فیلم Paris, Texas 1984

هری دین استنتون در اینجا در نقش "تراویس" فراموشکار، فوق‌العاده ظاهر شده است. او در یک کلینیک در تگزاس با یک کت و شلوار راه‌راه ظاهر می‌شود، اما اطلاعات کمی درباره خود دارد و دکتر کمی شیطنت‌آمیز که به او کمک می‌کند تا بعد از مدتی بی‌آبی در بیابان شناسایی شود، نمی‌تواند او را به یاد بیاورد. اما یک تکه کوچک کاغذ در کیف پولش...

هری دین استنتون در اینجا در نقش "تراویس" فراموشکار، فوق‌العاده ظاهر شده است. او در یک کلینیک در تگزاس با یک کت و شلوار راه‌راه ظاهر می‌شود، اما اطلاعات کمی درباره خود دارد و دکتر کمی شیطنت‌آمیز که به او کمک می‌کند تا بعد از مدتی بی‌آبی در بیابان شناسایی شود، نمی‌تواند او را به یاد بیاورد. اما یک تکه کوچک کاغذ در کیف پولش به او کمک می‌کند و به زودی "والت" (دین استاکول) می‌رسد تا برادر گمشده‌اش را به خانه‌اش در لس‌آنجلس برگرداند. با پیشرفت داستان، متوجه می‌شویم که "تراویس" پسری دارد که با "والت" زندگی می‌کند، اما نمی‌دانیم چه چیزی او را به این وضعیت کنونی و غیبت‌آمیز کشانده است. آن‌ها به‌جای پرواز، سفر طولانی جاده‌ای را آغاز می‌کنند تا یکدیگر را بهتر بشناسند و به آرامی اعتماد مجددی بسازند، قبل از اینکه دوباره با پسرش (هانتر کارسون) که چهار سال او را ندیده، آشنا شوند و او هم به دنبال پاسخ‌هایی است. نیم‌ساعت آخر داستان به‌خوبی رشته‌ها را به هم متصل می‌کند، اگرچه کمی راحت به نظر می‌رسد و چند ظهور کوتاه از ناستاسیا کینسکی، داستان "تراویس" و تروماهایش را به پایان می‌رساند. به‌راستی، من داستان اصلی را نسبتاً ضعیف یافتم و واقعاً داستان چندان قابل توجهی نیست - اما بازی هری دین استنتون به‌طور معناداری جذاب است. شخصیت flawed او به آرامی از پوسته خود بیرون می‌آید و به نظر می‌رسد که در حال یادگیری درباره خود است، تقریباً به همان اندازه که ما یاد می‌گیریم - و این موضوع فیلم را برای بیشتر زمان جذاب می‌سازد. این یک داستان است که زمان می‌برد و در تماشای آن، متوجه شدم که نیاز به چند دقیقه داشتم تا خودم را در حال و هوای مناسب قرار دهم تا از آن لذت ببرم. این فیلم خسته‌کننده یا کند نیست - بلکه یک جستجوی ظریف و گاهی خنده‌دار برای هویت است - و البته برای یک دشت در پاریس، تگزاس! **فیلمی پر از کیفیت‌ها، اما که برای عموم خوشایند نخواهد بود.** فیلم‌هایی وجود دارند که برای مخاطبان تجاری ساخته شده‌اند و دیگرانی که به وضوح برای رضایت منتقدان و نظریه‌پردازان سینما ساخته شده‌اند. اگرچه این فیلم در چرخه تجاری نیز حضور داشت، حقیقت این است که ویم وندرس این فیلم را برای منتقدان و مخاطبان جشنواره‌های سینمایی کارگردانی کرده است، و این توضیح می‌دهد که چرا منتقدان آن را دوست دارند و چرا عموم مردم به سختی این کار را می‌شناسند. در مورد خودم؟ راستش را بخواهید، خیلی فیلم را دوست نداشتم و این نوع فیلمی نیست که بخواهم با لذت تماشا کنم. با این حال، من اولین کسی هستم که به این نکته اعتراف می‌کنم که این یک اثر پر از کیفیت‌های هنری و فنی است و لایق نگاهی دقیق از سوی هر دانش‌آموز و طرفدار هنر هفتم است. داستان حول مردی می‌چرخد که به دلیل یک شوک روانی بزرگ، چهار سال را در مناطق بیابانی تگزاس سرگردان بوده است. ما نمی‌دانیم چه چیزی به او آسیب زده، اما واضح است که زمانی که سرانجام توسط برادرش نجات می‌یابد، حال خوبی ندارد و زمان زیادی را بدون گفتن کلمه‌ای سپری می‌کند، فقط سعی می‌کند به راهی که به هیچ جا نمی‌رسد، ادامه دهد. با پیشرفت داستان، خلأ عاطفی که احساس می‌کند و به‌طور ناامیدانه به دنبال پر کردن آن است، را درک می‌کنیم. دیدار با پسرش، که سال‌ها او را ندیده، آغازگر سفری از بهبود درونی و بازگشت به خود و زخم‌های گذشته‌اش خواهد بود. ایده خانواده، بحران ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی، نقش مردان و زنان در ازدواج و فقدان احساسات، موضوعاتی هستند که فیلم به‌طور بسیار ظریف در طول داستان به آن‌ها می‌پردازد. هر کسی که می‌خواهد این فیلم را ببیند باید برای یک تجربه طولانی و بصری آماده باشد: فیلم دو ساعت و نیم طول می‌کشد و عمل در آن نسبتاً کند است. وندرس، که حتی به فکر تبدیل شدن به یک نقاش بوده، دوست دارد به‌طور بسیار دقیق بر جنبه بصری و تصویری فیلم‌هایش کار کند و عمل کند اجازه می‌دهد تا در این مورد خاص، زیبایی بصری صحنه‌های بیابانی یا مناظر شهری تگزاس را حداکثر کند. آیا نیاز به گفتن است که انتخاب لوکیشن‌ها و مکان‌های فیلم‌برداری یکی از جنبه‌هایی بود که بیشتر از آن لذت بردم؟ به لطف کار خوب فیلم‌برداری، هر یک از آن‌ها حتی زیباتر، وحشی و خشن به نظر می‌رسند. موزیک متن، با گیتار، به‌خوبی با حال و هوای غرب وحشی و ملودی‌هایی که معمولاً با سبک وسترن مرتبط می‌شود، همخوانی دارد. علاوه بر یک داستان بسیار خوب و محکم، و ارزش‌های بصری و فنی خوب، فیلم همچنین شامل کار فوق‌العاده هری دین استنتون است. این بازیگر هرگز یکی از آن ستاره‌هایی نبوده که جمعیت‌ها را جذب کند، اما او کیفیت دارد و به ما اینجا، احتمالاً بهترین کار خود را در کارنامه‌اش ارائه می‌دهد. او به اندازه کافی محکم و تأثیرگذار است تا توجه کامل ما را با حداقل کلمات و تغییرات چهره جلب کند و در نیم‌ساعت اول فیلم، هیچ کلمه‌ای نمی‌گوید و هیچ تغییری در چهره‌اش ایجاد نمی‌کند. فیلم همچنین از مشارکت‌های عالی دین استاکول و ناستاسیا کینسکی بهره می‌برد و حتی هانتر کارسون جوان نیز کار خوبی انجام می‌دهد. با این حال، صحنه کاملاً متعلق به استنتون است.