فیلم The Patriot 2000

مل گیبسون دوباره به Brits تاریخی نادرست می‌زند... فیلم «پاتریوت» حول محور بنجامین مارتین، یک سرباز سابق می‌چرخد که اکنون به عنوان یک مرد خانواده خوشبخت زندگی می‌کند و در آستانه انقلاب آمریکا به ناچار وارد درگیری می‌شود. مل گیبسون به بریتانیایی‌ها علاقه دارد، «گالیپولی»، «دلیرانه» و حالا با «پاتریوت»، آیا الگو را می‌بینید؟ به مانند «گالیپولی» و «دلیرانه»، در «پاتریوت» نیز برخی آزادی‌های هنری در...

مل گیبسون دوباره به Brits تاریخی نادرست می‌زند... فیلم «پاتریوت» حول محور بنجامین مارتین، یک سرباز سابق می‌چرخد که اکنون به عنوان یک مرد خانواده خوشبخت زندگی می‌کند و در آستانه انقلاب آمریکا به ناچار وارد درگیری می‌شود. مل گیبسون به بریتانیایی‌ها علاقه دارد، «گالیپولی»، «دلیرانه» و حالا با «پاتریوت»، آیا الگو را می‌بینید؟ به مانند «گالیپولی» و «دلیرانه»، در «پاتریوت» نیز برخی آزادی‌های هنری در رویدادها گرفته شده تا برای مخاطبان هالیوود جذاب‌تر شود. نمی‌خواهم درباره حقایق بنجامین مارتین (با اشاره به فرانسیس ماریون) یا ویلیام والاس بنویسم، زیرا این اطلاعات به راحتی در اینترنت قابل دسترسی است. حال با کنار گذاشتن عوامل آزادی هنری، آیا «پاتریوت» فیلم خوبی است؟ تقریبا خوب است. گیبسون عملکرد خوبی دارد و بار فیلم را با اشتیاق و عمق عاطفی زیادی به دوش می‌کشد. قبول کردن او به عنوان یک مرد خانواده‌ای محکم که به یک جنگجوی تشنه خون تبدیل می‌شود، بسیار آسان است. اما مشکلات بازیگری در اطراف اجرای مرکزی گیبسون وجود دارد. او در میان شخصیت‌های شرور کاریکاتوری (هرچند تیوینگتون جیسون آیزاکز به طرز لذت‌بخشی زشت است) و شخصیت‌های کم‌عمق (کریس کوپر هدر رفته و جولی ریچاردسون تنها یک وسیله است) قرار دارد و چاره‌ای جز تسلط بر صفحه نمایش ندارد. این موضوع باعث می‌شود فیلم به یک نمایش تک‌نفره تبدیل شود که برای یک حماسه جنگی چندان خوب نیست. رولند امریش («روز استقلال» و «گودزیلا») کارگردانی می‌کند و صحنه‌های نبرد را به خوبی مدیریت می‌کند؛ خونریزی زیادی وجود دارد که مردان در صف ایستاده‌اند تا به هم شلیک کنند و اعضای بدن هم را قطع کنند. در حالی که توپ‌های جنگی با صدای بلندی به پرواز در می‌آیند و اعضای بدن را از هم جدا می‌کنند، این صحنه‌ها غم‌انگیز اما به طرز عجیبی انگیزشی هستند. حتی تبلیغ‌های آشکار و شعارهای موجود نمی‌توانند تأثیر صحنه‌های نبرد به خوبی ساخته شده را کاهش دهند. البته در فیلم حوادث غم‌انگیزی وجود دارد که به طرز تعجب‌آوری به طور لطیف توسط امریش مدیریت می‌شوند، اما عمدتا این گیبسون است که با بازی خود یکی از معدود بازیگران مرد مدرن است که می‌تواند غم را به باورپذیری منتقل کند. همه اینها با موسیقی جان ویلیامز که به خوبی بین حالت‌های هیجان‌انگیز و ethereal حرکت می‌کند، تقویت شده و عکاسی زیبا از کالیب دِشَنل نیز به آن افزوده شده است. باید به جنبه‌های نژادی (بردگان) در این درگیری بیشتر توجه می‌شد و این موضوع به همراه شخصیت‌های کم‌عمق به فیلم «پاتریوت» آسیب می‌زند. این مشکلات مانع از این نمی‌شود که فیلم سرگرم‌کننده باشد، اما باعث می‌شود که فیلم به یک نمایش تک‌نفره تبدیل شود. اما همان‌طور که هست، به لطف گیبسون و با وجود اشکالات مشهود، این یک درام بالاتر از متوسط است. ۶ از ۱۰