فیلم The Fifth Element 1997

این فیلم یکی از بهترین فیلم‌های تمام دوران است! داستان جذاب و گرافیک آن برای زمان خودش و حتی با استانداردهای امروز فوق‌العاده است. دنیای این فیلم به خوبی طراحی و به نمایش درآمده است. شخصیت زُورگ، که توسط گری اولدمن بازی می‌شود، یک شرور عالی است و بروس ویلیس نیز نقش خود را به خوبی ایفا می‌کند. در کل، این فیلم بسیار عالی است. مفهوم...

این فیلم یکی از بهترین فیلم‌های تمام دوران است! داستان جذاب و گرافیک آن برای زمان خودش و حتی با استانداردهای امروز فوق‌العاده است. دنیای این فیلم به خوبی طراحی و به نمایش درآمده است. شخصیت زُورگ، که توسط گری اولدمن بازی می‌شود، یک شرور عالی است و بروس ویلیس نیز نقش خود را به خوبی ایفا می‌کند. در کل، این فیلم بسیار عالی است. مفهوم این فیلم به سادگی این است: مردی باید دنیایی را (در آینده!) از شرّی نجات دهد! با محافظت از یک مک‌گافین جادویی، که در اینجا به جای یک شی، یک دختر است. داستان واقعاً خیلی عمیق نیست و شخصیت‌ها نیز به اندازه کافی توسعه نیافته‌اند. چرا وقت ارزشمند صفحه نمایش را صرف این نگرانی‌های کم‌اهمیت کنیم در حالی که می‌توانیم کریس تاکر را ببینیم که به عنوان یک گوینده رادیویی خودشیفته در حال رقص و شادی است؟ در عوض، فیلم بازیگرانی را به کار می‌گیرد که به خوبی فقط با بودن خودشان بازی می‌کنند: بروس ویلیس در نقش کوربن دالاس، یک قهرمان قوی و عمل‌گراست که در زمان‌های بحرانی قوی و عمل‌گرا باقی می‌ماند. مک‌گافین جادویی دختر، لیلو، توسط میلا یوویچ بازی می‌شود (در اولین نقش برجسته‌اش) و به همراه او تعدادی از پوشش‌های استراتژیک وجود دارد. ایان هولم به عنوان معلم قدیمی و گری اولدمن به عنوان آنتاگونیست زُورگ (در یکی از بدترین نقش‌هایش) در این فیلم حضور دارند. این فیلم به شدت در سطح فیلم‌های مخصوص کانال SciFi باقی می‌ماند و فراتر نمی‌رود. داستان بی‌معنی است، بازیگری متعهد اما خنده‌دار است و دیالوگ‌ها به قدری سفت و سخت هستند که گویی صفحات فیلمنامه نشاسته‌دار شده‌اند. پس کجا فیلم واقعاً اشتباه می‌کند؟ دو نقطه اصلی وجود دارد: اول، بسن ادامه‌دهنده‌ی سنت افتخارآمیز فیلم‌سازان فرانسوی است که کارهای عجیب و غریب را صرفاً به خاطر عجیب بودن انجام می‌دهند. کل فیلم پر از این نوع جزئیات خاص است که از این منطقه انتظار می‌رود. بیشتر این قسمت‌ها کار نمی‌کنند، اما باید به خاطر حفظ جذابیت به آن‌ها اعتبار داد. دومین مشکل جدی‌تر این است که به نظر می‌رسد بسیاری از کارگردانان فرانسوی در این ژانر با آن مواجه‌اند و این موضوع به طور عمده به کمدی برمی‌گردد. فیلم‌های موفق (از نظر خلاقیت) آمریکایی (علمی-تخیلی/اکشن) عمدتاً با شرورشان تعریف می‌شوند. این فیلم، مانند بسیاری دیگر از فیلم‌های علمی تخیلی/اکشن که از کارگردانان فرانسوی دیده‌ام، هرگز قدرتی برای شرورها نسبت به قهرمانان ایجاد یا حفظ نمی‌کند. شرورها به عنوان افرادی بی‌خبر، احمق، خارج از عمق خود یا به‌طور کامل ناتوان به تصویر کشیده می‌شوند. این سنت در اینجا نیز ادامه دارد. جنگ ستارگان بدون دارث ویدر چه خواهد بود؟ دی هارد بدون هانس گروبر؟ بیگانگان بدون… بیگانگان؟ با فقدان یک شرور قوی (یا حتی به یاد ماندنی) (ما دو تا داریم: گری اولدمن به قدری اغراق‌آمیز که مطمئناً مسلمانان نمی‌توانستند در فیلم کار کنند و دیگری یک کره‌ی غول‌پیکر از… شر! خالص! بدون شوخی)، فیلم تنها فرصتی که برای داشتن وزن یا ابعاد داشت را قربانی می‌کند. هیچ حس خطر یا تهدیدی وجود ندارد، هیچ شانسی که قهرمان شکست بخورد وجود ندارد، و [اسپویل!] روز در واقع با یک نگاه از «کَیر بِر» نجات داده می‌شود. پس، آیا آنچه که گفتم فیلم را بد می‌کند؟ بله. بیایید دوباره امتحان کنیم. آیا این باعث می‌شود که فیلم لذت‌بخش نباشد؟ خیر، و این یک تمایز مهم است. فیلم یک کنجکاوی جالب است. پس از نیم ساعت از عجایب، اگر بتوانید خود را به دنیای خاص آن بسپارید، فیلمی کاملاً قابل تماشا خواهید یافت. کمی آزاردهنده است که به این فکر کنیم که چقدر در ساخت این کثافت هدر رفته است، اما این کثافت سرگرم‌کننده است. از زمانی که برای اولین بار «عنصر پنجم» را در اواخر دهه 90 تماشا کردم، از شخصیت ژان-باتیست امانوئل زُورگ گری اولدمن الهام گرفته‌ام. امتیاز نهایی: ★★★½ - به شدت توصیه می‌کنم زمانی برای آن بگذارید.