فیلم Rob Roy 1995

به هیچ وجه فکر نکنید که همه گناهان در این زندگی بدون مجازات باقی می‌مانند، مونتروز. فیلم «راب روی» به کارگردانی مایکل کاتن-جونز و نویسندگی آلن شارپ است. بازیگران اصلی شامل لیام نیسون، جسیکا لنگ، جان هرت، تیم راث، اریک استولتز، اندرو کیر و برایان کاکس می‌شوند. موسیقی اثر کارتر بورول و فیلم‌برداری توسط کارل والتر لیندونلاوب انجام شده است. نیسون در نقش راب روی مک‌گرگور، یک...

به هیچ وجه فکر نکنید که همه گناهان در این زندگی بدون مجازات باقی می‌مانند، مونتروز. فیلم «راب روی» به کارگردانی مایکل کاتن-جونز و نویسندگی آلن شارپ است. بازیگران اصلی شامل لیام نیسون، جسیکا لنگ، جان هرت، تیم راث، اریک استولتز، اندرو کیر و برایان کاکس می‌شوند. موسیقی اثر کارتر بورول و فیلم‌برداری توسط کارل والتر لیندونلاوب انجام شده است. نیسون در نقش راب روی مک‌گرگور، یک شخصیت تاریخی اسکاتلندی در قرن ۱۸، بازی می‌کند که از مارکیز مونتروز (هرت) مبلغ ۱۰۰۰ پوند وام می‌گیرد تا وضعیت زندگی قبیله‌اش را بهبود بخشد. اما این پول در حین انتقال توسط آرچیبالد کانینگهام (راث) به سرقت می‌رود و راب به ناچار مجبور می‌شود به عنوان یک قانون‌شکن زندگی کند. از این نقطه، افسانه‌ها شکل می‌گیرند. فیلم به زیبایی در مکان‌های مختلفی از هیمالیاهای اسکاتلند فیلم‌برداری شده است و به نوعی در سایه موفقیت «همرنگ با آب» مل گیبسون گم شده است. این موضوع جای تأسف دارد، زیرا هرچند این فیلم به اندازهٔ «همرنگ با آب» حماسی یا هیجان‌انگیز نیست، اما اثر کاتن-جونز نوعی متفاوت و تفکر برانگیز از تاریخ را ارائه می‌دهد. تم فیلم بر ارزش‌ها تمرکز دارد و به نوعی به ستایش آن‌ها می‌پردازد. صداقت، شرافت، وفاداری و عشق به زیبایی با مناظر طبیعی ترکیب شده و با فیلمنامهٔ هوشمند شارپ به خوبی جلوه‌گر می‌شود. اما این بدان معنا نیست که کارگردان از عناصر ماجراجویانه غافل شده است؛ او به خوبی در این زمینه نیز موفق عمل کرده است. نقطهٔ اوج فیلم یک مبارزهٔ شمشیری هیجان‌انگیز است که بدون ترفندهای غیرواقعی و قهرمان‌بازی‌های باور نکردنی، تنها یک صحنهٔ بلند و به زیبایی choreographed شده به وسیلهٔ ویلیام هابز و رابرت جی. گودوین است. همچنین موسیقی کارتر بورول به زیبایی با تصاویری که به نمایش گذاشته می‌شود هم‌خوانی دارد، حتی اگر نغمه‌های گالیگی در ارکسترا بیشتر شبیه به موسیقی ایرلندی به نظر برسند تا اسکاتلندی. بازیگران به خوبی عمل می‌کنند. هرچند نیسون در نقش راب روی به خوبی ایفای نقش می‌کند، نیازی به جذابیت خاصی ندارد و شخصیت به قدرت ذهن و بدن و همچنین استقامت احساسی در کنار عشق به خانواده نیاز دارد و نیسون این نقش را به راحتی ایفا می‌کند. لنگ، که انتخاب جالبی به عنوان همسر است، بدون آرایش اما با جذابیت طبیعی، قدرت قابل‌باوری را به ماری مک‌گرگور می‌بخشد. با این حال، بدون شک فیلم متعلق به تیم راث است؛ بخشی زنانه و بخشی محاسبه‌گر، نقش منفی او به عنوان آرچیبالد کانینگهام باید دیده شود تا باور کنید. او به درستی برای این نقش نامزد دریافت جایزه اسکار شد. سایر بازیگران نیز تأثیر خوبی دارند؛ کاکس و هرت همیشه درخشان هستند و استولتز نیز در این میان کم نمی‌آورد. در برخی مواقع لهجه‌ها کمی نامناسب به نظر می‌رسند، اما این موضوع جدیدی نیست. و اگر بخواهم نق بزنم، در برخی مواقع احساس می‌شود که فیلم از لحاظ تاریخی نادرست است. اما این‌ها شکایات کوچکی در مقایسه با یک اثر هوشمند و زیبا از درخت ماجراجویی است. 8/10 **ویژگی یکی از بزرگ‌ترین شرورهای سینما -- تا به حال** «راب روی» در سال 1995 منتشر شد و هم‌زمان با چند فیلم دیگر دربارهٔ شمشیرزنی قهرمانانه مثل «همرنگ با آب» و «شوالیه اول» به نمایش درآمد. من «راب روی» را به «همرنگ با آب» ترجیح می‌دهم، هرچند که دو فیلم را نمی‌توان به راحتی مقایسه کرد؛ زیرا «راب روی» بر درگیری‌های فردی در اسکاتلند قدیم تمرکز دارد و «همرنگ با آب» بیشتر بر نبردهای کل ارتش‌ها تأکید دارد. فیلم‌برداری مکان‌های هیمالیاهای اسکاتلند شگفت‌انگیز است (و از «همرنگ با آب» برتر است). لیام نیسون و جسیکا لنگ در نقش‌های راب روی و همسرش خوب عمل می‌کنند. مبارزات شمشیری (بین افراد) در تاریخ سینما در سطح بالایی قرار دارد. فیلم همچنین حس بسیار واقع‌گرایانه‌ای دارد؛ هیچ‌گونه ناهماهنگی یا طنز مضحک در آن وجود ندارد و واقعاً به بیننده کمک می‌کند تا بفهمد زندگی در اسکاتلند روستایی 300 سال پیش چگونه بوده است. به نظر من، بهترین عنصر فیلم، بازی فوق‌العادهٔ تیم راث به عنوان دشمن فریبنده و کشندهٔ راب روی است. این یک شرور است که شما از نفرت از او لذت می‌برید. شخصیت راث به قدری فریبنده است که کمی زنانه به نظر می‌رسد؛ اما این تنها یک نقاب است زیرا او در واقع یک شمشیرباز بی‌رحم است. قطعاً او یکی از بزرگ‌ترین شرورهای تاریخ سینماست (گفتن «شرور خوب» درست به نظر نمی‌رسد، درست است؟). از طرف دیگر، داستان از ابتدا تا انتها چندان پرشتاب نیست و این موضوع می‌تواند توجه شما را در برخی نقاط منحرف کند. البته این موضوع در شرایطی که ویرایش‌های شلوغ بسیاری از فیلم‌ها پس از «آرماگدون» (1998) وجود دارد، شاید چندان بد هم نباشد. به عبارت دیگر، ریتم آرام فیلم می‌تواند خوشایند باشد. برخی جنبه‌ها برای کودکان مناسب نیست: خشونت جنسی (صحنهٔ تجاوز) و vulgarity (مردی که انگشتانش را در زیر پیراهن زن فرو می‌کند)؛ همچنین صحنه‌های واضحی از عشق‌ورزی وجود دارد. همچنین صحنه‌های واضحی از، باور کنید یا نه، ادرار کردن وجود دارد؛ بسیاری ممکن است این را غیرضروری بدانند، اما (برای من) این موضوع کمک می‌کند تا نشان دهد زندگی روزمره در آن زمان چگونه بوده است، مثلاً در جایی که در یک کلبه در تپه‌ها زندگی می‌کنید، کجا باید ادرار کنید؟ یا در نیمه‌شب، اگر هیچ سرویس بهداشتی در طبقه بالا وجود نداشته باشد؟ کمبود شتاب در داستان باعث می‌شود که «راب روی» به عظمت واقعی نرسد، اما جنبه‌های مثبت فوق‌الذکر قطعاً به عظمت دست می‌یابند و صحنه‌های به یادماندنی زیادی وجود دارد. مدت زمان فیلم 2 ساعت و 19 دقیقه است و به طور کامل در اسکاتلند فیلم‌برداری شده است. نمره: B+ به عنوان یک اسکاتلندی، معمولاً با نگاهی منفی به نحوهٔ پردازش تاریخ ملی‌ام توسط هالیوود می‌نگرم و این فیلم انگیزه‌ای برای تغییر این فلسفه به من نمی‌دهد. احساسات کلی در مورد هدر و ویسکی؛ اسکات‌های ساده اما شرافتمند در برابر انگلیس‌های اشغالگر، همه‌چیز بیش از حد ساده‌انگارانه است تا چیزی بیشتر از یک درام ماجراجویانه رمانتیک شبیه به «استاد بالانتره» باشد. مطمئناً، این فیلم از آن هم خشن‌تر است - زبان در آن بیشتر از حد معمول/اصیل است (انتخاب با شماست)، اما هم جان هرت به عنوان مارکیز خیانتکار مونتروز و هم تیم راث (که شاید فکر می‌کند این فیلم «سه تفنگدار» است؟) به حدی بازی می‌کنند که شما نمی‌توانید بر روی نجات آن‌ها از یک فاحشه‌خانهٔ پاریسی شرط‌بندی کنید؛ به مراتب کمتر از اینکه آن‌ها به سرقت، تجاوز و نقشه‌کشی بی‌رحمانه برای حذف سنت‌های اسکاتلندی به نفع اربابان هانووری جدید خود بپردازند. انتخاب اریک استولتز و برایان کاکس واقعاً عجیب است! اندرو کیر، همیشه بی‌روح، تلاشی در نقش دوک آرگیل می‌کند - یک حامی دیگر پادشاه جورج. این فیلم به خاطر مناظر خیره‌کننده‌اش و موسیقی عالی کارتر بورول مزایایی دارد، اما در غیر این صورت یک درام تاریخی متوسط است که تنها اشاره‌ای سطحی به یک قهرمان بزرگ اسکاتلندی دارد.