فیلم Do the Right Thing 1989

**وقتی کسی کار نادرستی انجام می‌دهد و دیگران به شیوه نادرستی واکنش نشان می‌دهند** در یک روز گرم تابستانی در محله‌ای عمدتاً سیاه‌پوست در بروکلین، یک نفر تصمیم اشتباهی می‌گیرد و زنجیره‌ای از حوادث را به راه می‌اندازد که منجر به هرج و مرج می‌شود. رزی پرز یکی از نکات قوت این فیلم از منظر زنان است. «کار درست را انجام بده» فیلمی است که اسپایک لی...

**وقتی کسی کار نادرستی انجام می‌دهد و دیگران به شیوه نادرستی واکنش نشان می‌دهند** در یک روز گرم تابستانی در محله‌ای عمدتاً سیاه‌پوست در بروکلین، یک نفر تصمیم اشتباهی می‌گیرد و زنجیره‌ای از حوادث را به راه می‌اندازد که منجر به هرج و مرج می‌شود. رزی پرز یکی از نکات قوت این فیلم از منظر زنان است. «کار درست را انجام بده» فیلمی است که اسپایک لی در سن ۳۱ سالگی ساخته و نقطه عطفی در کارنامه‌اش محسوب می‌شود. این فیلم روایت شیک و پرشوری از یک جامعه عمدتاً سیاه‌پوست در نیویورک است که به خوبی با درام، طنز، سرگرمی، صداقت و تراژدی آمیخته شده است. از یک سو، این محله به نظر می‌رسد مکان نسبتاً خوبی برای زندگی باشد، اگر از بزرگ‌نشهری بودن آن مشکل نداشته باشید. شخصیت‌ها به‌طور کلی یک‌بعدی نیستند و هر یک هم ویژگی‌ها و هم نقص‌هایی دارند. با این حال، این محیط نسبتا صلح‌آمیز است و نژادها و قومیت‌های مختلف به‌خوبی با یکدیگر کنار می‌آیند و تنها درگیری‌های جزئی (و گاهی خنده‌دار) وجود دارد. با این حال، این مکان مانند یک بمب ساعتی است که به راحتی می‌تواند آتش بگیرد. عمل آخر فیلم احساس بدی به جا می‌گذارد. نمی‌توانم باور کنم که لی این‌قدر صادق بوده است، اما او نشان می‌دهد که چرا بیشتر مردم نمی‌خواهند در محله‌های سیاه‌پوست زندگی کنند یا کسب‌وکار راه بیندازند، از جمله بسیاری از سیاه‌پوستان. در حالی که مردم در مورد اینکه چه کسی درست است و چه کسی نادرست، بحث می‌کنند، فهمیدن این موضوع ساده است: ناراحتی باگین اوت از چیزی بی‌اهمیت در پیتزا فروشی سال، غیرمنصفانه است. اگر او فکر می‌کند این موضوع آن‌قدر بزرگ است، نیازی نیست که در آنجا غذا بخورد و می‌تواند رستوران خود را تأسیس کند و آن را هر طور که می‌خواهد تزئین کند. در عین حال، می‌توان گفت که سال باید به گونه‌ای عاقلانه‌تر واکنش نشان می‌داد که خشم کنجکاوانه باگین اوت را کاهش دهد، نه اینکه آن را تشدید کند. در همین حال، رادیو راهیم تصمیم احمقانه‌ای می‌گیرد و به باگین اوت اجازه می‌دهد که بر او تأثیر منفی بگذارد. چرا نمی‌توانند فقط کار درست را انجام دهند؟ این موضوع بسیار ناامیدکننده است. این فیلم یک اثر کلاسیک خوب و شایسته جایگاه نمادینش است، اما به دلیل عمل آخر آزاردهنده‌اش که بسیار صادقانه است، دقیقاً به سلیقه من نمی‌خورد. چطور درباره انجام کار درست با خلق هنری که امید، وحدت و بهبود را برای جوامع شهری به ارمغان می‌آورد، فکر نمی‌کنید؟ این اثر به مشکل اشاره می‌کند، سوالات و بحث‌هایی را الهام می‌بخشد، اما هیچ راه‌حلی به جز... دور شدن از محله‌های سیاه‌پوست ارائه نمی‌دهد. این فیلم ۲ ساعت به طول می‌انجامد و در بدفورد-استویوسنت، بروکلین فیلم‌برداری شده است. **نمره: B-** در حالی که نمی‌توان در مورد قدرت تم این فیلم تردید داشت، فکر می‌کردم روایت داستان به شدت پراکنده و خشمگین است. با بالا رفتن دما، به‌طور واقعی و مجازی، جوانان خسته از یک منطقه بروکلین به شدت ناامیدتر می‌شوند. این ناامیدی‌ها به خوبی در نبرد اراده‌ها بین مالک پیتزا فروشی ایتالیایی-آمریکایی «سال» (دنی آیلو) و تعداد رو به افزایش مشتریان آفریقایی-آمریکایی‌اش تجلی یافته است. دیوارهای او با چهره‌های مشهور - آلفونسو پچینو، فرانک سیناترا و غیره - از میراثش پوشیده شده است، اما مشتریان جدیدش احساس می‌کنند که به اندازه کافی نمایندگی نمی‌شوند. «سال» قرار نیست به هیچ‌کس زور بگوید و به انصاف اسپایک لی، او به‌طرز هوشمندانه‌ای از این فتیله آرام در حال سوختن برای نشان دادن مجموعه‌ای از نگرش‌های نژادی در یک جامعه متنوع استفاده می‌کند که تغییر در آن در حال آمدن است - چه دوست داشته باشید و چه نه. با ادامه گرما، عواطف بالا می‌گیرد و نتیجه‌گیری به یک تراژدی چشم‌گشای دردناکی منجر می‌شود که اگرچه مؤثر است، اما برای من کاملاً ناهماهنگ به نظر می‌رسد. این داستان از یک زاویه خاص روایت می‌شود، اما نه به‌طور افراطی. فکر می‌کنم این موضوع ممکن است عدم علاقه من به آنچه در حال وقوع است را تشدید کند، زیرا آنچه به نظر می‌رسد برای یک شهروند آمریکایی خوب و سخت‌کوش در حال اتفاق افتادن است، این است که او تحت فشار، زورگویی و در نهایت نقض قرار می‌گیرد، زیرا نمی‌خواهد سنت‌های خود را به نفع سنت‌های دیگران رها کند. این فیلم به‌طور زیرکانه‌ای تغییر هویت این جامعه را به‌صورت بقا در قوی‌ترین حالت نشان می‌دهد که برای من بسیار ترسناک بود. این واقعاً درباره خود شخصیت‌ها نیست، بلکه بیشتر درباره سیاست‌های وضعیتی است که به‌مرور زمان سمی‌تر شده است، در حالی که مردم کلاه آشتی را در برابر درب دلیل به‌هنگام ورود خود گذاشته‌اند. دیالوگ‌ها به سختی از قسمت‌های توهین‌آمیز دیکشنری عبور می‌کنند و این حس را تقویت می‌کند که این بیشتر یک فریاد نه‌چندان ظریف است تا داستانی از احترام که به هر شکلی از تکامل اجتماعی و برابری می‌رسد. شاید لی اکنون به‌طور متفاوتی عمل کند؟ در حال حاضر، این فیلم خام است - اما نه به روشی خوب.