فیلم Bridget Jones: The Edge of Reason 2004

به نظر می‌رسد که این فیلم بیشتر ادامه‌ای بر فیلم اول است تا یک پیش‌درآمد. منظورم این است که بسیار شبیه به آن است و از جایی که ما رها کرده بودیم ادامه می‌یابد و همچنان خنده‌دار است. درسی که من از اینجا می‌گیرم این است که فکر کردن بیش از حد واقعاً مشکل‌ساز است. ما با "بریجت" (با بازی رنه زل‌وگر) که اکنون شش هفته...

به نظر می‌رسد که این فیلم بیشتر ادامه‌ای بر فیلم اول است تا یک پیش‌درآمد. منظورم این است که بسیار شبیه به آن است و از جایی که ما رها کرده بودیم ادامه می‌یابد و همچنان خنده‌دار است. درسی که من از اینجا می‌گیرم این است که فکر کردن بیش از حد واقعاً مشکل‌ساز است. ما با "بریجت" (با بازی رنه زل‌وگر) که اکنون شش هفته از رابطه‌اش با وکیل حقوق بشر "مارک" (با بازی کالین فرث) می‌گذرد، همراه می‌شویم. به لطف کمی پرش از آسمان و همچنین چند خوک، او متوجه می‌شود که حرفه‌ی پخش‌کننده‌اش نیز در حال شکوفایی است و رئیسش "ریچارد" (با بازی نیل پیرسون) هم مشتاق است تا نقش او را گسترش دهد. اما او به طرز آزاردهنده‌ای با عشق قدیمی و شیادش "دانیل" (با بازی هیو گرانت) شریک می‌شود و به تایلند فرستاده می‌شود تا یک سفرنامه بسازد. او واقعاً جذاب است، اما بریجت می‌داند که نمی‌تواند به او اعتماد کند. این موضوع زمانی به‌خوبی ثابت می‌شود که او در یک ماجرای قاچاق مواد مخدر گرفتار می‌شود و به یک زندان زنان با ۴۰ نفر در هر سلول منتقل می‌شود، در حالی که تنها یک مرد از وزارت خارجه به او می‌گوید اوضاع چقدر خراب است! آیا او می‌تواند نجات پیدا کند؟ آیا می‌تواند به معشوقش برگردد؟ البته هیچ‌گونه خطری در این ماجرا وجود ندارد و در طول سه سال گذشته از فیلم اول، این شخصیت بخش زیادی از جذابیت و قدرتش را از دست داده است. در بسیاری از جنبه‌ها، این داستان فقط داستان قبلی را تکرار می‌کند و دیگر آن‌قدر نوآورانه نیست. هنوز هم موارد زیادی برای تمسخر در محیطی که پر از تبعیض جنسی و حوادث است وجود دارد و زل‌وگر واقعاً این شخصیت را به خوبی ایفا می‌کند، اما من احساس می‌کردم که قبل از اینکه اتفاقی بیفتد، می‌دانم چه چیزی در راه است و نویسندگی این بار خیلی به صداگذاری وابسته است. این فیلم به اندازه کافی دوست‌داشتنی است، اما کمی خسته‌کننده و قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسد. 'بریجت جونز: در آستانه عقل' یک دنباله کاملاً بی‌فایده است. واقعاً هیچ چیز قابل توجهی در اینجا اتفاق نمی‌افتد و اساساً قبل از اینکه به جایی برسد، در یک دایره بزرگ می‌چرخد و فقط با یک جزئیات یک دقیقه‌ای به پایان می‌رسد. البته، موفق می‌شود از بد بودن دوری کند. رنه زل‌وگر همچنان نقطه قوت فیلم است، همان‌طور که کالین فرث و هیو گرانت نیز هستند. با این حال، این فیلم چیزی جدید به شخصیت‌های آنها اضافه نمی‌کند و آنها فقط نسخه‌های تکراری از خودشان در فیلم اصلی ۲۰۰۱ هستند. این فیلم (همانند قبل) جذابیتی دارد که مانع از پایین‌تر آمدن امتیازش می‌شود... آیا این خیلی سخاوتمندانه نیست؟