فیلم Bone Tomahawk 2015

این قطعاً موضوعی جنجالی خواهد بود... فیلم "Bone Tomahawk" به نویسندگی و کارگردانی اس. کریگ زاهلر، با بازی کورت راسل، پاتریک ویلسون، متیو فاکس، ریچارد جنکینز و لیلی سیمونز ساخته شده است. موسیقی این فیلم اثر زاهلر و جف هریوت و فیلمبرداری آن به عهده بنجی باکش است. آه بله، ترکیب وحشت و وسترن، چیزی است که در بهترین شرایط نیز دشوار است و حتی برای جذب...

این قطعاً موضوعی جنجالی خواهد بود... فیلم "Bone Tomahawk" به نویسندگی و کارگردانی اس. کریگ زاهلر، با بازی کورت راسل، پاتریک ویلسون، متیو فاکس، ریچارد جنکینز و لیلی سیمونز ساخته شده است. موسیقی این فیلم اثر زاهلر و جف هریوت و فیلمبرداری آن به عهده بنجی باکش است. آه بله، ترکیب وحشت و وسترن، چیزی است که در بهترین شرایط نیز دشوار است و حتی برای جذب تازه‌واردها به این زیرژانر اگر آن‌ها از وحشت یا وسترن خوششان نیاید، کار سخت‌تری است! این فیلم که از نظر نوآوری شگفت‌انگیز است، به نوعی یادبودی از آثار کلاسیک هم هست و به نظر می‌رسد فیلمی باشد برای یک جامعه مخفی از طرفداران سینما. جامعه‌ای شاید مثل قبیله ترگلودایت‌ها که جنبه وحشت این داستان خاص را تحت سلطه دارد. داستان در غرب وحشی جریان دارد، جایی که پس از یک سری اتفاقات، سه نفر از زندان محلی به دست اعضای قبیله ترگلودایت‌ها ربوده می‌شوند و چهار مرد برای نجات آن‌ها به سوی یک مأموریت می‌روند... چقدر شگفت‌انگیز است که داستانی پیدا کنیم که از اشاره به یکی از معتبرترین وسترن‌های تاریخ نترسد و در عین حال هویت خود را حفظ کند. بدون شک "Bone Tomahawk" نظرات را به دو دسته تقسیم خواهد کرد، زیرا بخش میانی آن شامل سفرنامه‌ای است که به وسیله شخصیت‌ها و نیاز به آماده‌سازی صحنه برای آنچه در بخش نهایی خواهد گذشت، پیش می‌رود. با این حال، فکر کردن به اینکه بخش عمده این فیلم صرفاً سینمایی کُند است، ناعادلانه است، زیرا کمدی تاریک در کار است - آیا اسب نژادپرست داریم؟ قطعاً نه. بنابراین، فیلمنامه نه تنها با شوخ‌طبعی پر زرق و برق است، بلکه با درام هم pulsate می‌کند، درامی که از سرسختی انسانی ناشی می‌شود. چه مردانی که می‌دانند هرچه اتفاق بیفتد، ممکن است به خاطر اشتباهات یا سوءمدیریت در نهایت با افتخار بمیرند، یا صرفاً به خاطر مسئله‌ای از رستگاری، این مأموریت در ظاهر احمقانه به نظر می‌رسد، اما در حقیقت چیزهای بیشتری در کار است. و به این ترتیب وحشت به سراغ ما می‌آید، شخصیت‌ها به خوبی شکل‌گیری شده‌اند، ما آن‌ها را می‌شناسیم و به آنچه برایشان خواهد افتاد، علاقه‌مندیم. دوست داشتن یا نداشتن آن‌ها بی‌مورد است، ما به خوبی آن‌ها را می‌شناسیم، بنابراین هنگامی که فیلم به "B" movie خشمگین خود می‌رسد، فریاد زدن به صفحه یا در هم‌آوایی دچار جراحت شدن به یک ضرورت تبدیل می‌شود. با دقتی پیچیده، به زیبایی فیلمبرداری شده و با بازیگران برتر که به دنبال شهرت یا شناسایی در پیاده‌روی ستاره‌ها نیستند، "Bone Tomahawk" یک کالای درجه "A" است. زاهل می‌تواند کسی باشد که باید به او توجه کرد. ۹/۱۰ این یکی از سه فیلم وسترنی بود که به تازگی به صورت متوالی تماشا کردم. دو فیلم دیگر "The Salvation" و "The Homesman" بودند. آن‌ها همگی کاملاً متفاوت از یکدیگر بودند و من از تماشای آن‌ها بسیار لذت بردم. نمی‌دانستم که عنوان این فیلم به چه معناست، اما قبل از تماشای آن فهمیدم که به نوعی تبر استفاده شده توسط سرخپوستان آمریکایی اشاره دارد. بنابراین منتظر آن لحظه بودم که بفهمم چرا این فیلم این نام را دارد و سپس، اوه، بسیار شوکه شدم، کاملاً ناراحت‌کننده بود که آن بخش را تماشا کنم. احساس می‌کردم این یک نسخه وسترن از "The Hills Have Eyes" بود. این یک فیلم جاده‌ای بود. سفر یک گروه از مردم برای نجات کسانی که به دست برخی قبایل کوهستانی ربوده شده بودند. نجات در عمل سوم فیلم بود و باقی فیلم درباره چگونگی رسیدن آن‌ها به آن مکان دورافتاده بود. البته ریتم کُند، به شما اجازه می‌دهد هر طور که می‌خواهید بنشینید، اما پس از ۹۰ دقیقه تمرکز بیشتری خواهید داشت، زیرا روایت تنش‌زا می‌شود. بهترین بخش فیلم در هر وسترن، بالاخره به آنچه که تماشاگران منتظرش بودند، می‌رسد. این یک لحظه ساده، اما بسیار قوی و آزاردهنده بود. بازیگران نقطه قوت فیلم بودند، همه بهترین نقش خود را ایفا کردند. حتی موسیقی و مکان‌ها نیز بسیار زیبا و مناسب بودند. این یکی از نادرترین فیلم‌های وسترن است که با ترکیبی از وحشت و ترس دیده‌ام. این فیلم ارزان‌ترین فیلم بود و در مدت یک ماه فیلمبرداری شد، اما تولیدی خوب و کاملاً غیرمنتظره است. احتمال وجود دنباله‌اش وجود دارد، اما فکر می‌کنم این ایده خوبی نیست مگر اینکه همان تیم حفظ شود. اگر با روایت کُند مشکلی ندارید، از تماشای آن لذت خواهید برد. در مقایسه با شروع، وقتی به پایان می‌رسد، احساس رضایت خواهید کرد. این بهترین وسترن تمام دوران نیست، اما هنوز ارزش تماشا را دارد. ۷/۱۰ **وسترن مستقل با آتش‌زا و بازیگران باکیفیت به اوج قوی‌ای می‌رسد** در دهه ۱۸۹۰، چهار مرد در جنوب غربی - یک کلانتر (کورت راسل)، معاون پیرش (ریچارد جنکینز)، یک تفنگ‌دار (متیو فاکس) و یک سرپرست کابوی زخمی (پاتریک ویلسون) - به دنبال بازگرداندن اسیران ربوده شده توسط قبیله‌ای مرموز و بی‌نام که چند روز فاصله دارد، می‌روند. لیلی سیمونز نقش همسر دامدار را بازی می‌کند و دیوید آرکت نقش یک اوباش زشت را ایفا می‌کند. سید هاگ در ابتدای فیلم نقش کوچکی دارد. "Bone Tomahawk" (۲۰۱۵) بازیگران surprisingly خوبی دارد برای یک وسترن مستقل که تنها ۱.۸ میلیون دلار هزینه داشته و در ۲۱ روز فیلمبرداری شده است. این اولین فیلم نوشته و کارگردانی شده توسط اس. کریگ زاهلر است و یک فیلم‌ساز ماهر را نشان می‌دهد که توانسته است یک فیلم کیفی با این بودجه پایین بسازد. این فیلم با اعتماد به نفس وقت خود را صرف شخصیت‌های جالب و دیالوگ‌های روزمره سرگرم‌کننده می‌کند که به یادآورنده سبک تارانتینو است. در حالی که زوایای خشونت وجود دارد، این یک وسترن کُند است که به اوجی پاداش‌دهنده می‌رسد. این یک وسترن منحصر به فرد است که سبک تارانتینو را با وسترن‌های واقعی روزمره مانند "The Homesman" (۲۰۱۴) و فیلم‌های مستقل وحشتناک مثل "Cry Blood, Apache" (۱۹۷۰) ترکیب می‌کند. این فیلم برتر از دو فیلم آخر است، به ویژه "Cry Blood"، اما به خاطر کمبود بودجه در سطح تارانتینو نیست. با این حال، خیلی هم دور نیست. مدت زمان فیلم ۲ ساعت و ۱۲ دقیقه است و در Paramount Ranch، آگورا، کالیفرنیا فیلمبرداری شده است. نمره: B+/A- زشت. چیزهای زیادی برای نارضایتی، تنفر و/or استفراغ از این وحشت دلخراش وجود دارد که کمی شرمنده‌ام که نمی‌توانستم منتظر بمانم تا زمانی را به تنهایی برای تماشای "Bone Tomahawk" پیدا کنم. این یک فیلم به شدت وحشتناک است که خیلی طولانی است، بیشتر خسته‌کننده از آنکه هیجان‌انگیز باشد و شامل صحنه‌هایی از کچل شدن، خفه شدن و دو نیم شدن یک مرد است. فکر می‌کردم که گاومیش آبی در "Apocalypse Now" کارش راحت‌تر بود. این فیلم به طرز مبهمی من را به یاد "The Thirteenth Warrior" جان مک‌تییرنان می‌انداخت (با کمی از "Quest for Fire"). در "TTW"، یک دیپلمات عرب با بئوولف و گروهش همسفر می‌شود. خون همچون سس اسپاگتی جاری می‌شود در حالی که "Geats" با قبیله‌ای از نئاندرتال‌ها می‌جنگند. در اینجا، یک گروه کوچک از مردم جنوب غربی دهه ۱۸۹۰ به مأموریت نجات می‌روند به سرزمین‌های بد آب و هوای بیابانی که تحت کنترل یک دسته ترگلودایت‌هاست. در حالی که مک‌تییرنان روایت را با سرعتی سوزان پیش می‌برد، "Bone Tomahawk" استخوان‌ها را خرد می‌کند، پوست سر و اندام‌ها را می‌برد و شخصیت‌ها را تقریباً غیرقابل دوست داشتن می‌کند. کورت راسل، مردی که صدایش به اندازه نگاهش سرد و خشن است، آنقدر کنترل شده است که آتش او در "Tombstone" تقریباً خاموش شده است. من مشکوک هستم که فیلم سعی کرده است خوب‌ها را به عنوان شخصیت‌های flawed و قابل باور معرفی کند، اما ما از پیاده‌روی بی‌پایان در بیابان‌های جنوب غربی خسته می‌شویم در حالی که شخصیت‌ها از زبان‌های باستانی استفاده می‌کنند. در حین نوشتن این متن، به تدریج درباره بی‌روح بودن شخصیت‌ها تغییر نظر می‌دهم. شاید آن‌ها به نوعی ضد قهرمان‌های کارگری باشند، اما من فقط کمی بیشتر از خشونت از طرف "خوب‌ها" می‌خواستم. حال می‌خواهم "ارسال" را بزنم و امیدوارم همسرم برای شام اسپاگتی درست نکرده باشد.