فیلم The Lonely Passion of Judith Hearne 1987

مگی اسمیت در این اقتباس از رمان برایان مور، اجرای بسیار قانع‌کننده‌ای ارائه می‌دهد. او معلم پیانو است که پس از مرگ عمه‌اش (دیم وندی هیلر) به روزهای سختی افتاده است. او به یک مهمانخانه در دوبلین می‌آید و با دینامیک جالبی بین مهمانان مواجه می‌شود: صاحب‌خانه، پسرش و برادرش "مدن" (باب هاستینز). او به مدن توجه خاصی نشان می‌دهد و جواهرات زیبایی که بر...

مگی اسمیت در این اقتباس از رمان برایان مور، اجرای بسیار قانع‌کننده‌ای ارائه می‌دهد. او معلم پیانو است که پس از مرگ عمه‌اش (دیم وندی هیلر) به روزهای سختی افتاده است. او به یک مهمانخانه در دوبلین می‌آید و با دینامیک جالبی بین مهمانان مواجه می‌شود: صاحب‌خانه، پسرش و برادرش "مدن" (باب هاستینز). او به مدن توجه خاصی نشان می‌دهد و جواهرات زیبایی که بر دستانش است، او را به این باور می‌رساند که ممکن است در راه‌اندازی کسب‌وکار همبرگر او مفید باشد. اما ارتباطات پیچیده می‌شود و ما متوجه می‌شویم که این زن خود نیز با چند مشکل دست و پنجه نرم می‌کند. داستان خود به طور قابل توجهی عمیق است. این فیلم به زندگی دوبلین در دهه 1950 حمله نمی‌کند، بلکه آن را به ما نمایش می‌دهد. ریاکاری‌های کلیسا، طبقه متوسط، و نگرش‌ها نسبت به الکل و جنسیت به وضوح برای ما قابل مشاهده و قضاوت است. این یکی از استراتژی‌های بهتر کارگردان جک کلایتون برای این اثر به ظاهر غم‌انگیز و گاهی بسیار دلگیر است. این فیلم به هیچ وجه به موضوعات مذهبی نمی‌پردازد و به همین دلیل از قدرت بیشتری برخوردار است. این فیلم به شدت بر روی این زن سرگردان تمرکز دارد که پشت ظاهری که خود و جامعه برایش ساخته‌اند، پنهان شده است. هاستینز در نقش مدن به عنوان شخصیتی بی‌رحم و غیرقابل اعتماد به خوبی جلوه‌گر می‌شود و ایان مک‌نایس در نقش "برنارد" با تلاش فوق‌العاده خود، تضاد خوبی را با "مادر صاحب‌خانه" (ماری کین) که به دنبال حفظ ظاهر محترمانه است، ایجاد می‌کند. داستان به صورت اپیزودیک روایت می‌شود که این موضوع باعث می‌شود حس پیشرفت واقعی از آن گرفته شود و چند بار خود را بازتنظیم می‌کند، پیش از پایانی که هرچند کمی خوش‌بینانه است، اما حس منفی نیز به همراه دارد. توجه به جزئیات خوب است و صحنه‌ها، لباس‌ها و عکاسی دوبلین به طور بی‌نقصی این بازیگر اصلی را در یکی از بهترین نقش‌هایش پشتیبانی می‌کند.