فیلم Milk 2008

شیک‌های شیر، با محتوای مغذی خود، بیوگرافی مهمی را به تصویر می‌کشند. اینجا هیچ شیری بدون چربی یا شیر نیمه‌چرب وجود ندارد و لاکتوز نیز در آن گنجانده شده است. فقط شیر کامل هاروی میک، تازه پاستوریزه شده با هدایت عالی و نگارش تیز و دقیق. همانند شراب خوب، شیر با گذشت زمان طعم بی‌نظیری پیدا می‌کند و به‌طور مداوم با تنش‌های دموکراتیک کنونی هم‌خوانی...

شیک‌های شیر، با محتوای مغذی خود، بیوگرافی مهمی را به تصویر می‌کشند. اینجا هیچ شیری بدون چربی یا شیر نیمه‌چرب وجود ندارد و لاکتوز نیز در آن گنجانده شده است. فقط شیر کامل هاروی میک، تازه پاستوریزه شده با هدایت عالی و نگارش تیز و دقیق. همانند شراب خوب، شیر با گذشت زمان طعم بی‌نظیری پیدا می‌کند و به‌طور مداوم با تنش‌های دموکراتیک کنونی هم‌خوانی دارد. این فیلم اهمیت یک رأی در یک رفراندوم را بدون بزرگ‌نمایی قدرت بی‌حد و حصر فعالیت‌های مدنی به تصویر می‌کشد. هاروی میک، به عنوان اولین فرد همجنس‌گرا که به‌طور علنی به مقام عمومی انتخاب شد، در ایالت درخشان کالیفرنیا شناخته می‌شود. او با اقداماتی چون پیشنهاد شماره ۶ که ممنوعیت استخدام همجنس‌گرایان در مدارس دولتی را مطرح می‌کرد، مبارزه کرد. به عنوان یک همجنس‌گرا که متأسفانه به دلیل ترس از عدم پذیرش خانواده به "کمد" رانده شده بودم، نمی‌توانم هاروی میک را جزو قهرمانان LGBT توصیف کنم. تمرکز بر لابی‌گری سیاسی و فعالیت‌های عمومی هرگز کاهش نمی‌یابد و ون سان به‌طور مداوم پِن را به عنوان مجسمه‌ای جذاب برای حقوق همجنس‌گرایان نشان می‌دهد. در حالی که می‌توانست به سادگی به یک رویکرد احساسی و ملودراماتیک بپردازد و مرگ‌ها و روابط چندهمسری در زندگی میک را مستند کند، ون سان به یک زیبایی‌شناسی زیرساختی روی آورد. با ترکیب تصاویری آرشیوی از یورش‌های پلیس و تظاهرات کنترل‌شده با درام مرکزی، ون سان به‌طور بی‌دردسری سبک مستند را با روایت بیوگرافیک استاندارد ترکیب کرد. با این کار، او به میک اجازه داد تا در تمام مدت انسانی باقی بماند و یادآوری بسیار مهمی از کارهایی که با عشق انجام داده بود، نه تنها برای پذیرش خود در جامعه بلکه برای هر نماینده LGBT، حفظ کند. به‌طوری که بلک از همان ابتدا به ترورهای میک و موسکونه پرداخته و ساختار روایتی فلاش‌بک را برای تصویرسازی از زندگی سیاسی میک ایجاد کرد. از افتتاح فروشگاهی به نام "کاسترو دوربین" تا مبارزه با بنیادگرایان مسیحی. دیالوگ‌های جسورانه بلک به شخصیت‌پردازی قابل توجهی منجر شد و اغلب با شوخی و نکته‌سنجی، به موضوعات سنگین پرداخته می‌شود و میک و حامیانش را بیشتر انسانی می‌کند. نمایندگی از محافظه‌کاران مخالف نیز به خوبی توسعه یافته است، با همکار میک، وایت که در مقایسه با بریگز و فاینشتاین بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد. تضاد دیدگاه‌ها در محیط دموکراتیک نهایتاً به اوجی آرام اما عمیق منجر می‌شود که شمع‌های بی‌پایانی در خیابان‌های سان فرانسیسکو روشن می‌کند. کارگردانی دقیق ون سان، به‌ویژه با گنجاندن چندین صحنه یک‌تک، گفتگویی لذت‌بخش را به تصویر کشید که اگر نبود یک عنصر، این کار به این اندازه مؤثر نمی‌بود. این جنبه‌ای است که تمام فیلم‌نامه به آن وابسته است. شان پِن به عنوان هاروی میک. بدون شک، یکی از بهترین اجراهایی که تا به حال در صفحه‌نمایش ما دیده‌ایم. به ندرت با بازیگران heterosexual که نقش همجنس‌گرایان را ایفا می‌کنند، مشکلی دارم و اجرای او به‌طور عمومی تحسین شده به همین دلیل است. به محض اینکه حضور او را درک کردم و او از نقش‌های معمولی خود فاصله گرفت، دیگر او را نمی‌دیدم. از طریق تغییرات رفتاری، او متحول شد. صدای آرام، حرکات دست اغراق‌آمیز و شخصیت ملایم. او شایسته هر نوع جایزه‌ای که دریافت کرد، بود. هیرش نیز به‌طور مشابه در نقش حامی دیگری به نام جونز، فرهنگ همجنس‌گرایان را به‌طور کامل در یک شخصیت تجسم کرد. بروزین و لونا نیز اجراهای قابل توجهی داشتند. اما فرانکو نتوانست همان کیفیت را به نمایش بگذارد. ارائه‌ی یکنواخت او یادآور «پیناپل اکسپرس» یا هر کمدی دیگری بود که در آن به نوعی نشئه بود. موسیقی الفمن، در حالی که لحن سبک‌تری را در طول فیلم فراهم می‌آورد، گاهی اوقات بر روی صحنه‌های عاطفی‌تر سنگینی می‌کرد. برخی برش‌های ناگهانی که توسط گراهام ویرایش شده بودند، همچنین تأثیرگذاری شخصیت مرکزی میک و ریتم را کاهش می‌دادند. با این حال، به عنوان یک درام از یک شخصیت پیشرو در تاریخ LGBT، ون سان به خوبی عمل کرد. اما به عنوان یادآوری برای هر دو گروه heterosexual و homosexual از چگونگی کهنه‌گی زندگی، "میک" به طور فوق‌العاده‌ای قدرتمند است. به عنوان یک "هم‌کیش"، من در کنار هر آنچه هاروی میک نمایندگی می‌کرد، می‌ایستم و به جامعه LGBT کمک می‌کنم که "از کمد بیرون بیاید". این یک قطعه تاریخی به‌خوبی اطلاع‌رسانی شده است. بیشتر از آنچه فکر می‌کردم آموختم و از آن لذت بیشتری بردم. واژه "لذت" شاید مناسب نباشد زیرا شرم‌آور است که هیچ‌یک از این‌ها باید اتفاق بیفتد، اما در کل، این فیلمی قدرت‌مند از حق بر باطل است. اکنون احساس می‌کنم درباره تاریخ LGBT بیشتر از قبل اطلاعات دارم و آماده‌ام برای ماه تاریخ LGBT (هر فوریه). بازیگری واقعاً خوب و باورپذیر است، اما باید اعتراف کنم که تماشای بازیگران heterosexual که نقش مردان همجنس‌گرا را ایفا می‌کنند و برای نمایندگی عادلانه‌ای از همجنس‌گرایان مبارزه می‌کنند، برایم دشوار بود. این فیلم بر روی بخشی از تاریخ LGBT که به‌ندرت در خارج از دایره‌های LGBT روایت می‌شود، تمرکز دارد، بنابراین شاید پِن پیام را به مخاطب‌های عمومی‌تری منتقل کرده باشد. دیدگاه من نسبت به توانایی بازیگری شان پِن بر اساس این فیلم تغییر کرده است. پِن در نظرات بحث‌برانگیز خود درباره مردانگی و جنسیت یک معما است، اما این کار به‌طور فوق‌العاده‌ای اجرا، هدایت و تحقیق شده بود و انتظار نداشتم که این را زمانی که ویدیو را بارگذاری کردم بگویم. این یک تماشا بسیار خوب است، اما من را به شدت مشتاق فیلم "مهم فرهنگی، تاریخی یا زیبایی‌شناختی" و برنده جایزه آکادمی که بر اساس آن ساخته شده، یعنی "زمان‌های هاروی میک" کرد. ۷/۱۰