فیلم Land of Mine 2015

فیلم «زیر شن» داستانی جنگی دانمارکی است که بر اساس یک روایت تاریخی ساخته شده، اما تمام شخصیت‌ها خیالی هستند. به یاد داشته باشید این عنوان را برای شش ماه آینده، زیرا مطمئنم این فیلم به غرب ایالات متحده سفر خواهد کرد تا در نود و یکمین جوایز اسکار در فوریه آینده رقابت کند. من فیلم‌های خارجی زیادی دیده‌ام، اما هیچ‌کدام مثل این فیلم نتوانسته‌اند...

فیلم «زیر شن» داستانی جنگی دانمارکی است که بر اساس یک روایت تاریخی ساخته شده، اما تمام شخصیت‌ها خیالی هستند. به یاد داشته باشید این عنوان را برای شش ماه آینده، زیرا مطمئنم این فیلم به غرب ایالات متحده سفر خواهد کرد تا در نود و یکمین جوایز اسکار در فوریه آینده رقابت کند. من فیلم‌های خارجی زیادی دیده‌ام، اما هیچ‌کدام مثل این فیلم نتوانسته‌اند این‌قدر مثبت‌نگر باشم. اگر این فیلم موفق به کسب جایزه نشود، این یک ناامیدی بزرگ خواهد بود، با اینکه هیچ اطلاعی از دیگر چهار فیلم ندارم. بنابراین فعلاً این نظر من است و ممکن است بعداً تغییر کند. به هر حال، فیلم به طرز دلخراشی شگفت‌انگیز بود. داستان‌های جنگ جهانی دوم را از دیدگاه‌های مختلفی مانند استرالیایی‌ها، ژاپنی‌ها، کره‌ای‌ها، روس‌ها و اروپایی‌ها تا آمریکایی‌ها و هاوایی دیده‌ام. و این یک داستان دانمارکی است که بلافاصله پس از پایان جنگ روایت می‌شود، جایی که اسیران جنگی برای پاکسازی آشفتگی‌ها به کار گرفته می‌شوند. در ابتدای فیلم، نوجوانان آلمانی اسیر برای خنثی‌سازی مین‌های زمینی آموزش می‌بینند و سپس به گروهان دانمارکی به رهبری گروهبان کارل راسموسن سپرده می‌شوند تا در یکی از میدان‌های مین غربی که توسط نازی‌ها برای دفاع از اسکاندیناوی استفاده شده بود، کار کنند. داستان این است که همه چیز چگونه به پایان می‌رسد. این فیلم شبیه به «کاجاکی» است، اما واقعاً یک فیلم جنگی نیست. استفاده از اسیران به عنوان کارگران، بر اساس قوانین ژنو یک تخلف است. این نکته اصلی فیلم است که بر روی عمل غیرانسانی تمرکز دارد. اما هیچ‌چیز شبیه به «مرد راه‌آهن» یا «شکست‌ناپذیر» یا «پل بر روی رودخانه کوای» نیست. تماشای فیلمی درباره سربازان شجاع ما را الهام می‌بخشد و حس میهن‌پرستی را در ما به وجود می‌آورد، اما در این فیلم، فریادهای این نوجوانان هر زمان که چیزی اشتباه پیش می‌رود، واقعاً دلخراش است. بنابراین همه افراد، به‌ویژه خانواده‌ها، از آن احساس راحتی نمی‌کنند. اما لحظات پرتنش زیادی وجود دارد و هرگز نمی‌دانید چه حوادثی در پی خواهد آمد. «اگر آنها به اندازه کافی بزرگ هستند که به جنگ بروند، به اندازه کافی بزرگ هستند که پاکسازی کنند.» فیلم در مکان‌های واقعی فیلمبرداری شده است و فکر می‌کنم این بخش به تصویر کشیدن جو واقعی که در آن بیشتر اسیران جنگی اعضای بدن خود را از دست دادند و برخی به تکه‌های زیادی در هوا تبدیل شدند، کمک کرده است. روایت ساده‌ای داشت، اما تصاویری که ارائه می‌داد، بیشتر از هر چیز دیگری صحبت می‌کرد. همه بازیگران فوق‌العاده بودند، به‌ویژه آن ۴-۵ نوجوان آلمانی و البته گروهبان دانمارکی کارل. فکر می‌کنم تأثیر کارل بیشتر احساس می‌شود، بعد از دیدن صحنه ابتدایی که او به شدت عصبانی می‌شود و آن سربازان آلمانی را که در حال بازگشت به خانه بودند، مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد. چند پیچش کوچک وجود دارد، اما بعضی صحنه‌ها به‌راحتی قابل هضم نیستند. حتی اگر بدانیم که اینها فقط جعلی هستند، اما این مسئله زمانی که شما کاملاً در داستان غرق شده‌اید، کارساز نیست. این فیلم نوعی احساسی متفاوتی را ارائه می‌دهد که به ندرت تجربه می‌کنید. کارگردان که همچنین نویسنده است، باید به خاطر مدیریت عالی فیلم مورد تقدیر قرار گیرد. به‌ویژه نگه‌داشتن فیلمنامه در سطحی ساده و بین دو ملت، جایی که در واقعیت، مقامات بریتانیایی دخیل بودند. من هرگز فیلم‌های دیگری از او ندیده‌ام، اما این فیلم او را به‌خوبی معرفی خواهد کرد و مردم او را خواهند شناخت. بنابراین امیدوارم او به ساخت چنین فیلم‌هایی در آینده ادامه دهد. هرگز فیلمی مانند این را ندیده‌ام. منظورم این است که فیلم‌هایی را دیده‌ام که در آن کودکان مورد آزار قرار می‌گیرند، اما این فیلم کاملاً منحصر به فرد و دیدگاهی کاملاً متفاوت در پس‌زمینه جنگ جهانی دوم ارائه می‌دهد. به‌ویژه دیدگاه آلمانی‌ها نوعی نادر است. بنابراین فکر می‌کنم اگر آلمان «به کی برگشته» را برای جوایز اسکار انتخاب کند، رقابت بین این دو فیلم دو حال و هوای متفاوت را به ارمغان خواهد آورد. در این مرحله، هیچ فیلم دانمارکی دیگری را به یاد ندارم، به جز این یکی که به نظرم بهترین فیلم دانمارکی است. یعنی، بیایید، چه کسی می‌تواند چنین فیلمی بسازد که در آن کشور خود، اگر نه تمام کشور، نماینده آن در سایه منفی در برابر نازی‌ها نشان داده شود؟ این قطعاً یکی از بهترین فیلم‌های سال است. به شدت توصیه می‌شود. ۸/۱۰ تعداد زیادی فیلم درباره جنگ جهانی دوم وجود دارد، اما هیچ‌کدام نتوانسته‌اند چنین همدردی با سربازان آلمانی و بی‌احترامی به اروپایی‌های غیر آلمانی را همانند «زیر شن» ایجاد کنند. این فیلم داستان اسیران آلمانی جنگی را روایت می‌کند که پس از جنگ به پاکسازی مین‌های زمینی در دانمارک موظف شده‌اند. اینها افسران نازی بدنام نیستند، بلکه سربازان نوجوان هستند — اگر آنها شبیه به بچه‌های ترسیده به نظر می‌رسند، به این دلیل است که واقعاً همین‌طور هستند. مردم محلی، چه نظامی و چه غیرنظامی، با آلمانی‌ها مانند فرزندان ناتنی رفتار می‌کنند — کاملاً دور ریختنی، مجبور به «تمرین» با مین‌های واقعی و فعال، و فرستاده شده به ساحلی که زیر شن‌های آن ۴۵,۰۰۰ دستگاه منفجره دفن شده است. «اگر شما بتوانید شش مین را در ساعت خنثی کنید و خودتان را منفجر نکنید، در سه ماه به خانه خواهید رفت»، گروهبان راسموسن (رولند موله) به آنها می‌گوید، کسی که ما ابتدا او را می‌بینیم که سر یک سرباز آلمانی تسلیم شده را به خاطر حمل پرچم دانمارکی در دستش می‌شکند. مفهوم «زیر شن» یک جنبه نادیده گرفته شده از جنگ جهانی دوم را بررسی می‌کند، اما قدرت فیلم نه در آنچه که نشان می‌دهد، بلکه در آنچه که نشان نمی‌دهد، نهفته است. در یک نقطه، یکی از پسرها به بدشانسی مین را درست روی مین دیگری پیدا می‌کند؛ این بدبخت به اندازه کافی زنده نمی‌ماند تا متوجه این واقعیت شود، اما نادانی او از وضعیت، هیچ‌گونه تأثیری بر شدت آن ندارد. به همین ترتیب، نویسنده/کارگردان مارتین زاندویلت یک پالیمپسست به‌طور مجازی و به همان اندازه انفجاری طراحی کرده است. بسته به اینکه بیننده چقدر در زمینه تاریخی غرق شده باشد، نگرش دانمارکی‌ها در بهترین حالت خُس‌ت و در بدترین حالت ریاکارانه است. علاوه بر ایرونی که آن‌قدر ظریف است که تقریباً زیرآب است، «زیر شن» به‌طور نسبتاً واقعی یک تصویر از مفاهیم هیجان‌انگیز هالیوود و آلفرد هیچکاک در مورد تنش است. این تنش حتی اگر بتوانیم سرنوشت برخی از شخصیت‌ها را پیش‌بینی کنیم (برای مثال، کسی باید به شدت ساده‌لوح باشد که در داستانی مانند این دو برادر — و دوقلوها، به ویژه — را ببیند و انتظار داشته باشد که هر دو زنده بمانند)، همچنان مؤثر باقی می‌ماند.