فیلم The King of Comedy 1982

**روپرت پیتکین، کمدینی که به دنبال شهرت است** رابرت دنیرو در نقش روپرت پیتکین، کمدینی ظاهر می‌شود که تلاش می‌کند به اندازه قهرمانش، جری لوئیس مشهور شود. پیتکین می‌تواند برادر دچار اختلال تراویس بیکل باشد - هر دو در نیویورک زندگی می‌کنند و هر دو به طور همزمان در حال از دست دادن عقل خود هستند. پس از بارها رد شدن، پیتکین دیوانه تصمیم می‌گیرد قهرمانش را...

**روپرت پیتکین، کمدینی که به دنبال شهرت است** رابرت دنیرو در نقش روپرت پیتکین، کمدینی ظاهر می‌شود که تلاش می‌کند به اندازه قهرمانش، جری لوئیس مشهور شود. پیتکین می‌تواند برادر دچار اختلال تراویس بیکل باشد - هر دو در نیویورک زندگی می‌کنند و هر دو به طور همزمان در حال از دست دادن عقل خود هستند. پس از بارها رد شدن، پیتکین دیوانه تصمیم می‌گیرد قهرمانش را به گروگان بگیرد و او را تا زمانی که یک استودیو به او فرصت بزرگی ندهد، نزد خود نگه دارد. جری لوئیس در نقش فردی که پیتکین به شدت به او احترام می‌گذارد، بسیار تأثیرگذار است. این فیلم disturbing و نگران‌کننده است و در دنیای امروز، با ظهور برنامه‌های تلویزیونی مانند «برادر بزرگ» که توجه ملی را به افرادی بدون استعداد جلب می‌کند، مرتبط‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. فیلم «سلطان کمدی» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی در سال ۱۹۸۲، کمترین درآمد را در میان فیلم‌های بزرگ استودیو داشت. دلیل این موضوع چندان پیچیده نیست: پر از موقعیت‌های ناخوشایند است؛ هیچ قهرمان واضحی ندارد؛ شخصیت‌های همدل وجود ندارند (تنها شخصیتی که ممکن است همدلی ما را جلب کند، در نهایت دزد از آب در می‌آید) و همه شخصیت‌ها آزاردهنده و ناخوشایند هستند. این عدم محبوبیت، در واقع زیان تماشاگران بود، چرا که پل زیمرمن فیلمنامه‌ای به اسکورسیزی هدیه کرده بود که به همان اندازه در مورد شهرت پیشگو بود که «شبکه» پدی چایفسکی در مورد آینده تلویزیون. در عصر کنونی که برنامه‌های تلویزیونی واقع‌نما و پلتفرم‌های ویدیویی آنلاین به جویندگان شهرت بدون استعداد اجازه می‌دهند که محتوای خود را به عموم عرضه کنند، روپرت پیتکین دنیرو، با صرفاً خارج شدن از زیرزمین مادرش، جاه‌طلبی شگفت‌انگیزی را نشان می‌دهد، چه برسد به اینکه بخواهد از جرم به عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به هدفش استفاده کند. رابرت دنیرو در این کمدی لذت‌بخش درباره کمدین آرزومند «پیتکین» که آماده است برای به دست آوردن لحظه‌اش درخشش زیادی به خرج دهد، عالی است. او به سراغ مجری مشهور برنامه‌های گفت‌وگو «جری» (که جری لوئیس به طرز کاملاً قانع‌کننده‌ای بازی می‌کند) می‌رود و با اعتماد به نفس، او را متقاعد می‌کند تا به مطالبش گوش کند. «پیتکین» به سادگی تسلیم نمی‌شود و آنچه در پی می‌آید، مجموعه‌ای از ماجراجویی‌های تاریک و کمدی است که در آن مرد کوچک مصمم است تا به آن نقطه نورانی دست یابد - حتی اگر مجبور به دروغ گفتن، ورود به خانه‌ها و حتی آدم‌ربایی شود. نگارش این فیلم محکم و سرگرم‌کننده است؛ شخصیت‌ها، به ویژه خود «جری» که کمی متکبر به نظر می‌رسد، به خوبی توسط بازیگران خلق شده‌اند که واقعاً از نقش‌های خود لذت می‌برند. مارتین اسکورسیزی به طرز ماهرانه‌ای این فیلم را در سمت درست نگه می‌دارد و از تبدیل آن به یک کمدی غیرقابل باور جلوگیری می‌کند. این فیلم به طور کلی به نقد سیستم «فرصت» تلویزیونی می‌پردازد و با حضور تقریبا غیرقابل شناسایی اد هرلی، همه چیز باعث می‌شود که این فیلم سرگرم‌کننده باشد و من چالش می‌کنم که کسی در آنجا نتواند بخندد. کمی طولانی به نظر می‌رسد، اما بدون شک یک فیلم بسیار خوب است. فیلم «سلطان کمدی» دارای یک اجرای محکم از رابرت دنیرو است و همچنین حمایت قابل توجهی از جری لوئیس و ساندرا برنارد دارد. من از دیدن اختلاف بین آنچه واقعاً اتفاق می‌افتد و چگونگی دیدگاه روپرت پیتکین از طریق رویاهایش لذت بردم؛ به ویژه اینکه چگونه این دو در پایان به هم می‌آمیزند. کاملاً غیرمنتظره است که حالا بفهمیم تاد فیلیپس و اسکات سیلور از این فیلم و «راننده تاکسی» به عنوان الهام هنگام نوشتن «جوکر» استفاده کرده‌اند. واقعاً جالب است!