فیلم Ghostbusters 2016

در حالی که این فیلم نتوانسته روح آنارشیستی و شیمی شخصیت‌های فیلم محبوب ایوان رایتمن در سال 1984 را به خوبی منتقل کند، اما پل فیگ و گروه بازیگران کمدینش توانسته‌اند به اندازه کافی هیجان و خنده را فراهم کنند تا هم این فیلم که مدت‌ها در حال توسعه بود را توجیه کنند و هم سر و صدای منفی اینترنت را خاموش کنند. فیلم بازسازی «گست...

در حالی که این فیلم نتوانسته روح آنارشیستی و شیمی شخصیت‌های فیلم محبوب ایوان رایتمن در سال 1984 را به خوبی منتقل کند، اما پل فیگ و گروه بازیگران کمدینش توانسته‌اند به اندازه کافی هیجان و خنده را فراهم کنند تا هم این فیلم که مدت‌ها در حال توسعه بود را توجیه کنند و هم سر و صدای منفی اینترنت را خاموش کنند. فیلم بازسازی «گست باسترها» به وضوح ویژگی‌های فیلم‌های قبلی پل فیگ را دنبال می‌کند، با تمرکز بر دوستی‌های زنانه و ماجراجویی‌های الهام‌بخش و بامزه‌ای که از آن‌ها ناشی می‌شود. بنابراین با توجه به این پایه آشنا، انتظار می‌رفت که ورودی خلاقانه فیگ به این فرانچایز، نتیجه‌ای درخور توجه به همراه داشته باشد. ایده «گست باسترها» با محوریت زنان به نظر می‌رسید که یک مفهوم رادیکال باشد و به طور واضح احساسات نوستالژیک را نسبت به کمدی کلاسیک دهه 80 به وجود بیاورد که با بازیگران محبوبی چون بیل موری، دن آیکروید، هارولد رمیس و ارنی هادسون همراه بود. با این حال، عبارت معروف «کیو باید تماس بگیره؟» در آهنگ تم «گست باسترها» باید به درستی مورد توجه قرار گیرد. پاسخ: افرادی که پشت فیلم اصلی «گست باسترها» بودند، که می‌توانستند به این داستان بی‌نظم و سادگی بی‌مزه کمک کنند. طبیعی است که «گست باسترها» انتظارات بالایی از سونی پیکچرز داشته باشد، با توجه به تاکتیک‌های بازاریابی تهاجمی، انتشار زودهنگام تریلر فیلم (که به شدت مورد انتقاد قرار گرفت) و ارثیه سینمایی فیلم اصلی. با این حال، این سومین قسمت از «گست باسترها» به طور عجیبی احساس می‌شود که کم‌رمق و تحت فشار است. فاکتور ترس به مرزهای ناپسند و بی‌مزه نزدیک می‌شود (اگرچه این برای فیلم کمدی رعب‌آور ایوان رایتمن در دهه 80 مؤثر بود) و در دنیای سینمای امروز این غیرقابل توجیه است، به ویژه با توجه به جلوه‌های ویژه چالش‌برانگیز و مدرن که می‌توانستند شگفتی و جاذبه این ماجراجویی رنگارنگ و شاداب را به نمایش بگذارند. تفسیر فیگ از جهان «گست باسترها» می‌توانست تازه و مطلوب باشد، به‌ویژه با انتخاب رنگارنگ و توانای چهار بازیگر زن خود، از جمله ملیسا مک‌کارتی، کریستن ویگ، کیت مک‌کینون و لزلی جونز. متأسفانه این زنان کمدی مشهور، تحت فشار یک فیلمنامه شفاف و تقریباً نامرئی قرار گرفتند. خنده و هیستری بازیافت شده به هیچ وجه این نوع «گست باسترها» را متمایز نمی‌کند. از نظر شیمی، دختران «گست باستر» به نظر می‌رسد از mischievousness جمعی لذت می‌برند و واقعاً سعی می‌کنند انرژی و رفتارهای عجیب و غریب را به این کمدی بی‌رمق بیاورند. با این حال، ترکیب اراده‌های شجاع «گست باسترها» با کمی زنانه گیج‌کننده هرگز به چیزی فراتر از ترفند خسته‌کننده‌ای برای تبلیغ بهانه‌ای دیگر برای استفاده از سرگرمی‌های سودآور گذشته تبدیل نمی‌شود. به‌راستی این تصور که «گست باسترها» به‌طور ناعادلانه‌ای به خاطر زیرنویس‌های زن‌ستیزانه‌اش مورد انتقاد قرار می‌گیرد، به دلیل عدم پذیرش برخی طرفداران اینترنتی که نمی‌توانند قبول کنند زنان دانشمند نمی‌توانند جایگزین مردان محبوب در دو فیلم قبلی شوند، کمی گمراه‌کننده است. بله، تصمیم به انتخاب یک تیم تمام زن برای «گست باسترها» برخی توجهات کنجکاوانه را جلب کرد، اما در بیشتر موارد، بسیاری این را به‌عنوان یک ایده جالب و تجربی تلقی کردند. نفرت واقعی می‌تواند به این حقیقت نسبت داده شود که داستان ضعیف و بی‌محتوای فیگ بر پایه خنده‌های کلیشه‌ای و اجباری، جوک‌های ضعیف و نوشتن تنبل و تکنیک‌های نوری بی‌روح قرار دارد که شبیه به انفجار ارزان قیمت از یک دیسکو در نیویورک در اواخر دهه 70 به نظر می‌رسد. متأسفانه، «گست باسترها» در میانه‌روی غوطه‌ور می‌شود و نتوانسته است آن شادی و تخیل لازم را که در قسمت‌های قبلی وجود داشت، به تصویر بکشد. حتی اگر بازیگران اصلی از جمله موری، آیکروید، رمیس و هادسون تصمیم به تکرار نقش‌هایشان در تولید مشکل‌ساز فیگ داشتند، نتایج یکسان خواهد بود—یک بازسازی بی‌هدف بدون هیچ نوع جذابیت یا استحکام برای یک کمدی که به شدت ضعیف و نازک است. به‌طور شگفت‌انگیزی، «گست باسترها» نمی‌تواند تصمیم بگیرد که آیا باید به ریشه‌های خود وفادار بماند (کمک‌های جزئی از شخصیت‌های معروف «گست باستر» در صحنه‌های کوتاه، بدون ریک موریس، وجود دارد) یا به چیزی شبیه به هویت و تمایز خود برود. در هر صورت، سومین بار به سادگی در خلأی پر سر و صدا و تولید شده سرگردان است. داستان «گست باسترها» بر روی پروفسور کالج، ارین گیلبرد (ویگ) و علاقه‌اش به فعالیت‌های روحی متمرکز است که در نهایت به قیمت شغف آکادمیکش تمام می‌شود. به‌ویژه، کتاب جنجالی او که به همراه همکارش، ابی ییتس (مک‌کارتی) نوشته شده، به عنوان مبنای اخراجش عمل کرد. وسواس ابی به ارواح هنوز او را درگیر این پدیده روحی کرده است که او به طور سرسختانه‌ای با همکار عجیب و غریبش، جیلیان هولتزمن (مک‌کینون)، در حال تحقیق است. در نهایت، وضعیت بیکاری این سه نفر (به‌علاوه یک درگیری با یک روح لزج که دوست دارد انسان‌ها را با مایع چسبناک سبز خود خیس کند) باعث می‌شود که آن‌ها تصمیم بگیرند به عنوان پاک‌کننده‌های ماوراء طبیعی وارد عمل شوند و تخصص خود را در «بستن ارواح» به نمایش بگذارند. در همین حال، چیزی در ذهن پیچیده و معکوس روآن نورث (نیل کیسی) در حال شکل‌گیری است. او روح گمشده‌ای است که مسئول آزاد کردن هجوم ارواح بی‌نظم بر نیویورک است. حالا این سه نفر باید از اراده شیطانی روآن جلوگیری کنند و آفات ترسناکی را که او ایجاد کرده‌اند، از بین ببرند. به عنوان شخصیت‌های محبوب اینترنتی، «گست باسترها» مصمم هستند که به عنوان نجات‌دهندگان با اعتماد به نفس به میدان بیایند. ورود کارگر باهوش خیابانی، پتی تولان (جونز)، تکمیل‌کننده گروه «گست باسترها» است. پتی که در یک تونل مترو با یکی از ارواح لزج رو به رو می‌شود، نقش کلیدی در پیوستن به این سه دانشمند دارد و چیزهای زیادی برای ارائه به این مغزهای شکارچی روح دارد—الف.) دانشش در مورد مکان‌های شهر و ب.) کالسکه‌ای که از عمویش، مدیر مراسم تدفین، به عنوان وسیله نقلیه رسمی «گست باسترها» استفاده می‌شود. در کل، سومین قسمت این ورودی بی‌رمق «گست باسترها» به وضوح از شور و شوق و ارتباطی که میان شخصیت‌های مرد در فیلم اصلی وجود داشت، کمبود دارد. در اینجا، خانم‌ها به نظر می‌رسند که بی‌روح و بی‌تفاوت هستند—حداقل برای تیم پل مک‌کارتنی و جان لنون در این گروه، یعنی ارین گیلبرد (ویگ) و ابی ییتس (مک‌کارتی). هولتزمن (مک‌کینون) تنها «گست باستر» واقعاً شاداب است که به عنوان یک نابغه غیرمعمول با جذابیت خاص خود قابل قبول است. برخی ممکن است به جونز به عنوان یک زن سیاه‌پوست با ویژگی‌های سرزنده و واکنش‌های پرشور توجه کنند. اگرچه جونز در تضاد با همکاران آرام و خجالتی‌اش، لبخندهای پرشوری به ارمغان می‌آورد، اما تماشای او که در حال بازی در نقش یک شخصیت زنانه و بزرگ‌منش است، واقعاً شرم‌آور است. به طرز جالبی، این کریس همسورث است که به خوبی در نقش کیون، دستیار مرد «گست باسترها» که به عنوان چشم‌وچشم برای خانم‌ها عمل می‌کند، ظاهر شده است. یک فارغ‌التحصیل دیگر SNL، سیسیلی استرونگ، به عنوان سخنگوی تهدیدآمیز از دفتر شهردار وارد عمل می‌شود که سعی می‌کند فنی‌ها را به عنوان «زنان غمگین و هیجان‌خواه» بی‌اعتبار کند. فیگ، به عنوان کارگردان و نویسنده مشترک فیلم، هیچ دیدگاه منسجمی برای «گست باسترها» ندارد و می‌توانست از نکات انتقادی برای مطالعه آناتومی اثبات‌شده‌ای که باعث جذابیت وسیله نوستالژی رایتمن شده است، استفاده کند. از خنده‌های بی‌مزه و سست تا آهنگ‌های فوق‌العاده نامطلوب و نامشخص، این کمدی بازسازی‌شده هیچ دلیلی برای عدم موفقیت در احیای بی‌روح ندارد، در حالی که طرفداران جدی و casual با صبر و شکیبایی منتظر یک دنباله از موری و گروه برای بیش از سی سال بودند. به‌طور تصادفی، عبارتی از یک خط معروف «گست باسترها» را نقل می‌کنم: «من از هیچ ارواحی نمی‌ترسم». این ممکن است درست باشد، اما باید بسیار از این کمدی بی‌مزه و سنگین بترسید که موجب اتلاف زمان، انتظار و توجه شما شده است.