فیلم Head in the Clouds 2004

فیلمی درباره آرمان‌گرایی، یوتوپیاها و واقعیت‌های سخت که می‌توانست بسیار بهتر از آنچه هست، باشد، اما هنوز هم به اندازه‌ای خوب است که ارزش تماشا کردن را دارد. فیلم‌های زیادی درباره عشق و romance در دوران جنگ وجود دارد. جان دیوگان فیلمی درباره عشق به ما می‌دهد، اما همچنین درباره امیدها برای آینده، یوتوپیاها و اینکه چگونه جنگ و خشونت انسانی همه چیز را در آنی...

فیلمی درباره آرمان‌گرایی، یوتوپیاها و واقعیت‌های سخت که می‌توانست بسیار بهتر از آنچه هست، باشد، اما هنوز هم به اندازه‌ای خوب است که ارزش تماشا کردن را دارد. فیلم‌های زیادی درباره عشق و romance در دوران جنگ وجود دارد. جان دیوگان فیلمی درباره عشق به ما می‌دهد، اما همچنین درباره امیدها برای آینده، یوتوپیاها و اینکه چگونه جنگ و خشونت انسانی همه چیز را در آنی به پایان می‌رساند. داستان قدیمی آرمان‌گرایی در مقابل واقعیت. فیلم خوب است، اما به عنوان یک درام کمی ناهماهنگ است و از نظر رمانتیک چندان موفق عمل نمی‌کند. سناریو با ملاقات غیرمعمول بین یک دانشجوی جوان ایرلندی به نام گای و یک وارث زیبا و لیبرال فرانسوی به نام گیلدا بسه آغاز می‌شود. آنها رابطه‌ای دارند که سال‌ها بعد در پاریس دوباره از سر می‌گیرند، شامل دختر جوان اسپانیایی میا. این مثلث عشقی زمانی به پایان می‌رسد که گای و میا به اسپانیا می‌روند تا به جمهوری‌خواهان در جنگ داخلی کمک کنند. شکست در جنگ و اشغال فرانسه توسط آلمان به زودی گیلدا را به بقا در شرایط دشواری محکوم می‌کند، به عنوان معشوقه یک افسر از نیروهای اشغالگر... و واقعاً نمی‌خواهم بیشتر بگویم چرا که این لذت تماشای فیلم را خراب می‌کند. همانطور که گفتم، فیلم خوب است و داستان خوبی دارد. مشکل این است که اینجا موارد زیادی وجود دارد و چندین زیر داستان از هیچ‌جا می‌آیند و در نهایت به هیچ نتیجه‌ای نمی‌رسند: مانند رابطه پرتنش بین گیلدا و پدر ثروتمندش، یا آنچه برای برادر میا اتفاق می‌افتد. ثبات و استحکام دراماتیک بسیار کمی وجود دارد و سناریویی که در برخی مواقع به نظر ضعیف می‌آید. حتی حاضر به بخشش این موضوع هستم... اما دشوار است که نادیده بگیرم که فیلم عشق را با تمایلات جنسی اشتباه می‌گیرد. گیلدا بسه به نظر می‌رسد که هرگز یک زن جوان رمانتیک یا پرشور نبوده و رابطه او با همکارانش بسیار جنسی است، اما دقیقاً گل و بلبل نیست. با وجود اینکه بازیگران نسبتاً خوبی دارد، تنها سه بازیگر هستند که واقعاً شایسته یادداشت و توجه هستند. پنه‌لوپه کروز در شخصیت خود بسیار باورپذیر است، اما کارگردان هیچ چیزی به او نمی‌دهد که واقعاً به بازیگر اجازه دهد کار خاصی انجام دهد. شخصیت او سرد و کمی خجالتی است و این بازیگر توانایی شگفت‌زده کردن ما را بیشتر دارد. استوارت تاونزند آنچه را که می‌تواند در شخصیتش انجام می‌دهد، اما به اندازه کافی "مرد نازک" برای شخصیتی که به او داده شده نیست. او باوقار و خوش‌تیپ است، اما همین. او حتی بازیگری نیست که به نظر برسد قادر به ترکیب زیبایی و هوش در یک شخصیت باشد. این موضوع به من فکر می‌کند که او تنها به خاطر اینکه شوهر چارلیز ترون برجسته است، در فیلم انتخاب شده است که در واقع روح فیلم است و نمایش فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد، جایی که زیبایی، جنسیت، درام و رنج به‌طور کامل با هم هماهنگ هستند. از نظر فنی، این یک فیلم محدود و استاندارد هالیوود در آن زمان است. برخی جنبه‌ها بسیار خوب استفاده شده‌اند، مانند تصاویر اصلی جنگ به رنگ سیاه و سفید و نحوه طراحی و بازآفرینی دکورها و لباس‌ها که توانسته‌اند گذر زمان و تکامل شخصیت‌ها را به خوبی نشان دهند. با این حال، موسیقی متن می‌توانست بهتر باشد، در حالی که فیلم‌برداری به نظر کمی از بقیه کار جدا شده است.