انیمیشن ParaNorman 2012

مادر، به زامبی بگو که دیگر درباره من صحبت نکند! رسانه فیلم‌های انیمیشنی در ۲۰ سال گذشته به طرز شگفت‌انگیزی پیشرفت کرده است. زمانی بود که دیزنی تنها منبع مطمئن برای چنین سرگرمی‌های رنگارنگی بود. اکنون ما با مجموعه‌ای از فیلم‌سازان مواجه هستیم که فیلم‌های انیمیشنی خود را بر اساس دیدگاه‌های شخصی‌شان خلق می‌کنند. یکی از مزایای این "گسترش" ظهور کمدی وحشت انیمیشنی است و یکی...

مادر، به زامبی بگو که دیگر درباره من صحبت نکند! رسانه فیلم‌های انیمیشنی در ۲۰ سال گذشته به طرز شگفت‌انگیزی پیشرفت کرده است. زمانی بود که دیزنی تنها منبع مطمئن برای چنین سرگرمی‌های رنگارنگی بود. اکنون ما با مجموعه‌ای از فیلم‌سازان مواجه هستیم که فیلم‌های انیمیشنی خود را بر اساس دیدگاه‌های شخصی‌شان خلق می‌کنند. یکی از مزایای این "گسترش" ظهور کمدی وحشت انیمیشنی است و یکی از بهترین‌های اخیر در این زمینه، "پارانومن" است. نورمن بابکاک در نظر مردم شهر، بچه‌ای عجیب و غریب به حساب می‌آید، زیرا او ادعا می‌کند که ارواح را می‌بیند. ساکنان این پناهگاه نیوانگلند نمی‌دانند که به زودی به نورمن نیاز خواهند داشت تا یک نفرین قدیمی را بشکند یا همه آنها در خطر نابودی قرار خواهند گرفت! داستان به شیوه‌ای عجیب و دلپذیر پیش می‌رود و سازندگان با عشق و احترام زیادی به هر دو ژانر مرتبط به آن پرداخته‌اند. مانند بهترین فیلم‌های انیمیشنی، "پارانومن" توانسته است یک تولید خانوادگی جامع باشد. هیجان‌های سرد در حدی مناسب برای کودکان قرار دارد، انیمیشن فوق‌العاده است و شوخی‌ها هوشمندانه و فضای گوتیک اطراف داستان کاملاً بی‌نقص است. همه چیز به یک پایان واقعاً هیجان‌انگیز منتهی می‌شود، جایی که جلوه‌های بصری به خوبی با ضربات احساسی فیلم هماهنگ می‌شوند. این فیلم زیبا، هوشمند و ترسناک است. ۸ از ۱۰ این فیلم تماشای بسیار خوبی است، می‌توان دوباره آن را دید و آن را توصیه کرد. این فیلم به طرز شگفت‌آوری تاریک و underrated است. در حالی که شخصیت‌های انیمیشنی تقریباً در استایل خود زشت به نظر می‌رسند، اما این امر در مورد مردگان متحرک به خوبی عمل می‌کند. همچنین مرزهای اینکه آیا این یک فیلم "کودکانه" است یا "بزرگسالانه" را در محتوا به چالش می‌کشد. بنابراین، این احتمالاً فیلمی برای مخاطبان "بزرگ‌تر" جوان است. این نه تنها یک ایده عالی، اجرای مؤثر و داستان خوب دارد، بلکه شخصیت‌هایی که در آن ظاهر می‌شوند واقعاً تأثیرگذار هستند. من واقعاً می‌توانستم بدون برخی از آنها زندگی کنم، اما بیشتر شخصیت‌های مهم برای آنچه باید انجام دهند کار می‌کنند. چرخش جالبی وجود دارد که نمونه‌ای از داستان‌گویی خودآگاه است و با کلیشه‌های معمول در داستان‌های "من مردگان را می‌بینم" همراه است. این واقعاً تازه و جالب است بدون اینکه ایده سوزاندن جادوگران در تاریخ به عنوان یک جنایت را کنار بگذارد. داستان دل‌نشین و جذاب است و تنها نیاز به ذهنی باز دارد که جزئی از پیام داستان است. والدینش فکر می‌کنند او کمی دیوانه است، اما "نورمن" قسم می‌خورد که می‌تواند با مادربزرگ مرحومش ارتباط برقرار کند (به‌ویژه وقتی که او می‌خواهد گرمایش مرکزی را افزایش دهد!). وقتی عمویش به او می‌گوید که مهارت‌های خاصش ممکن است در یک مراسم که می‌تواند شهر آرامشان را از نفرین نجات دهد، کمک کند، او موافقت می‌کند که کمک کند - اما اوه! بعد از آن، شهر پر از زامبی می‌شود و نورمن باید بفهمد که چه چیزی در ابتدا باعث این نفرین شده و به همراه خواهر محبوبش و دوستان جدید و نسبتاً غیرمنتظره‌اش، راهی برای باطل کردن آن پیدا کند قبل از اینکه خیلی دیر شود! این یک ماجراجویی خانوادگی سرگرم‌کننده است با شخصیت‌های قوی (از جمله صدای بسیار مشتاق کودی اسمیت-مک‌فی در نقش اصلی) و انیمیشن استاپ‌موشن فوق‌العاده دقیق. داستان به طور مکرر بسیار کنایه‌آمیز است و مطالبی برای بزرگ‌ترها دارد که به آنها لبخند می‌زند و باعث تفکر می‌شود. اگرچه داستان کاملاً اصلی نیست - خود داستان از "سالِم‌زد" (۱۹۷۹) تا "هوکوس پوکوس" (۱۹۹۳) الهام گرفته است - اما هنوز هم تماشای لذت‌بخشی است که به خوبی بر روی صفحه بزرگ جواب می‌دهد تا زنده‌دلی رنگارنگ هنر خلاقانه و نواهای پرجنب‌وجوش جان برایان را بهتر درک کند. البته، سرهایشان از بقیه بدنشان بزرگ‌تر است، اما حالت‌های چهره‌ای است که این فیلم را خاص می‌کند و من واقعاً از این فیلم خوشم آمد.