فیلم The Maiden Heist 2009

هنر از زمانی که انسان‌ها توانستند زیبایی‌های دنیای اطراف خود را درک کنند و آن را بر روی سطوحی جاودانه کنند، وجود داشته است. در ابتدا، این هنر بر روی دیوارهای غارها شکل گرفت، جایی که نیاکان ما حیواناتی را که در کنارشان زندگی می‌کردند، شکارهایی که انجام می‌دادند و خودشان را به تصویر کشیدند. چه با رنگ‌های زنده و چه به‌صورت حکاکی‌شده بر روی...

هنر از زمانی که انسان‌ها توانستند زیبایی‌های دنیای اطراف خود را درک کنند و آن را بر روی سطوحی جاودانه کنند، وجود داشته است. در ابتدا، این هنر بر روی دیوارهای غارها شکل گرفت، جایی که نیاکان ما حیواناتی را که در کنارشان زندگی می‌کردند، شکارهایی که انجام می‌دادند و خودشان را به تصویر کشیدند. چه با رنگ‌های زنده و چه به‌صورت حکاکی‌شده بر روی سنگ، این آغاز مفهوم هنر بود. رشد تمدن‌ها، تکامل جوامع و پیشرفت تکنیک‌ها منجر به تکامل شگفت‌انگیزی در بیان هنری شد و میراث عظیمی که امروزه به طور نادرستی از آن مراقبت می‌کنیم. در قرن بیست و یکم، برای ما دشوار است که درک کنیم هنر یک کالای عمومی است و نه مالکیت انحصاری یک موزه یا یک کلکسیونر خاص. آنها تنها نگهبانانی موقتی از چیزی هستند که بسیار جهانی‌تر است و باید ارج نهاده و ارزشمند شناخته شود. این تفکر شامل اشیاء و ساختمان‌های تاریخی و قوم‌نگارانه، آثار باستانی و حتی اسناد و منابع آرشیوی نیز می‌شود. هنر به همراه این موارد، مجموعه‌ای فرهنگی بزرگ را تشکیل می‌دهد که در اصل، حافظه جمعی ماست. به عنوان یک تاریخ‌نگار، من یکی از افرادی هستم که زندگی‌ام را به مطالعه، حفظ و انتشار این حافظه اختصاص داده‌ام. این فیلم که یک کمدی سبک و خنده‌دار است، به خوبی تأثیر هنر بر زندگی افراد را نشان می‌دهد، اگر اجازه دهیم که ما را تحت تأثیر قرار دهد. فیلمنامه خوب نوشته شده و به سه نگهبان موزه می‌پردازد که از فروش سه اثر هنری مورد علاقه‌شان به یک موزه دانمارکی ناراضی هستند و تصمیم می‌گیرند قبل از اینکه آثار به فروش بروند، آنها را سرقت کنند. طرح آنها شامل جایگزینی آثار با نسخه‌های مشابه است و همان‌طور که در این نوع فیلم‌ها معمول است، برنامه آنها با چندین حادثه خنده‌دار و خطرات جدی مواجه می‌شود. این فیلم سرزنده و سبک است، اما احترامی که هنر از ما می‌طلبد را به خوبی نشان می‌دهد. صادقانه بگویم، من این فیلم را به گروه‌هایی از افرادی که در حال پرتاب سیب‌زمینی له‌شده و سوپ گوجه‌فرنگی به تابلوهای موزه هستند، نشان می‌دهم! این فیلم با سه بازیگر بزرگ برای نقش‌های اصلی گرد هم آمده است: کریستوفر واکن، مورگان فریمن و ویلیام میسی. هر یک از آنها بهترین تلاش خود را انجام دادند و به وضوح می‌توان دید که از کار در این پروژه لذت می‌بردند. مارشیا گی هاردن نیز حضور دارد و به این سه نفر کمک می‌کند، اما در سایه قرار دارد. فیلم به‌طور خاصی اصلی نیست و به نوعی من را به یاد "سرقت اقیانوس یازده" یا "ماجرای توماس کرون" انداخت. کل برنامه سرقت دارای درجه‌ای از اعتبار است: این یک طرح پیچیده یا دور از ذهن نیست، بلکه چیزی است که می‌تواند به طور قابل قبولی اجرا شود. با این حال، همه چیز به خوبی پیش نمی‌رود: بزرگ‌ترین مشکل این فیلم، subplot خانوادگی واکن و هاردن است که در آن برخی مسائل به‌درستی توضیح داده نشده‌اند و شخصیت‌ها (به جز واکن) به خوبی بررسی نشده‌اند و گذشته و شخصیت آنها فاش نمی‌شود. اما با توجه به اینکه این یک کمدی است، فکر می‌کنم این یک مشکل جزئی است. از لحاظ فنی، این فیلم بسیار خوب است، با توجه به بودجه نسبتاً پایین و اینکه مستقیماً به ویدئو رفت. معمولاً این کار برای فیلم‌های بسیار ساده انجام می‌شود، اما این فیلم حتی شایسته یک نمایش عصرانه در هر "مالتی‌پلکس" بود، زیرا باعث می‌شود هر سکه‌ای ارزش خود را پرداخت کند و به نظر نمی‌رسد که یک فیلم بی‌ادعا باشد، هرچند که یک فیلم مختصر است که به احتمال زیاد به سرعت فراموش خواهد شد. این فیلم در مکان‌های مختلفی بین بوستون و پورتوریکو فیلم‌برداری شده و دارای ارزش‌های تولید خوب، دکورهای مناسب، لباس‌های خوب و فیلم‌برداری قابل قبول است. جوک‌ها نسبتاً غیرمستقیم هستند و همیشه کار نمی‌کنند و ممکن است طرفداران طنزهای بی‌پروا را بخنداند. موسیقی متن نیز مؤثر است.