصیت دوستانه و خوش‌برخورد او کمی فریبنده است: او مردی است که به شدت به زنان نگاه تحقیرآمیزی دارد و این زن را مانند دارایی خود می‌بیند. با این حال، "نتی" خواهر او به عنوان هدف خواسته‌های پدرشان به "سیلی" پناه می‌آورد. او به شدت در اضطراب از آنجا فرار می‌کند، در حالی که مردان به کار خود ادامه می‌دهند گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است. داستان به سرعت پیش می‌رود و ما در مراحل مختلف زندگی آن‌ها را دنبال می‌کنیم، تنها متوجه می‌شویم که تغییرات چندانی رخ نداده و فرصت‌های آن‌ها همچنان به وضعیت گذشته وابسته است. تا اینکه "شگ آوری" (تاراجی پی. هنسن) به عنوان یک حس جاز وارد می‌شود و تغییرات قدرتمندی را به ارمغان می‌آورد. در همین حال، "هارپو" - ناتنی "سیلی" همسر مستقل و جسوری به نام "سوفیا" (دانیل بروکس) پیدا کرده و ما شروع می‌کنیم به این فکر که شاید اوضاع کمی بهتر شود. در این مقطع، درس تلخی از نژادپرستی به تصویر کشیده می‌شود که بی‌رحمی و خشونتی را نشان می‌دهد که این داستان را به شدت تکان‌دهنده کرده است. آنچه بعد از آن اتفاق می‌افتد، عزم روزافزونی را در این زنان برای ابراز وجود و شکوفایی در شرایط خود ایجاد می‌کند. آیا می‌توانند این کار را انجام دهند؟ نکته‌ای که در اینجا کم بود، خاکی بودن و واقع‌گرایی نسخه 1985 بود. این اثر گاهی یک موزیکال است، اما به شدت بی‌روح و بیش از حد رقص‌محور است و گویی نمی‌داند که آیا می‌خواهد "داستان سمت غرب" باشد یا "واشنگتن هایتس". حتی صحنه‌های شرارت نیز کمی بیش از حد بی‌احساس به نظر می‌رسند. احتمالاً مشکل من این بود که اجرای قدرتمند فانتاستیا بارینو خیلی خوب بود و بالاترین نقطه داستان به گونه‌ای ارائه شد که گویی فضایی برای تشویق بعد از آن وجود دارد. دومینگو نیز بازیگر خوبی است، اما در اینجا نتوانست به عنوان یک جاذبه کاریزماتیک یا یک زورگوی جنسی به خوبی عمل کند، هرچند که در ادامه داستان کمی بهتر شد. موسیقی متن شامل قطعات خوبی است و به صورت جداگانه، اجراهای عالی از بارینو، هنسن و بروکس ارائه می‌دهد؛ اما من ترجیح می‌دهم هر روز نسخه اصلی را تماشا کنم، زیرا تأثیر بیشتری دارد. این یک فیلم با کیفیت است. "رنگ بنفش" یک تجربه شگفت‌انگیز است، که برای من قابل توجه است زیرا من عاشق موزیکال‌ها نیستم؛ اما انصافاً، در سال‌های اخیر به خاطر نوشتن نقدها بیشتر به آنها علاقه‌مند شدم و یاد گرفتم که قدردانی کنم! این فیلم موسیقی خوب و روایت عمیق و احساسی دارد که به طور مستقیم بر احساسات تأثیر می‌گذارد. من قبلاً هیچ نسخه‌ای از این داستان را ندیده یا نخوانده بودم، اما این یک معرفی عالی به آن است. اجراها فوق‌العاده‌اند. دانیل بروکس درخشان است و از او یک نمایش احساسی واقعی می‌بینیم - بسیار عالی! همچنین از کولمن دومینگو در این فیلم 2023 لذت بردم (با وجود اینکه شخصیتش به طور مشکوکی "تجدید نظر" می‌شود). او و بروکس بازیگرانی هستند که من در تلویزیون دوست داشتم، بنابراین دیدن آنها در پرده بزرگ بسیار دلپذیر است. این کمی عجیب است که من در نقد خود تا اینجا به فانتاستیا اشاره نکردم، که فوق‌العاده است - همچنین فیلیسیا پرل امپاسی هم همین‌طور. تاراجی پی. هنسن هم به وضوح تأثیرگذار است و هالی بیلی نیز به عنوان دیگر بازیگران نقش مهمی دارد. خوشحالم که دیوید آلن گریر و همچنین (مثل دومینگو) یک بازیگر دیگر از "مرده متحرک" به نام کوری هاوکینز را نیز می‌بینم (هرچه برای هیث پیش آمد؟!). در راستای شفافیت کامل، باید بگویم که من معمولاً طرفدار بزرگی از موزیکال‌های سینمایی نیستم. همچنین کمتر شناخته شده این است که من هرگز به نسخه دراماتیک اصلی این داستان (1985) علاقه‌مند نبودم، فیلمی که در آن استیون اسپیلبرگ هنوز در حال یادگیری کار با آثار جدی سینمایی بود. با توجه به این اعترافات، به نظر می‌رسد که این آخرین نسخه از رمان کلاسیک آلیس واکر دو مشکل پیشینی دارد و این ارزیابی دقیق است، زیرا این شرایط به طور جدی نمایانگر توصیف من از این برداشت متفاوت از این داستان محبوب است. اقتباس موزیکالی کارگردان بلیتز بازاوله از این داستان درباره یک زن جوان آفریقایی-آمریکایی (فانتاستیا بارینو) که در تلاش برای یافتن خوشبختی در شرایط سخت اوایل قرن بیستم در جورجیا است، با مجموعه‌ای از مشکلات مواجه است، از جمله ترکیب نادرست این داستان در قالب/زمینه برادوی، توزیع ناپایدار شماره‌های تولید در طول روایت، تعداد زیادی از صحنه‌های موزیک و رقص بیش از حد (و اغلب بی‌معنی) که بسیاری از آنها به نظر می‌رسد به تازگی از فیلم‌های بازا لوهرمن برداشته شده‌اند، تغییرات قابل درک اما با این حال ناامیدکننده در طرح و توسعه شخصیت‌ها و برخی انتخاب‌های نادرست در انتخاب بازیگران (مانند کولمن دومینگو که معمولاً قابل اعتماد است و در نقش میستر کاملاً در جایی نامناسب است). این ترکیب عناصر اشتباه، تماشای ناامیدکننده‌ای را برای کسانی که عاشق کتاب و نسخه اصلی فیلم بودند، به وجود می‌آورد و برای جلب حمایت‌های سرد نهادینه شده از این ماده (مثل من) کار بسیار کمی انجام می‌دهد. البته، فیلم با پیشرفت داستان بهتر می‌شود (احتمالاً به دلیل تعداد کمتر صحنه‌های موزیکال در نیمه دوم نسبت به اول)، و بازیگران گروهی آن، به طور کلی، بسیار جذاب هستند، از جمله بارینو، تاراجی پی. هنسن، دیوید آلن گریر، کوری هاوکینز و دانیل بروکس که نامزد اسکار است. با این حال، به طور کلی، این یکی از آن پروژه‌هاست که احتمالاً بهتر بود به حال خود رها می‌شد.