فیلم Smile 2022

نقد فیلم «Smile» به خاطر تریلرهای ترسناک و تبلیغات هوشمندانه‌اش، نقاط قوتی دارد، اما داستان ضعیف و پر از صداهای ناآشنا و ترس‌های ناگهانی آن، باعث می‌شود که تجربه‌ی تماشای فیلم چندان لذت‌بخش نباشد. فیلم «Smile» بر ایجاد حس ترس و دلهره در هر لحظه متمرکز است. موسیقی و افکت‌های صوتی به طرز ناخوشایندی هر صحنه را آزاردهنده می‌کنند و این حس ناخوشایند به خوبی منتقل...

نقد فیلم «Smile» به خاطر تریلرهای ترسناک و تبلیغات هوشمندانه‌اش، نقاط قوتی دارد، اما داستان ضعیف و پر از صداهای ناآشنا و ترس‌های ناگهانی آن، باعث می‌شود که تجربه‌ی تماشای فیلم چندان لذت‌بخش نباشد. فیلم «Smile» بر ایجاد حس ترس و دلهره در هر لحظه متمرکز است. موسیقی و افکت‌های صوتی به طرز ناخوشایندی هر صحنه را آزاردهنده می‌کنند و این حس ناخوشایند به خوبی منتقل نمی‌شود. داستان فیلم شباهت‌هایی به «It Follows» دارد، اما اجرای آن به طور قابل توجهی ضعیف‌تر است. «Smile» از یک ترس ناگهانی به ترس دیگر می‌پرد و من ناچار شدم چشمانم را ببندم چون این ترس‌ها پیش‌بینی‌پذیر بودند و دیگر از تصاویر آزاردهنده‌ای که به صورت من فریاد زده می‌شد، خسته شده بودم. با این حال، باید بگویم که «سوزی بیکن» در نقشش عالی عمل کرده و تنها نقطه روشن فیلم به حساب می‌آید. متاسفانه، فیلم به طور کلی ناامیدکننده بود و تلاش داشت که بی‌کیفیتی خود را با ترس‌های ناگهانی، صداهای استرس‌زا و لحظات ناخوشایند پنهان کند. به عنوان یک طرفدار جدی ژانر ترسناک، می‌توانم بگویم که «Smile» به طرز شگفت‌انگیزی من را آزار داد. در بسیاری از فیلم‌های ترسناک امروزی، کارگردانان به ترس‌های ناگهانی برای ایجاد حس شوک و ترس اتکا می‌کنند؛ اما در «Smile»، «پارکر فین» توانسته است در طول صحنه‌ها تعلیق و تنش ایجاد کند تا به یک ترس ناگهانی منتهی شود که تماشاگران از پیش از آن آگاهند اما به قدری تحت فشار هستند که نمی‌توانند از ترس آزاد شوند. اگرچه این فیلم در زمینه داستان و روایت به زمین نمی‌زند، اما عمق‌هایی در ارتباط با سلامت روان و احساس تنهایی در دوران بحران‌های شدید به آن افزوده شده است. من در طول فیلم برای «رز» احساس همدردی می‌کردم، چرا که او قبلاً به بیماران در بحران‌های روانی کمک می‌کرد و حالا که خود دچار بحران شده، با همان تردیدها روبرو می‌شود، حتی اگر این ترس واقعی باشد. حس ناامیدی در طول فیلم به تدریج افزایش می‌یابد. در مورد بازیگر اصلی، «سوزی بیکن» در این فیلم فوق‌العاده است. او هر صحنه‌ای که در آن حضور دارد را به خوبی به دوش می‌کشد. حرکات جزئی صورت و ابرازهای چشمی او به طرز غم‌انگیز و واقعی، احساسات کسی را که در حال تجربه‌ی آسیب است، به تصویر می‌کشد. من همه چیز را در مورد بازی او دوست داشتم و منتظر دیدن آثار آینده‌اش هستم. دیگر بازی‌ها به طور کلی متوسط بودند، اما آن‌ها واقعاً چیز زیادی برای کار کردن نداشتند و به خوبی در نقش‌های خود ظاهر شدند. با این حال، «جسی آشر» کمی از این روند خارج به نظر می‌رسید و در نقش شوهر خوش‌برخورد و کاریزماتیک خود خوب عمل کرد، اما وقتی باید ترس و خشم واقعی را نشان می‌داد، کمی بیش از حد عمل کرد. در نهایت، می‌خواستم به پایان فیلم اشاره کنم. من نمی‌خواهم چیزی را برای تماشاگران لو بدهم، اما دقیقاً همان چیزی بود که من در طول فیلم انتظارش را داشتم. من مدام از خودم می‌پرسیدم، آیا آن‌ها این کار را خواهند کرد؟ اما بعد از تردید در این مورد، وقتی نتیجه حاصل شد، با لبخندی بزرگ از سینما خارج شدم. **امتیاز:** _75%_ | **نظر نهایی:** _خوب_