فیلم Greyhound 2020

من به فیلم‌های جنگی علاقه‌مندم، به‌ویژه وقتی که بتوانند اکشن را به‌گونه‌ای جذاب به نمایش بگذارند که بینندگان واقعاً احساس کنند در آنجا حضور دارند. به نظر من، این ژانر بیشترین نیاز را به کیفیت تولید فنی برجسته دارد. جلوه‌های بصری باید کاملاً بی‌نقص باشند. فیلم‌برداری باید شدت میدان جنگ را به خوبی منتقل کند. طراحی صدا باید به شدت قوی باشد. سرانجام، یک فیلم...

من به فیلم‌های جنگی علاقه‌مندم، به‌ویژه وقتی که بتوانند اکشن را به‌گونه‌ای جذاب به نمایش بگذارند که بینندگان واقعاً احساس کنند در آنجا حضور دارند. به نظر من، این ژانر بیشترین نیاز را به کیفیت تولید فنی برجسته دارد. جلوه‌های بصری باید کاملاً بی‌نقص باشند. فیلم‌برداری باید شدت میدان جنگ را به خوبی منتقل کند. طراحی صدا باید به شدت قوی باشد. سرانجام، یک فیلم جنگی به موسیقی حماسی و هیجان‌انگیز نیاز دارد تا تماشاگران واقعاً بتوانند جو فوق‌العاده‌ای را که این ژانر معمولاً دارد، حس کنند. فیلم «Greyhound» یکی از بزرگ‌ترین بازیگران تاریخ را به عنوان قهرمان خود دارد، اما آیا به نکات ذکر شده پاسخ می‌دهد؟ بله و خیر. از نظر فنی، این فیلم تقریباً هیچ مشکلی ندارد. جلوه‌های بصری فوق‌العاده هستند، شکی در آن نیست. شلی جکسون، فیلم‌بردار، یکی از چالش‌برانگیزترین وظایفی که یک فیلم‌ساز می‌تواند داشته باشد را به عهده دارد: فیلم‌برداری در محیطی آبی. او به طرز شگفت‌انگیزی با این مشکل مواجه می‌شود و به بینندگان اجازه می‌دهد که همه‌چیز را در طول فیلم به‌خوبی درک کنند. موسیقی (بلک نیلی) از نظر احساسی قوی است، اما به نظر من می‌توانست صحنه‌های اکشن بیشتری را به سطح بالاتری برساند. تدوین (مارک چزیفسکی، سیدنی وولینسکی) نیز عالی است. اما چه چیزی ناکام ماند؟ من همیشه دفاع می‌کنم که دو ستون هر فیلم، داستان و شخصیت‌ها هستند. بدون یکی از این دو، فیلم‌های کمی می‌توانند زنده بمانند. بدون هر دو، هیچ فیلمی نمی‌تواند. من باید از «دانکرک» به عنوان مثال استفاده کنم. کریستوفر نولان در تمام کمپین تبلیغاتی خود گفت که فیلمش درباره نمایش یک جنگ واقعی است. بنابراین «دانکرک» به هیچ‌وجه توسعه شخصیت ندارد... زیرا نه تنها هرگز قصد نداشت، بلکه نیازی هم به این کار ندارد تا به هدفش برسد. با این حال، روایت آن یک روش متمایز را دنبال می‌کند که لحظات هیجان‌انگیز را در هوا، زمین و دریا فراهم می‌کند. صحنه‌های اکشن آن به قدری قوی و واقع‌گرایانه هستند که من آن را به عنوان تجربه جنگی غوطه‌ورکننده‌ترین که تا به حال تجربه کرده‌ام، در نظر می‌گیرم. بنابراین، نبود شخصیت‌های جذاب واقعاً مرا آزار نمی‌دهد زیرا من در آنجا بودم تا احساس کنم جنگ چه احساسی دارد. «Greyhound» نیز هیچ شخصیت واحدی ندارد که به خوبی توسعه یافته یا بررسی شده باشد. همه آن‌ها فقط نام دارند و بس. تام هنکس به وضوح در نقش خود تأثیرگذار است... اما مهارت‌های او به عنوان یک نویسنده فیلم قطعاً نیاز به بهبود دارد. همان‌طور که پیش‌تر اشاره کردم، داشتن شخصیت‌های بدون عمق مشکلی ندارد، به شرطی که داستان و در این مورد، اکشن، کار کند. هیچ‌کدام از آن‌ها کار نمی‌کند. من در نوشتن اینکه بیش از 90% فیلمنامه شامل فریاد زدن تام هنکس برای «بچرخ به راست»، «چپ محکم»، «آهسته‌ برو» و صدها نوع دیگر از راهنمایی‌های دریایی است، دروغ نمی‌گویم. اکشن خسته‌کننده است. اساساً، کل فیلم یک چرخه تکراری و خسته‌کننده از نمایش یک زیر دریایی در رادار، هنکس که از چندین پنجره به سمت خدمه فریاد می‌زند و تلاش برای از بین بردن کشتی‌های دشمن است. من می‌توانستم تنش و فشار را که کشتی هنکس ایجاد می‌کند حس کنم. من از اولین برخورد و تعقیب زیر دریایی اول لذت می‌برم، به طرز استثنایی فیلم‌برداری شده و بسیار جذاب است. اما از این لحظه به بعد، فقط همان صحنه تکرار می‌شود تا زمانی که دیگر کشتی وجود نداشته باشد. بنابراین، اگرچه صحنه‌ها زیبا به نظر می‌رسند، این صحنه‌ها به سرعت تأثیر خود را از دست می‌دهند. آرون اشنایدر باید راهی برای ارتقاء فیلمنامه هنکس پیدا می‌کرد، اما متأسفانه، او فقط می‌تواند تا حدی کمک کند. در پایان، من با شخصیتی رو به رو هستم که نامش را به سختی به خاطر می‌آورم (صادقانه بگویم، من به دو دقیقه کامل نیاز داشتم تا نام قهرمان را بعد از پایان فیلم به خاطر بیاورم). در کل، «Greyhound» به راحتی می‌توانست به عنوان یک «دانکرک» در مقیاس کوچک تبدیل شود. از نظر فنی، همه چیزهایی که برای یک فیلم جنگی درخشان نیاز است را دارد: جلوه‌های بصری زیبا، طراحی صدای قوی، فیلم‌برداری بی‌نقص و موسیقی حماسی. نادیده گرفتن یکی از دو ستون فیلم‌سازی (داستان و شخصیت‌ها) تنها زمانی مشکل‌ساز است که ستون دیگر نیز کار نکند. نبود هر نوع توسعه شخصیت می‌تواند در یک فیلم جنگی به خوبی جبران شود، به شرطی که روش روایت اجازه تجربه‌ای منحصر به فرد را با اکشن واقع‌گرایانه و غوطه‌ورکننده بدهد. با این حال، فیلم آرون اشنایدر داستان جذابی ندارد و صحنه‌های اکشن در یک چرخه خسته‌کننده از شکار زیر دریایی‌ها به همان شیوه در طول فیلم گیر کرده‌اند. اولین صحنه پر از تنش و اضطراب است، اما از آن لحظه به بعد سطح سرگرمی به شدت کاهش می‌یابد. تام هنکس در نقش قهرمان فوق‌العاده است، اما فیلمنامه‌اش به هیچ وجه شایسته این عنوان نیست. تمام دیالوگ‌ها بیشتر حول شخصیت‌ها (عمدتاً هنکس) می‌چرخند و بیشتر اوقات فقط دستورات دریایی را به دیگران می‌دهند و یا از پنجره یا دوربین دو چشمی نگاه می‌کنند. در نهایت، این فیلم ناامیدکننده و ناامیدکننده است، اما هنوز هم به طرفداران ژانر جنگی توصیه می‌کنم. امتیاز: C «Greyhound» قابل تماشا است اما کاملاً خیالی است.