فیلم Hellbound: Hellraiser II 1988

دنباله‌ای بسیار عجیب (به معنای خوب) که چندان منطقی به نظر نمی‌رسد، اما همچنان یک فیلم ترسناک فراطبیعی سرگرم‌کننده بود، نوعی از ترس که معمولاً طرفدارش نیستم. کمی تعجب‌آور است که اشلی لورنس به کارهای بزرگ‌تری نرفته است (آخرین فیلم او در سال ۲۰۰۸ بود). **۳.۵ از ۵** "Hellbound: Hellraiser II" به اندازه کافی قابل تماشا است، هرچند خیلی سریع به سمت آشفتگی و...

دنباله‌ای بسیار عجیب (به معنای خوب) که چندان منطقی به نظر نمی‌رسد، اما همچنان یک فیلم ترسناک فراطبیعی سرگرم‌کننده بود، نوعی از ترس که معمولاً طرفدارش نیستم. کمی تعجب‌آور است که اشلی لورنس به کارهای بزرگ‌تری نرفته است (آخرین فیلم او در سال ۲۰۰۸ بود). **۳.۵ از ۵** "Hellbound: Hellraiser II" به اندازه کافی قابل تماشا است، هرچند خیلی سریع به سمت آشفتگی و بی‌نظمی سقوط می‌کند. در واقع، این فیلم چیزی بیشتر از یک سفر در تخیل بیمار کلایو بارکر نیست - سخت است که باور کنیم کسی واقعاً فکر کرده که این می‌تواند مبنای خوبی برای یک فیلم باشد، به جای اینکه به دنبال توصیفی از درمان‌های روانی برای آن روح زجرکشیده باشد - و بزرگ‌ترین نقطه ضعف آن این است که جلوه‌های ویژه به هیچ وجه توانایی حمایت از دیدگاه کاملاً پیچیده و منحصر به فرد او را ندارند. همچنین، وابستگی شدیدی به مقادیر زیادی از خون و زخم وجود دارد، فقط به خاطر خود این موضوع، و وقتی به این نکته اضافه کنید که متأسفانه بخش زیادی از آن نیز کاملاً فراموش‌نشده است، آنچه باقی می‌ماند چیزی جز یک جشنواره‌ی خونین با تأثیر بسیار محدود نیست.