فیلم The Best Exotic Marigold Hotel 2011

این فیلم فوق‌العاده‌ای است با بازیگران برجسته. قبل از دیدن فیلم، یک نقد خواندم که آن را به کمدی به سبک بنی هیل نسبت داده بود. اما من اصلاً چنین چیزی را در این فیلم ندیدم. در واقع، یکی از انتقادهایی که به فیلم دارم این است که کاش کمی کمدی بیشتری داشت. یکی از شخصیت‌ها واقعاً به شکلی افراطی است، اما نه به صورت...

این فیلم فوق‌العاده‌ای است با بازیگران برجسته. قبل از دیدن فیلم، یک نقد خواندم که آن را به کمدی به سبک بنی هیل نسبت داده بود. اما من اصلاً چنین چیزی را در این فیلم ندیدم. در واقع، یکی از انتقادهایی که به فیلم دارم این است که کاش کمی کمدی بیشتری داشت. یکی از شخصیت‌ها واقعاً به شکلی افراطی است، اما نه به صورت کمدی لوده. با این حال، این فیلم از ابتدا تا انتها به زیبایی جریان دارد و نه بیش از حد شیرین است و نه تاریک، و به کلیشه‌هایی که ممکن است در کمدی‌های مرتبط با سن‌سالاری وجود داشته باشد، وابسته نیست. این فیلم ممکن است شما را به اندازه «اسلمداگ میلیونر» تحت تأثیر قرار ندهد، اما به خودی خود یک فیلم با کیفیت است. به‌راحتی می‌توانم بگویم که این یکی از بهترین فیلم‌هایی است که تا به حال دیده‌ام. نمی‌توانم احساساتم را نسبت به این فیلم به کلمات منتقل کنم. از همان ابتدا تا انتها، شخصیت‌ها به‌طرز فوق‌العاده‌ای معرفی می‌شوند. شما احساس پیوند قوی‌ای با هر یک از شخصیت‌ها دارید. هر یک از آن‌ها به گونه‌ای قابل ارتباط هستند که گویی این یک برنامه واقعی و نه یک فیلم است. به‌خصوص در روزهایی که بیشتر مردم جهان به دلیل پاندمی COVID-19 زندگی‌های تکراری را ادامه می‌دهند، روز به روز بیشتر به زندگی‌های عادی‌مان شک می‌زنیم. این فیلم می‌تواند جرقه‌ای باشد که برای شروع دوباره به آن نیاز دارید. آیا دوباره این فیلم را تماشا می‌کنم؟ قطعاً! آیا دوستانم را به تماشای آن دعوت می‌کنم؟ بدون شک! ما همه بروشورهایی را خوانده‌ایم که به ستایش ویژگی‌های یک هتل یا استراحتگاه می‌پردازند (یا شاید حتی از آن مطالب اغراق‌آمیز که MUBI درباره انتخاب‌های روزانه فیلم‌هایش می‌نویسد، خسته شده‌ایم) بنابراین تعجبی ندارد که وقتی گروهی از بریتانیایی‌های مسن به هتل «مارگولید عجیب» می‌رسند، مطمئناً شگفت‌زده خواهند شد. «اوالین» (با بازی جیودی دنچ)، «خانم دانلی» (با بازی مگی اسمیت) و قاضی بازنشسته «داش‌وود» (با بازی تام ویلکینسون) از جمله این شخصیت‌ها هستند که باید خود را با زندگی جدیدشان در این شهر پرجنب‌وجوش و متفاوت وفق دهند - همه این‌ها در حالی است که تحت نظر «سونی» (با بازی دو پاتل)، صاحب جوان و عاشق هتل، قرار دارند. بله، این فیلم تقریباً همه کلیشه‌ها را به تصویر می‌کشد. این می‌تواند برای شما آزاردهنده باشد یا به عنوان یک وسیله سرگرم‌کننده برای پردازش برخی از این ایده‌های پیش‌ساخته عمل کند و در بعضی موارد - از هر دو فرهنگ - آن‌ها را به نقد طنزآمیز بکشد. شخصیت‌ها ممکن است کمی بیش از حد متنوع باشند. همجنس‌گرا، دگرجنس‌گرا، شاد، غمگین، تنها - هر چه که باشد، اما بازیگران این فیلم - به‌ویژه سلیا ایمری و رونالد پیکاپ - به‌طرز مؤثری به تخریب الگوی نادانی که در ابتدای این کمدی سبک‌دل وجود دارد، کمک می‌کنند. نگارش این فیلم اغلب به خوبی نشان می‌دهد که سن (یا سلامت رو به زوال) لزوماً مانع شادی و رضایت نیست و اگرچه این فیلم به‌طور کلی به ارزیابی ساده‌لوحانه‌ای از نژاد، دین و مذهب می‌پردازد، اما قرار نیست یک مستند باشد. این فیلم یک اثر سینمایی دلپذیر است که لبخند به لبان شما می‌آورد.