فیلم The Tempest 2010

فیلمی که به نظر می‌رسید بسیار امیدوارکننده باشد، اما در نهایت بسیار ناامیدکننده بود. باید بگویم که هرگز _طوفان_ را نخوانده‌ام و قبل از دیدن فیلم، نیاز داشتم کمی درباره نمایشنامه اصلی مطالعه کنم. شخصاً به آثار ویلیام شکسپیر علاقه‌مندم و چندین نمایشنامه او را خوانده‌ام. همچنین متوجه شده‌ام که مدافعان سرسخت آثار این نویسنده مشهور گاهی به رویکردهای سینمایی مشکوک هستند. تا حدی این نگرش...

فیلمی که به نظر می‌رسید بسیار امیدوارکننده باشد، اما در نهایت بسیار ناامیدکننده بود. باید بگویم که هرگز _طوفان_ را نخوانده‌ام و قبل از دیدن فیلم، نیاز داشتم کمی درباره نمایشنامه اصلی مطالعه کنم. شخصاً به آثار ویلیام شکسپیر علاقه‌مندم و چندین نمایشنامه او را خوانده‌ام. همچنین متوجه شده‌ام که مدافعان سرسخت آثار این نویسنده مشهور گاهی به رویکردهای سینمایی مشکوک هستند. تا حدی این نگرش را درک می‌کنم، اما همچنین می‌توانم نیاز به انجام اقتباس‌ها، حذف‌ها یا تغییرات را درک کنم. شاید شوک‌آورترین یا سوال‌برانگیزترین نکته در این مورد، تغییر جنسیت شخصیت اصلی باشد که در اصل مرد است و در اینجا به خوبی توسط هلن میرن بازی شده است. سناریو اساساً داستانی را دنبال می‌کند که تقریباً همه بهتر از من می‌دانند، کسی که هنوز کتاب را نخوانده است: پروسپرا، دوشس میلان، به دست پادشاه آلونزو از ناپل و برادرش آنتونیو از سرزمین‌هایش اخراج می‌شود. او که به جادوگری متهم شده، با دخترش میراندا فرار می‌کند و موفق می‌شود به جزیره‌ای برسد که موجودی به نام کالیبان در آن زندگی می‌کند. دوازده سال بعد، میراندا به یک زن جوان زیبا تبدیل شده و سرنوشت دوباره به نفع پروسپرا رقم می‌خورد وقتی که مردانی که او را از قدرت برکنار کرده بودند، سوار بر کشتی شده و به لطف جادو، در طوفانی خروشان غرق می‌شوند و مجبور می‌شوند در جزیره او به گل بنشینند. فیلم دلپذیر است، اما از یک عیب بزرگ رنج می‌برد که در فیلم‌های مبتنی بر مواد تئاتری، به ویژه اقتباس‌های شکسپیری رایج است: به نظر می‌رسد ساختگی و بیش از حد نمایشی باشد در حالی که باید طبیعی و واقع‌گرایانه به نظر برسد. سینما می‌خواهد که بازیگران به‌گونه‌ای عمل نکنند، صحبت نکنند یا رفتار نکنند که انگار در تئاتر هستند. اگر می‌خواستم نمایشنامه اصلی را ببینم، بلیط تئاتر خریده بودم. تلاش کارگردان جولیا تامور برای حفظ وفاداری به دیالوگ‌ها و مواد اولیه را درک می‌کنم، اما واقعیت این است که او باید تغییرات لازم را اعمال می‌کرد و به دنبال دستیابی به واقع‌گرایی و اصالت بیشتر باشد، هم از طریق دیالوگ‌ها و هم از طریق تلاش شخصی‌اش در کارگردانی صحنه‌ها. حالت‌های متاثر و دیالوگ‌های پیچیده برای یک اثر سینمایی مناسب نیستند. با این توضیحات، به راحتی می‌توان فهمید که چقدر تلاش‌های بازیگران تحت تأثیر مواد دریافتی قرار گرفته است. گروه بازیگران خوب است و شامل چندین بازیگر بزرگ با شواهد اثبات شده است، اما نمی‌تواند محصول نهایی واقعاً خوبی به ما ارائه دهد که مطابق با شایستگی‌ها و استعدادهایشان باشد. همان‌طور که اشاره کردم، هلن میرن بازیگر اصلی است و در نقش پروسپرا قرار دارد. این یک اقدام ریسک‌پذیر بود، هم برای او و هم برای کارگردان تامور، اما واقعیت این است که میرن کار خوبی انجام داد و نشان داد که تا چه اندازه در سطح چالش قرار دارد. بازیگر دیگری که值得 ذکر است، دیجون هونسو است. این بازیگر در نقش کالیبان، ابراز جسمی بسیار خوبی و تنظیم صدای خوبی را نشان داد. همچنین، بن وییشاو کار جالب و خوبی را انجام می‌دهد، هرچند که بیشتر محدود و به شدت وابسته به CGI است. بقیه گروه بازیگران تنها کارهایی را انجام می‌دهند که واقعاً نیاز است. از جنبه منفی، می‌توانم فلیسیتی جونز را به خاطر عدم وجود کامل حضور و کاریزما و همچنین رییو کارنی را به خاطر شیرینی و ایده‌آل‌گرایی بیش از حد برجسته کنم. به لحاظ فنی، فیلم دارای نقاط ضعف زیادی است و از بسیاری جهات هنوز شبیه یک پروژه ناتمام به نظر می‌رسد. فیلمبرداری بسیار ضعیف است: غیرقابل درک است که چرا به یک بصری زنده‌تر، رنگارنگ‌تر و تماشایی‌تر فکر نکرده‌اند، جایی که CGI می‌توانست قدرت بیشتری پیدا کند و مناظر هاوایی بهتر و تأثیرگذارتر به نمایش درآید! تدوین معمولی است، اما ریتم فیلم هنوز نسبتاً کند و گاهی خسته‌کننده است. اگرچه برخی از لباس‌ها سعی می‌کنند بویی از دوره رنسانس به فیلم بدهند، واقعیت این است که لباس‌های بازیگران فاقد هرگونه واقع‌گرایی تاریخی است. استفاده زیادی از صفحه سبز در فیلم وجود دارد، اما جلوه‌های بصری و صوتی ضعیف هستند و CGI استفاده شده نیز آماتوری به نظر می‌رسد.