فیلم Shaun of the Dead 2004

این فیلم یکی از بهترین‌هایی بود که در یکی دو سال گذشته دیدم. بازیگری در آن خوب بود، داستان به‌خوبی نوشته شده و بسیار خنده‌دار است. اگر طرفدار فیلم‌های زامبی (مثل آثار جورج رومرو) و شوخی‌های بریتانیایی (مثل گروه مانتی پایتون) باشید، این فیلم برای شما مناسب‌تر است، اما اگر هیچ‌کدام از این‌ها هم نباشید، همچنان می‌توانید از تماشای آن لذت ببرید. این فیلم ترکیبی...

این فیلم یکی از بهترین‌هایی بود که در یکی دو سال گذشته دیدم. بازیگری در آن خوب بود، داستان به‌خوبی نوشته شده و بسیار خنده‌دار است. اگر طرفدار فیلم‌های زامبی (مثل آثار جورج رومرو) و شوخی‌های بریتانیایی (مثل گروه مانتی پایتون) باشید، این فیلم برای شما مناسب‌تر است، اما اگر هیچ‌کدام از این‌ها هم نباشید، همچنان می‌توانید از تماشای آن لذت ببرید. این فیلم ترکیبی عجیب از چندین ژانر (رشد و بلوغ، دوستی، کمدی، عشق و ترس) است، اما به‌طور قطع در تمامی این زمینه‌ها موفق عمل می‌کند. شخصیت‌های اصلی (شاون و اد) به‌طور حتم شما را به یاد برخی از افراد بی‌هدف می‌اندازند که می‌شناسید. حالت‌های چهره، دیالوگ‌ها و رفتار کلی این دو، بهترین صحنه‌ها را در فیلم به وجود می‌آورد. همچنین جلوه‌های آرایشی خوبی در فیلم وجود دارد و میزان مناسبی از خونریزی به تصویر کشیده شده است. این فیلم قطعاً یکی از آن‌هایی است که باید در کلکسیون خود داشته باشید. شاون (با بازی سایمون پگ) با دوست تنبلش اد (با بازی نیک فراست) در یک خانه زندگی می‌کند و روزهای عادی را سپری می‌کند. دوست‌دخترش، لیز (با بازی کیت آشفیلد)، از بی‌کفایتی او کمی خسته شده و تصمیم می‌گیرد که از شب‌های خسته‌کننده‌شان در میخانه محلی دلخور است. ناگهان گزارش‌هایی در تلویزیون درباره یک طاعون ظاهر می‌شود. این دو مرد به‌طور کلی از این موضوع بی‌خبرند تا اینکه متوجه می‌شوند افرادی غریبه در باغشان وجود دارند که به فریادهای توهین‌آمیز بی‌توجه هستند و بعداً اشیایی به سمت آن‌ها پرتاب می‌شود. به سرعت به داخل خانه می‌روند و متوجه می‌شوند که زامبی‌های گوشت‌خوار همه جا را پر کرده‌اند. آن‌ها تصمیم می‌گیرند که باید لیز و مادرش (با بازی پنلوپه ویلتون) را نجات دهند و سعی کنند به مکانی امن بروند، به‌ویژه به میخانه معمولی خود - «وینچستر». آیا می‌توانند از دست این موجودات مهاجم جان سالم به در ببرند و همه را جمع کنند؟ بعد از آن چه می‌شود؟ آیا می‌توانند برای بقیه عمرشان فقط با چیپس و آبجو زندگی کنند؟ با افزایش اضطراب و تنش‌ها، این گروه شجاع باید از بلعیده شدن جلوگیری کنند و با سرنوشتی بدتر از مرگ مواجه نشوند. این عادی بودن است که باعث موفقیت فیلم می‌شود. انسان‌های معمولی، در حال فکر کردن در شرایط بحرانی، با یک فاجعه دست‌وپنجه نرم می‌کنند و در عین حال به مشکلات احمقانه روابط روزمره، که پر از نوسانات است، رسیدگی می‌کنند. دیالوگ‌ها سریع و اغلب بسیار witty هستند، با تلاش‌های جذاب و منسجم از دو شخصیت اصلی، اما همچنین از بیل نای و ویلتون که همیشه در کمدی‌ها مهارت دارند. نمی‌توانم بگویم که تا به حال مجموعه‌ای از صفحه‌های وینیل را به عنوان سلاحی برای دفاع دیده‌ام، و این موضوع لحن سرگرم‌کننده و احمقانه فیلم را تعیین می‌کند که شاید نه‌ترین نود دقیقه سینما باشد که تا به حال دیده‌اید، اما از مرز کمدی‌های احمقانه فراتر نمی‌رود و در تمام مدت سرگرم‌کننده است.